Concertverslag Sean Carney – 12 september 2011 Bananapeel, Ruiselede

Sean Carney, vocals & guitar - Foto: Bert Lek - 25/09/11 GoorBlues

Intussen is er ‘Very Lucky Man‘, een verse cd, zijn vierde als je de intussen opnieuw opgenomen eerste niet meerekent, en die is uitstekend (*) Er is echter een ingrijpende bijsturing sinds zijn vorige passages: naast Sean staat nu Omar Coleman, zanger en mondharmonicaspeler uit Chicago, en dat is een aanwinst. Niet alleen verbreden daardoor de sound en de flexibiliteit van de band, het neemt ook druk weg van Carney’s schouders. Hij hoeft niet constant meer te zingen en kan zich beter op zijn gitaarspel concentreren, met resultaat overigens: Carney speelde keer op keer bijzonder geïnspireerde solo’s.

Coleman bezit dezelfde passie en gedrevenheid als Carney, brengt nieuwe songs aan en bespeelt handig het publiek, al moest hij in de BP even tijd nodig om de juiste golflengte te vinden. Geen wonder: dit was zijn allereerste Belgische concert en het vijfde dat hij ooit in Europa speelde, meteen het vijfde in de rij van deze Europese toer. Die voerde Sean naar in totaal dertien locaties in Frankrijk, Italië, Duitsland en zelfs Oostenrijk, Kroatië en Noorwegen. Hij maakt daarbij gebruik van een Franse ritmesectie. Staande bassist Abdell ‘B.Bop’ Bouyousfi was er al eerder bij en was tevens gastmuzikant op ‘Very Lucky Man‘ en is dus goed vertrouwd met Seans werk. Met drummer Pascal Delmas vormt hij een uitstekend tandem, op het niveau van de protagonisten. Ze gaven het concert een constante en aangename swing.

PASCAL DELMAS, drums - Foto: Bert Lek - 25/09/11 GoorBlues

De set was een mix van oud en veel nieuw: op één nummer na speelde de band de hele nieuwe cd. Die bestaat overigens voor het overgrote deel uit andermans werk, op drie nummers van Coleman na, o.a. de titelsong. De groep heeft zich andermans songs echter zodanig eigen gemaakt, dat ze aanvoelen als originals. Wat ze ook onder handen nemen, de Sean en Omar maken er wat moois van. Prachtversies van het door Sean gezongen ‘Love Is A Gamble‘ van T-Bone Walker (‘Eén van mijn twee gitaarhelden‘ zie Sean, maar vergat later de tweede te vermelden), van ‘When My Baby Left Me‘ van Sonny Boy Williamson, van ‘Looking Back‘ van Johnny Guitar Watson. Er waren ook tunes van Junior Wells, Johnny Taylor en Arthur ‘Big Boy’ Crudup (‘That’s Alright‘, jawel) ‘Nineteen Years Old‘ van James B. Oden, met een verstilde harpsolo, was een uitgesproken hoogtepunt. ‘Good Provider‘ van Omar en Sean mag gerust naast die
classics staan.

Omar Coleman, vocals & harmonica - Foto: Bert Lek - 25/09/11 GoorBlues

‘Sweet Home Chicago‘ van Robert Johnson is onvermijdelijk in deze context: Omar is één van de zeldzaam geworden zwarten in de Windy City die nog de blues omarmen. ‘Bekend in heel de wereld‘ kondigde hij fier aan. Dat net in dat bisnummer een snaar sprong op Seans gitaar maakte niet veel uit: hij bleef met verve zijn instrument bespelen. Dat de spelvreugde overgekomen was op dit toch vaak verwende publiek, bleek duidelijk in de gesprekken achteraf. Ook de band was daar te vinden. De toog van de Banana Peel biedt daarvoor meer dan plaats genoeg.

(*) Er is ook de reeks ‘Blues For A Cure‘ jam cd’s (met o.a. Duke Robillard, Enrico Crivellaro, Jimmy Thackery en Ricky Nye) Die kaderen in het persoonlijke initiatief van Sean om het wetenschappelijk onderzoek naar kanker te stimuleren. De opbrengst van cd’s en concerten gaat daar integraal naartoe. Carney citeert in dat verband John Lee Hooker: ‘Blues is the healer‘!

Fotoalbum Bert Lek – 25 sept 2011 concert bij GoorBlues, Gooreind : https://picasaweb.google.com/bluestiel/SeanCarney
Website Sean Carney : www.seancarney.com