Popa Chubby
Metropool, Hengelo
3 april 2015
Tekst: Frans ter Elst / Foto’s : Nineke Loedeman
Twente is met Pasen de culturele navel van de wereld !!! Lees maar mee :
Op witte donderdag zingt de tonronde Shirma Rouse vanuit Enschede heel Nederland plat.
Op goede vrijdag zingt de kogelronde Popa Chubby in Hengelo de meezinger Hallelujah.
Op zwarte zaterdag type ik dit verslag met The Passion als herhaling op de achtergrond.
Op bloody Sunday hebben we Popa Francesco, vlöggel’n, poasstoak’n, eieren en paasvuren.
Op blauwe maandag draai ik Mad Dogs And Englishmen; Joe Cocker is saying : it’s Easter.
Op dolle dinsdag gooit FC Twente PEC Zwolle uit het bekertoernooi.
Waar ter wereld maak je zo veel mee ?!
Klokslag kwart voor negen waggelt de mastodont Popa Chubby het podium van de goed gevulde grote zaal van Metropool op, grijpt zijn gitaar en na vier pasjes zit hij muurvast op z’n kruk. Hij brult de zaal in: ‘Let’s rock’ en onmiddellijk komt er een muur van geluid op je af. Begeleid door de (graatmagere) bassist Francesco Beccaro en zijn broer Andrea Beccaro op drums wordt een prima aangenaam geluid geproduceerd.
Deze begeleiding is simpel, zonder opsmuk maar wel uiterst bekwaam en doeltreffend. Chubby zelf is onvermoeibaar en zingt/speelt de ene mooie song na de ander. Zo horen we onder andere een hele vette uitvoering van Scratch My Back en het indrukwekkende Rock On Bluesman, welke van zijn laatste album ‘I’m Feeling Lucky’ komt.
Het is heel opvallend dat een 3-mans band zo’n compleet geluid weet voort te brengen. Dat komt omdat Popa Chubby heel ingenieus op zijn gitaar ritmegitaar – sologitaar – en regelmatig gewoon losse akkoorden moeiteloos aan elkaar weet te breien. Midden in een virtuoze gitaarsolo gaat hij over op ritmegitaar, doet een paar akkoordjes en de solo gaat verder. Dit doet hij zeer gevarieerd zodat het steeds anders klinkt en nooit eentonig wordt. Knap werk !
Enkele hoogtepunten van het concert :
– Het is opvallend dat bassist Francesco bij gitaarintro’s van een nieuwe song schijnbaar heel ongeïnteresseerd met een hand in de zij tegen de versterker staat geleund. Hij speelt daarentegen wel enkele hele mooie bassolo’s,
– Popa Chubby speelt het bekende Hendrix-nummer Hey Joe op onnavolgbare wijze met echt briljant gitaarwerk. Dit nummer staat overigens al lang op z’n repertoire.
– Chubby neemt plaats achter zijn eigen kleine drumstel en gaat een drumduel aan met drummer Andrea van de band. De vellen blijven amper heel.
– Een prachtige afsluiter is Hallelujah, dat door de hele zaal wordt meegezongen.
Klokslag half 11 komt er een eind aan een uiterst aangename avond. In een kwartiertje tijd wordt er nog snel een doos cd’s van zijn laatste album ‘I’m Feeling Lucky’ verkocht en worden door Popa persoonlijk gesigneerd voor het enthousiaste publiek.
Noot van de redactie: Popa Chubby zal op 25 mei weer te zien zijn met Pinksteren tijdens Ribs & Blues Raalte en zal daar begeleid worden door ‘De Gorkumse Ritmesectie’ Patrick ‘Sideburn’ Obrist en Jeffrey van Duffelen.
www.popachubby.com
Een dag eerder stond hij in Luxor in Arnhem, overwegend met z’n petje op, maar even weergaloos als hij kennelijk ook in Hengeloooh was. Helaas in Arnhem geen ‘Hallelujah’ maar wel – lekker lang – ‘My bleeding heart’, het Elmore James-nummer dat Jimi Hendrix zo graag mocht spelen.
ik had met bluesmaat Edwin een fantastisch avond in de typische bluesstad Arnhem (zolang je niet verder dan binnen de muren van mijn appartement kijkt).
Afgelopen dinsdag werd Ted Horowitz 55; zo’n twintig jaar geleden, toen ik voor het eerst van hem hoorde, had ik niet gedacht dat-ie er nu (en hoe!!!) nog zou zijn.