Robert Jon & The Wreck
De Bosuil, Weert
13 mei 2016
De Bosuil in Weert is de startplaats van de tweede Europese tournee van de Amerikaanse Southern rockband Robert Jon & The Wreck, dus weer een ideale gelegenheid om de grens met Nederland nog eens over te steken. De jonge Nederlandse band Living Room Heroes moet het publiek klaarstomen en zij beginnen rond negen uur aan hun optreden.
Tekst, foto’s en video’s: Walter van Heuckelom. Meer foto’s Walter.
Het viertal uit Nijmegen doet dat met eigen nummers, die gaan van pop, over country, folk en Americana. Ze openen met de ballade ‘Restless Soul’ en vervolgen met het pop/rock nummer ’30 Something’, dat een heel mooi en catchy refrein heeft. Vanaf het eerste moment valt de stem van frontman Henri Zoetbrood op, hij zingt niet alleen heel gemakkelijk, maar heeft tevens een erg goede stem met een mooi timbre. De jongens schreven een bluesy liedje over Daisy en de echte Daisy zou nog mooier en leuker zijn dan in het lied. Op dertig september komt het debuut album van Living Room Heroes uit en de jongens kijken heel erg naar die datum uit. De single is inmiddels bekend en die mogen wij in De Bosuil al horen.
‘Scratches And Bruises‘ is in ieder geval een heel goede keuze, want het is één van de beste nummers van hun optreden. Nog een paar leuke songs zijn het feel good nummer ‘Hanging Around’ en ‘Head Over Heels‘ dat eindigt met een solo van Marc van Hout. De lange intro ‘Heading Back Home‘ is een monotone gitaar die het getik van een klok voorstelt en de stem van Henri. Eindigen doet het viertal met het poppy ‘Someones Gotta Give‘ en ‘Days Well Spent‘. De vijfenveertig minuten van Living Room Heroes zitten er dan op. De vier jonge kerels mogen terugblikken op een aardig optreden waarin voor mij vooral een paar mooie nummers opvallen en de erg goede zanger Henri Zoetbrood. Rodrigo Davids op bas en Bjorn van der Boom op drums zijn de jongens van de ritmesectie en op gitaar is er Marc van Hout. Ik wens dit viertal in ieder geval veel succes toe met hun debuut album. Meer foto’s Living Room Heroes.
Daarna is het de beurt aan het vijftal uit Los Angeles, die het startsein van hun tweede Europese tour komen geven in De Bosuil. Het is eveneens het eerste optreden voor de band in Nederland, dus zijn de verwachtingen hoog gespannen, want in hun thuisland zijn de jongens in de streek rond Boston al heel populair. Momenteel zijn er maar drie woorden heel belangrijk voor deze vijf jongens en dat zijn: muziek, kilometers en whisky. Of het in deze volgorde is weet ik niet, maar ik hoop het toch. Voor de rest is er weinig tijd, want deze muzikanten zijn vastbesloten om het te maken in de muziekwereld. Hun meest recente album ‘Glory Bound’ uit 2014 was zeer succesvol en binnen twee dagen komt hun derde album op de markt, met de titel ‘Good Life Pie’.
De muziek die we mogen aanhoren in Weert komt grotendeels van deze twee albums. Ze openen vrij snedig met ‘Breaking Down The Road‘, waarin de ritme sectie met drummer Andrew Espantman en bassist Dave Pelusi al dadelijk alles uit de kast moesten halen. De linkshandige gitarist Kristopher Butcher is vanaf dit eerste nummer uitdrukkelijk aanwezig op zijn Gibson Firebird, met de bottleneck tovert hij heel rauwe slide geluiden uit zijn erg mooie gitaar. Ook toetsenist Steve Maggiore doet zijn duit in het zakje met erg knap werk op de toetsen. Dit is een opener die kan tellen. De eerste kennismaking met het nieuwe album ‘Good Life Pie’, dat er in de volgende dagen aankomt is het verschroeiende ‘Bad For You’. Frontman Robert Jon met hoed zingt het nummer met veel overtuiging. Het gaspedaal wordt iets minder hard ingedrukt voor ‘Rollin’, waarin vooral het frivole werk van Steve op de toetsen en de knappe gitaar riffs van Kristopher, die de bottleneck met het gewone vingerwerk afwisselt, het nummer kleuren. Het lekkere refrein nodigt uit om mee te zingen.
Drummer Andrew begint solo aan de intro van ‘Blame It On The Whiskey’, even later vervoegt Steve hem op het keyboard en ten slotte valt de rest ook in. Dit is niet het enige nummer waar we invloeden van The Allman Brothers in terug vinden en daar is natuurlijk niet mis mee, want The Allman Brothers hebben erg goede muziek gemaakt. De mooie samenzang van Robert, Steve en Kristopher verstevigen dat gevoel alleen maar. In de erg stevige rocker ‘Good Lovin’, een nummer a la ZZ Top in hun grote dagen, haalt Kristopher weer erg splijtend uit op zijn Firebird. Steve Maggiora begint aan ‘Let her Go‘ met het typische orgelgeluid van de legendarische The Doors. Dave Pelusi mag als eerste aan een solo beginnen op de basgitaar en hij doet dat meteen met de flair en de klasse die je van top muzikanten verwacht.
Als je zelf veel sterke songs hebt zoals Robert Jon & The Wreck dan hoef je niet veel covers te spelen. Dat doet het vijftal ook niet en als er dan al een cover gespeeld wordt dan krijgt die een Wreck jasje aangetrokken, zoals het onweerstaanbare ‘Come Together‘ van The Beatles. Er is niemand in De Bosuil die aan het begin zou kunnen vertellen dat het ‘Come Together’ zou worden. Kristopher heeft zijn Firebird gewisseld voor een Les Paul en die klinkt erg mooi tijdens de splijtende zinderende solo. Naar het einde toe trekken de Amerikanen het ritme nog wat de hoogte in en Steve begint als een bezetene op zijn keys te spelen. Top nummer. De stem van Robert Jon komt volledig tot zijn recht in de mooie ballade ‘Mary Anne‘. De ritme sectie neemt het heft in handen in het instrumentale ‘Tightrope‘. In deze mix van progressieve en psychedelische rock wordt van elke muzikant het uiterste gevraagd en daar is alleen het publiek maar mee gebaat, want de instrumentale virtuositeit van deze Amerikanen is enorm. Zowel het werk op de gitaar, als op de bas, de toetsen en het slagwerk is om duimen en vingers af te likken in deze meer dan tien minuten instrumentale song.
Het volgende nummer op de setlist is de titelsong van het nieuwe album ‘Good Life Pie’, dit is een enorm sterk melodieus nummer, dat dadelijk de harten van het publiek in De Bosuil verovert. Ook ‘Hey Hey Mama‘ heeft dezelfde kwaliteiten als zijn voorganger, alleen gaat Kristopher hier nogmaals zinderend te keer op zijn Les Paul. De tijd is omgevlogen en dat is altijd een goed teken, de andere kant van de medaille is wel dat Robert Jon aankondigt dat de band al aan zijn laatste nummer toe is en met welk nummer kon Robert Jon & The Wreck beter afsluiten dan met het heerlijke ‘Glory Bound’. De Silverbird van Mister Butcher brengt weer heerlijke klanken voort en de harmonische samenzang is ook in dit nummer weer te horen. Wauw, dit is anderhalf uur genieten, dit kan en mag nog niet gedaan zijn en dat vind de band ook en dus krijgen we nog twee toegiften.
Het eerste is de heel ingetogen ballade ‘The Death Of Me‘ dat gedragen wordt door het uitstekende toetsenwerk van Steve Maggiora. Drummer Andrew Espantman en bassist Dave Pelusi gunnen hun muzikale vrienden geen rust want de laatste noot van ‘The Death Of Me’ is nog niet uitgestorven of ze beginnen al aan ‘Cold Night’. Nog eenmaal geeft het vijftal het beste van zichzelf in deze Southern rocker die regelmatig van ritme en sfeer wisselt. Uitstekend optreden van deze band uit Californië en misschien is dit optreden in De Bosuil wel de opstap naar Bospop, want dit is een band die het wel kan maken op een groot festival. Robert Jon & The Wreck speelt heel wat songs uit het nieuwe album ‘Good Life Pie’ en de eerste indruk is dat dit album nog veel beter is dan hun laatste succesrijke ‘Glory Bound’. Robert Jon & The Wreck is zeker een band om in het oog te houden. Wie dit vijftal live wil bezig zien en horen heeft momenteel verschillende kansen. Ze zijn op 18 mei in Bada Bing te Oostende, op 31 mei in de Spirit Of 66 in Verviers, op 1 juni in de NiXenMeeR te Enschede (NL) en op 5 juni op het Goezot Festival in Oud Turnhout. Ook dank aan Jo Govers en de jongens die zorgden voor het prima geluid en licht.
More photo’s Robert Jon & The Wreck : https://www.flickr.com/photos/walter_vanheuckelom/albums/72157665947546263
We horen graag je mening! Voeg reactie toe