Mud Morganfield, North Sea Jazz Club, Amsterdam, 20 april 2014
Tekst: Jurry Visser. Foto’s: Ewa Turadek en Jurry Visser. Zwart/wit foto’s: Mitchel van Essen
Onder de noemer “Het lijstje van Johan” heeft voetbalkenner maar vooral ook bluesliefhebber Johan Derksen een aantal van zijn muzikale helden in de North Sea Jazz Club in Amsterdam geprogrammeerd. In dit kader waren op 1ste Paasdag ca. 200 bezoekers getuige van een optreden van Mud Morganfield en zijn band.
Al vroeg in de avond vormde zich een lange rij wachtenden voor de deur van de sfeervolle jazzclub op het Westergasfabriekterrein in Amsterdam. Het concert begon weliswaar pas om 21.00 uur, maar de gelukkigen, die een tafeltje hadden weten te bemachtigen konden, voorafgaand aan het concert, eerst genieten van een uitstekend driegangen diner. Wij behoorden tot die gelukkigen!
Iets na negenen beklom Johan Derksen het podium om de band aan te kondigen. Hij deed dat in een paar zinnen, waarna de band, nog zonder Mud Morganfield, een shuffle inzette, waarin een hoofdrol was weggelegd voor bluesharpspeler West Weston. West zouden we gedurende de avond nog een aantal keren weergaloos horen soleren. Behalve West Weston op bluesharp bestond de band van Mud Morganfield uit Ronni Boysen – gitaar, Eric Ranzoni – keyboards, Ian Jennings – contrabas en Mike Hellier op drums. Het is een stel doorgewinterde bluesmuzikanten, allen woonachtig in Engeland en het eerste nummer gaf ons al een voorproefje van hetgeen ons de rest van de avond te wachten stond.
Vervolgens betrad Mud Morganfield, gekleed in een opvallend wijdvallend, wit kostuum bezet met glitters, zelf het podium. Tijdens het eerste nummer “Blow Wind Blow” mopperde Mud nog wat over het volume van zijn monitoren (“They sound like toys man”), maar nadat dat verholpen was, begon het echte Chicago Blueswerk. Het dolenthousiaste publiek kreeg een zeer gevarieerde hoeveelheid nummers te horen en je kon zien dat Mud en zijn mannen er zin in hadden.
Zoals we weten is Mud Morganfield de oudste zoon van de legendarische Muddy Waters en daarom konden nummers van deze blueslegende natuurlijk niet achterwege blijven. Van de CD “Son Of The Seventh Son” speelde Mud Morganfield onder andere de Muddy Waters compositie “Short Dress Woman”, een jump blues met een mooie pianosolo van Eric Ranzoni. Ook het daarop volgende “Goin’ Down To Mainstreet” is van de hand van Muddy Waters.
Daarna werd op ontroerende wijze het nummer “Health” aangekondigd. Mud vertelde dat hij dit nummer geschreven heeft voor een van zijn beste vrienden, die na meer dan 40 jaar werkzaam te zijn geweest in de auto industrie in Detroit, aan zijn welverdiende pensioen begon, maar al snel daarna ernstig ziek werd. De boodschap van het nummer is, dat gezondheid het allerbelangrijkste voor een mens is. De slow blues, met een prachtige gitaarsolo, bezorgde menigeen in de zaal kippenvel. Vervolgens werden van Willie Dixon “Young Fashioned Ways” en de door Muddy Waters geschreven shuffle “Can’t Get No Grindin’” gespeeld. De eerste set werd afgesloten met de klassieker “Baby Please Don’t Go”.
Net als in de eerste set werd er ook in de tweede afgetrapt met een instrumentaal nummer, een boogie met daarin een belangrijke rol voor Eric Ranzoni op piano. Daarna kwamen onder andere Muddy Waters’ “Walkin Through The Park” en “Elevate me” (met een mooie bottle-neck gitaarsolo) en “Forty Days And Forty Nights” van opnieuw Willie Dixon voorbij. In alle nummers was er volop ruimte voor solo’s van West Weston op bluesharp, Ronni Boysen op gitaar en Eric Ranzoni op toetsen en dat alles ondersteund door Mike Hellier op drums en Ian Jennings op bas. Mud Morganfield zelf genoot zichtbaar van alles wat er om hem heen gebeurde en soms moest hij de band met “Take it easy boys” zelfs wat afremmen. Wat een enthousiasme en wat een dynamiek!
Het concert werd na ruim anderhalf uur afgesloten met “Got My Mojo Working” maar het dolenthousiaste publiek had er nog lang geen genoeg van. Men bleef maar door applaudiseren en al snel kwamen de muzikanten terug voor een toegift.
Gedurende de hele avond had Mud Morganfield al een aantal keren op gevoelige en dankbare wijze gesproken over z’n vader, op wie hij zowel qua stem als qua uiterlijk zoveel lijkt. Toen hij ook nog eens de toegift begon met “Mannish Boy”, de bekendste compositie van zijn vader Muddy Waters, ontplofte de North Sea Jazz Club. Het nummer werd door iedereen luidkeels meegezongen en als ik er nu nog aan terugdenk lopen me opnieuw de rillingen over de rug! Met het wat rustiger “Same Thing”, ook weer van Muddy Waters, werd deze avond vol Chicago Blues besloten.
Jeroen van der Schalie, bedrijfsleider van de North Sea Jazz Club vertelde me dat de bluesconcerten, waarmee in januari j.l. begonnen is, een groot succes zijn. Gekscherend zei hij: “We denken er zelfs over, om de naam van de club om te dopen in North Sea Blues Club”. Eén ding staat in ieder geval vast: Wij gaan er binnenkort zeker weer naar toe!
Mitchel, bedankt voor het toevoegen van je mooie zwart-wit foto’s!