Robert Jon and The Wreck
Kantine, Keulen (D)
2 September 2021
Tekst & Foto’s: André Wittebroek
Aangezien de recensent begin oktober verhinderd is de show van Robert Jon and The Wreck te zien in Oss of Enschede, daarom afgereisd naar Keulen.
Het is een openluchtconcert bij de Kantine, een bekende muzieklocatie in Keulen. Na de aanvraag bij toermanager Manny Montana en locatiemanager Marcus Neu was het allemaal snel en zeer prettig geregeld.
De recensie van het net uitgebrachte album Shine a Light on Me Brother door Jos Verhagen in Blues Magazine is zeer positief, zoals alle recensies die tot nu toe zijn verschenen over dit album. Jos vraagt zich in die recensie af of de band de nummers live ietwat steviger gaat spelen dan op de cd. Nou Jos, dat is zo het hele concert, maar ze spelen maar twee nummers van de cd. Het is een mix uit het hele repertoire geworden.
Zestien songs worden er gespeeld en vanaf de eerste tonen valt meteen de uitstekende geluidskwaliteit op, die is vol, warm en diep.
De heerlijke zang van Robert Jon Burrison komt prima door, zeer krachtig, helder en loepzuiver. Wat een stem! De gitaar van de werkelijk magistrale Henry James overheerst niet maar is zeer duidelijk aanwezig, net als het vloeiende basspel van Warren Murrel. Drummer Andrew Espantman heeft een fijne groove en kan subtiel maar ook met veel kracht. Als laatste toetsenist Steve Maggiora die alles op de toetsen beheerst. Logisch dat hij gevraagd is door Steve Lukather om met Toto op toer te gaan deze herfst!
Men opent knallend met het stevige The Devil Is Your Only Friend met hevige riffs, funky bas, zware drums en stevig toetswerk. In Do You Remember komt de southern-rock helemaal tot uiting in het dubbele gitaarwerk van Robert-Jon en Henry James. Ogen dicht en de Allman Brothers Band staat er. Een kenmerk van deze band zijn de superieure vocalen, alles in perfecte harmonie. Alle bandleden, behalve bassist Warren, beschikken over een prima stem. De solo van Henry James is van de buitencategorie, zoals zijn spel de hele avond. Kippenvel. Meer Lynyrd Skynyrd-achtig is Hey Hey Mama, uptempo, zeer stevig, power puur door de geweldige ritmesectie. In de ballade Work It Out staan de vocalen op de voorgrond. Prachtige stemmen en Robert Jon met geweldige uithalen. Everyday van het nieuwe album is een fijne funkyblues met swingend intro, samenzang ( Totostijl ) en heeft een schitterend lange jam uitvoering. Dan de country blues Oh Miss Corolina waarin piano en de stemmen domineren. Laatste nummer voor de pauze is de melodische liefdesballade The Death Of Me in gospelstijl. Mooi toetsen intro, vette drums, diepe bas, ingetogen gitaar en alles langzaam naar de climax toe werken. Toparrangement ook.
De tweede set start met Blame It On The Whiskey, een echte southern rocker. Meer radiovriendelijk, beetje poppy is Can’t Stand It. De slow blues Tired Of Drinking Alone volgt met slidegitaar en passend ingetogen pianospel. De droevige tekst is geschreven tijdens de de lockdown periode. Een andere southern rocker is This Time Around met een drumbeat intro. Robert pakt de ritmegitaar en een zeer groovende bas erbij en weer die samenzang! Don’t Let Me Go is verrassend anders met psychedelische, sitarklanken en klinkt duister, onheilspellend, meeslepend en heeft mooie wisselende breaks. Dan de titelsong van de nieuwe cd Shine A Light On Me Brother, lekkere grooves en ritmes en zeer dansbaar en het hele publiek staat en swingt. De tekst geeft een positieve boodschap in deze moeilijke tijd. De voorlaatste song bevat fantastisch slide spel van Henry in de stijl van de grote, bekende slide jongens zoals Duane Allman, Johnny Winter. Petje af!! Verder fijn toetsenspel, topzang en grooves en wisselwerking met publiek. Dan voor deze recensent de klapper, hoewel echt alles fantastisch is; de lange jam waarin de band alles uit de kast haalt en het puur genieten is: Cold Night. Gänsehaut pur volgens mijn, naast mij zittende, Duitse collega’s Gernot Mangold en Daniel Daas van Sounds of South. En zo is het!!
Natuurlijk moeten ze terugkomen voor een toegift en dat wordt een echte uitsmijter High Time. Het bekende dak gaat eraf (hoewel, openlucht….) en dan komt er een eind aan een magistraal concert. Punt!
Conclusie:
Zoals hierboven beschreven, er is echt niets anders van te maken, echt niet overdreven.
Een in alle opzichten fantastisch concert op een mooie locatie en met ook nog schitterend weer.
Een avond waarin alles klopte.
Blues Magazine bedankt Marcus Neu en Manny Montana voor de accreditatie en hulp.
Line-up:
Robert-Jon Burrison: leadvocals, guitar
Andrew Espantman: drums, vocals
Steve Maggiora: keys, vocals
Henry James: lead guitar, vocals
Warren Murrel: bass
Links:
www.robertjonandthewreck.com
www.kantine.com
André, wat jij beschreef, heb ik vrijdag in Joldelund beleeft, wat een ervaring deze band.
Goed verslag van een geweldig concert! Ik ga ze in Krefeld nog een keer zien!