Robert Cray
support act Qeaux Qeaux Joans
Metropool, Hengelo
21 Februari 2013
Tekst en Foto’s: Nineke Loedeman
Robert Cray (1953) staat bekend als een van grootste gitaristen van zijn generatie en hij kan reeds terugkijken op een succesvolle, dertigjarige carriere. Zijn laatste, zestiende album Nothin But Love (2012) klinkt weer heerlijk, zit vol blues- jazz- en soulinvloeden, en staat hoog in de noteringen als beste album van 2012.
Bij aankomst in Poppodium Metropool blijkt ook deze zaal helemaal uitverkocht te zijn ( 800 man), net als zijn vorige optredens in Paradiso, Oosterpoort en Effenaar in oktober 2012. Het is goed toeven hier in de grote zaal, die gevuld is met een gemêleerd publiek van alle leeftijden. Robert Cray heeft duidelijk een grote schare trouwe fans in Nederland.
Om 20.30 uur wordt het publiek alvast getrakteerd op de upcoming artieste Qeaux Qeaux Joans. Haar debuutalbum No Man’s Land ( 2012) werd zeer lovend ontvangen, lees hier de recensie, en haar optredens zorgen voor wervelende reacties. Ach, en als je dan ook nog mag optreden in De Wereld Draait Door (22-01-13), dan lijkt niets meer een spetterende carrière in de weg te staan. In Januari is haar tour van start gegaan die haar naar vele zalen voert en naar diverse radioprogramma’s. Haar doel is, zoals ze zelf zegt, om mensen te raken, en ik ben benieuwd hoe ze dat doet vanavond.
Ze opent haar set met een dankwoord aan de crew van Metropool, vanwege de goede ontvangst en verzorging vanavond! Een terecht dankwoord dacht ik zo, het wordt veel te vaak vergeten maar deze vrijwilligers doen hun “werk” vol enthousiasme en overtuiging, dus alle LOF!
Slechts een half uur mag ze haar ding doen, maar in die korte tijd maakt ze toch behoorlijk wat indruk: een heerlijke, bij vlagen zeer doorleefde, stem, expressief op het podium, maar ook zeker naar het publiek toe. Makkelijk zingt ze haar gehoorstrelende liedjes, waarin invloeden van o.a. Amy Winehouse te horen zijn, maar uiteindelijk is dit toch echt Qeaux Qeaux Joans!
Haar band, bestaande uit Richard van Bergen (gitaar), Iza Azier ( gitaar), Jody van Ooijen (drums), Andert Tijsma op bas en Timothy Banchet op keyboards, brengt haar tot grote hoogten. Ze trakteert ons op heerlijke nummers van haar cd, zoals het prachtige What If, Heartache, Brother en Road Trippin’. Dit slotnummer begint lekker rustig om daarna te ontvlammen in een wat steviger sound.
Een zeer goede indruk achterlatend, in ieder geval bij mij, is deze band is een waardig voorprogramma voor de man waar bijna iedereen vanavond voor komt: Robert Cray.
Om 21.30 uur komt de man onder luid gejuich het podium op en er gaat een golf van opwinding door de zaal. Mensen vanuit het hele land én uit buurland Duitsland staan hier vol verwachting om maar niets te missen. Vlotte blues en funky nummers worden er gespeeld, het gas gaat er direct goed op. Maar al snel blijken er wat technische problemen met de versterking van zijn gitaar te zijn, zoals ik me heb laten influisteren. Afijn, Robert is natuurlijk wel wat gewend en vervolgt gewoon zijn set met het prachtige (Won’t be) Coming Home. Na ieder nummer wordt hem een andere gitaar aangereikt, waarna hij het applaus in ontvangst neemt met een “Thank you so very much”. Deze quote is zo karakteristiek voor de man.…
Opvallend vindt ik het gemak en de superrelaxte manier waarop Robert speelt. Het lijkt allemaal vanzelf te gaan, hij oogt ontspannen en dat komt helemaal naar voren in de manier waarop hij met het publiek omgaat. Veel grapjes worden gemaakt, en één en ander wordt soepel aan elkaar gepraat. Rustig en relaxed brengt hij I Can’t Fail, een prachtige ballad met een werkelijk indrukwekkende solo, ogen dicht en genieten.
Natuurlijk komen songs van zijn laatste album voorbij, o.a. Great Big Old House en (Ain’t got) Nothing But Love, maar hoogtepunt vanavond voor mij is het, subliem gespeelde, Right Next Door, van het award-winnende album Strong Persuader (1986), in een lange uitvoering met een werkelijk kippenvel bezorgende, ingetogen solo. Adembenemend! Ook Chicken In The Kitchen, met zo’n prachtige Hammond partij van Jim, maakt indruk. Wat een geweldige keyboardartiest is deze man toch! De band gaat er helemaal voor, en we horen een hele strakke Bad Influence.
Gedurende ruim anderhalf uur horen we een uitermate gedreven Robert Cray, met zijn net zo gedreven geweldige band, bestaande uit bassist Richard Cousins, toetsenist Jim Pugh, en drummer Les Falconer, die een strakke, solide basis legt voor de uitstekende performance van Robert Cray. Zijn warme, soulvolle stem klinkt nog sterk en krachtig en hij speelt met zijn gitaarspel nog steeds de sterren van de hemel.
Het optreden van deze avond bevat dit keer voornamelijk uptempo, funky bluessongs, maar wanneer tijdens de toegift, de slowblues I’m Done Cryin’ wordt ingezet, valt de zaal stil en emoties borrelen op, bij mij wel in ieder geval. Hoewel dit optreden nergens echt verrassend was, bewijst Robert Cray maar weer, dat hij nog steeds bij de top van de (blues) artiesten behoort…
http://robertcray.com/
http://www.qeauxqeauxjoans.com/
mooi verslag/foto, s!!
meer foto's op http://www.fotosbluesrock.nl
Alweer zo'n machtig mooi verslag Nineke! Bedankt, was ik er toch nog een beetje bij……..
Prima gedaan.