Tekst: André Wittebroek
Foto’s: Henk ter Horst
Na het geweldige concert van de Franse band Rozedale (verslag Bluesmagazine) is het nu de beurt aan Phil Bee met zijn band bij LSA Aalten in Oerkroeg Schiller. Dit optreden was al eerder gepland maar verschoven vanwege Corona.
Na jaren van hard werken in het bluescircuit is Phil na deelnames aan de TV programma’s We Want More en The Voice Senior, die hij wint, een bekende verschijning geworden in de Nederlandse muziekwereld. Deuren gaan nu open en dat heeft hij dik verdiend want zijn kwaliteiten als zanger en die van zijn bands waren de bluesmensen allang bekend. King Mo, alle bluesprijzen gewonnen denkbaar, Colonel Jetski, Phil Bee’s Freedom waren topbands. Hij is nu een iets andere weg ingeslagen, minder blues, meer soul , jazz en rock, treedt op met een grotere band in theaters en grotere zalen. Het funky zat er altijd al in en nu nog steeds. Gelukkig!
Maar vandaag bij LSA- Aalten zijn ze te gast in het gezellige uitverkochte Schiller in wat Phil zelf zegt ‘de oude bezetting,’ de harde kern zeg maar. Geen zangeressen, geen blazers: Old School vanmiddag.
De band begint de show met de knallende funkblues Down The Line. Prachtig funky intro door de heerlijke diepe baslijnen, lekkere gitaarriffs, vette drums en het blijkt meteen dat Phil goed bij stem is: warm en soulvol. Meestergitarist Guy Smeets (wat is die gegroeid sinds ondergetekende hem zag in zaal Nix en Meer in Enschede en hij enkele nummers als vijftienjarige met Ben Poole meespeelde. Toen al grote klasse) soleert om de beurt met gitarist Niels van der Steenhoven (conservatorium geschoold) en ook waanzinnig goed. Guy heeft een dynamischer podiumpresentatie en Niels houdt zich meer bescheiden op de achtergrond. Een bescheiden type, zoals hij zelf zegt , maar wat goed. Dan is er ruimte voor een toetsensolo van Pascal Lanslots, die net als Guy al jaren met Phil samenwerkt en de interacties tussen hem op toets en Guy op gitaar zijn prachtig om te zien. Het spelplezier spat van de band af . Dan verder met Your Love met solo-intro van Guy en weer heerlijk swingend met een supergroove. Hier staat een band, een eenheid. Van Derek Trucks komt Down Don’t Bother me waarin Niels de slidepart op een schitterende manier voor zijn rekening neemt, soms fel, soms ingetogen, Het is een rustige blues met krachtige, diepe zang van Phil en Guy zingt ook, soms samen, soms om de beurt. Een lange spetterende gitaarsolo van Guy op het eind. Waanzinnig gewoon. De reactie van het publiek is geweldig. De bekende slow blues ballad I love You More Then You’ll Ever Know wordt perfect gespeeld en hier speelt Niels op gitaar met lange uithalen de hoofdrol. In Superstition van Stevie Wonder blijkt de grote klasse van de ritmesectie, wat een drive zetten die neer en de rest van de band kan zich er helemaal funky op uitleven, met vooral Pascal op zijn toetsen. In de gevoelige slow blues Wheels Of Emotion staat de stem van Phil op de voorgrond, powervoice hier, Niels sfeervol passend op slidegitaar en Guy eindigend met een knallende solo. Dan het laatst nummer voor de pauze en dat is van een favoriet van Phil, Warren Haynes de ballade Soulshine. Het krijgt een lange uitvoering waarin de twee gitaristen tegenover elkaar duelleren, tot groot enthousiasme van het publiek.
Na de pauze de Beatlessong Come Together waarin het publiek het refrein enthousiast meebrult. Pascal met toetsensolo en Guy en Niels duelleren weer na een groovy tussenstuk. Het winnende Voice Senior nummer Tennessee Whiskey volgt, een mooie ingetogen ballad en het publiek zingt mee, lijkt zelfs de tekst te kennen. Lekker funky intro met gitaarriffs is Got To Get Better In A Little While. Het wordt een lange jam met funky bassolo van Marc Oonincx, ook al zo’n klasbak; Guy en Phil in koorzang, rockende gitaristen, swingende toetsen, spetterende drums van Arie Verhaar! Top, echt top. Daarna het gevoelige, emotionele One Last Kiss. Phil vertelde in de aankondiging dat hij het schreef voor zijn overleden moeder en dat hij het al tien jaar speelt en dat het nummer voor iedereen is, die iemand moet missen. Het werd even stil bij Schiller…. De song begint ingetogen met prachtige slide-klanken van Niels en Guy magistraal solerend naar de climax. Kippenvel. All Along The Watchtower met hier een magistrale solo van Niels en vocaal lange uithalen van Phil met een kleine echo. Ritmesectie legt weer een topbasis neer. Het laatste nummer wordt Whipping Post van Greg Allman met topuitvoering en de twee gitaristen net als bij de Allman Brothers super.
Het publiek schreeuwt om een toegift en die komt in het geweldig funky, groovy Big Legged Woman. Arie Verhaar op drums geeft het ritme aan in het intro, de stuwende bas van Marc Oonincx volgt en dan gaat het bekende dak eraf. Iedereen danst, beweegt en geniet met volle teugen. Een stukje Sex Machine in de song verwerkt, fantastische groove en een swingend eind aan een prachtmiddag.
Line-up: Phil Bee: leadzang
Arie Verhaar: drums
Marc Oonincx: basgitaar
Pascal Lanslot: toetsen
Niels van der Steenhoven:gitaar
Guy Smeets: gitaar, backvocals
Links: www.philbee.com www.lsamusic-aalten.com
29 mei Ana Popovic (zie recensie Bluesmagazine ) bij LSA-Aalten in zaal De Hofnar in Aalten. Tickets via LSA. Zie website bij Links. Komen graag, steun de live-muziek!
We horen graag je mening! Voeg reactie toe