Philip Sayce
15 mei 2024
De Bosuil, Weert
Tekst: Jos Verhagen / Foto’s: Marco van Rooijen
Op weg naar De Bosuil rijdend over de A2 kom je langs de afrit naar Ospel, en op de terugweg bedacht ik me, dit was wat is gemist heb op Mouling Blues, een bluesrock gitarist van het kaliber Philip Sayce. Niets ten nadele van Monster Mike Welch, maar de manier waarop Philip Sayce zijn gitaar geselt is toch van een andere orde. De enige die daar een beetje bij in de buurt komt is Eric Steckel. en laat deze twee nu op de zondag van Ribs & Blues acte de presence geven. Dat zal me een wedstrijdje gitaarspelen worden.
Terug naar de Bosuil, nog geen jaar geleden stond Philip Sayce ook in de Bosuil en was het aanmerkelijk drukker, wat wellicht kan komen dat het toen al 10 jaar gelden was dat hij in Nederland te zien was geweest. Maar de liefhebber van stevige bluesrock met een magician op gitaar was present bij dit, wederom, fantastische optreden. Met zijn nieuwe coupe, geblondeerde haar, trad hij aan met het zelfde combo waarbij bassist Sam Bolle er ook veel zin in had. Met zijn eigen geluidsman achter de knoppen was het meteen raak met een gloeiend intro ‘Out of my mind’ dat overging in een heerlijk instrumentaaltje vol gierend gitaarwerk. Wat vervolgde was een mooie doorsnee uit zijn werk met ‘Steam roller’, het funky ‘Powerful thing’, en ‘Bitter Monday’ met een heerlijk staaltje Wah Wah techniek.
Daarna was het de beurt om zijn familie te eren met het subtiele ‘Once’ dat hij opdroeg aan zijn vader en ‘Lady Love divine’ speciaal voor zijn vrouw. Een nummer dat nooit in zijn set ontbreek in het Don Conway nummer ‘Blues Ain’t Nothin’ but a Good Woman on Your Mind’, pure blues waarin zich volledig geeft, lettend op zijn handen blijft het fascinerend om te zien hoe hij aan het werk gaat en in alle heavyheid van de solo’s de klanken hoorbaar maakt. In ‘Black moon’ van zijn nieuwe album The wolves are coming een mooi opzetje tussen bassist Sam Bolle en Philip. In het navolgende ‘All the Bitches Brew’ zat Sam er bij de inzet even naast, bij de herstart ging het beter, maar het nummer kent dan ook een complexe groove waarin het slot een stukje Oh Well van Peter Green verwerkt zat. Met het instrumentale hoogtepunt ‘Alchemy’ en ‘Morning Star’ kwam er een daverend slot aan een heerlijk optreden vol bruut gitaargeweld. Als toegift kregen we de Jeff Healey song ‘As the years go passing by’ en het ruige uptempo ‘I am going home’. Tevreden keerden we huiswaarts er van overtuigd dat er weinig gitaristen zijn zoals Philip Sayce.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe