IMG_2469

Mississippi Bigfoot & Fat Harry & The Fuzzy Licks
Blues Aan De Maas, Rotterdam
27 Mei 2016

Tekst: Bert Lek en Paul Scholman. Foto’s: Bert Lek. Meer foto’s: Bert Lek

Potverdikke, wat zijn ze toch goed de Rotterdamse formatie Fat Harry & The Fuzzy Licks, die het voorprogramma doen van Mississippi Bigfoot. “Fat” Harold van Dorth, zang en gitaar, Jacco van den Heuvel, drums, Rene Schutte, orgel en piano, Hassan Abudaldah op bas en Jan de Ligt op de tenorsax krijgen ruim een uur om de boel op te warmen. Helaas is de publieke opkomst niet zo groot (30 man) maar dat mag de pret niet drukken. Harold tovert weer de mooiste licks uit zijn gitaar, terwijl hij de verschrikkelijkste grimassen trekt. Zelfs bij Hassan kan er tegenwoordig een lachje af wanneer hij stevig staat de bassen. Het podium in deze mooie ruimte is zo klein, dat Rene de hele set moet staan. Jan vult weer op de juiste momenten de smerige sax riffjes in, terwijl Jacco roffelt alsof hij door boze geesten achterna wordt gezeten. Veel bekend werk komt voorbij van de cd ‘Hard Lovin’ Man‘, waaronder het titelstuk. Wanneer komt er na drie jaar weer een nieuw album uit?

IMG_2417

Ook de favorieten van Harold horen we: Albert King in Crosscut Saw en B.B. King’s How Blue Can You Get? Geinig is vanavond hun uitvoering van She’s 19 Years Old te horen, i.p.v. de uitvoering van de Fossen en Struijk band. Het is onbeslist voor mij. Beide uitvoeringen zijn excellent. Nu maar hopen, nu de band is onder gebracht bij Bluesther, dat ze vaker in den lande te zien en te horen zijn, dat hebben ze meer dan verdiend. Een nieuwe cd zou daar zeker bij helpen.

Mississippi Bigfoot werd opgericht in het voorjaar van 2015 en bestaat onder andere uit Christina Vierra: een krachtpatser zangeres uit Boston, Massachusetts. Christina is opgegroeid in een gezin van elf kinderen waar muziek met de paplepel werd ingegoten. Het was voor haar een must om voor een professionele carrière te kiezen. Haar roots liggen gevoelsmatig dichtbij die van Janis Joplin. Zij heeft een volle stem en om de vergelijking met Janis kan je niet heen, zeker niet met de covers die ze vol overtuiging brengt van Joplin. Haar meest recente West Coast-avontuur was de opname als de stem van Janis Joplin in de Biopic, die wordt uitgebracht door Sony Pictures. Ze vindt zichzelf niet alleen zangeres, maar tevens is ze entertainer op het podium.

IMG_2457

Ashley Bishop: opgegroeid in Memphis, omringd door de lokale geluiden, begon op zevenjarige leeftijd drums te spelen. Het duurde echter niet lang voor de gitaar zijn interesse kreeg en op twaalfjarige leeftijd ging hij hiermee verder. Hij beschrijft zijn toon als Chunky Funky, Hill Country, Juke Joint, Delta Blues with a Memphis vibe. Hij speelde de afgelopen tien jaar regelmatig op Beale Street, maar is blij dat hij de stap naar Mississippi Bigfoot kon maken.

Doug McMinn is de zoon van twee bluesartiesten en logischerwijs zit deze muziek in zijn bloed. Doug bracht veel ontelbare uren oefenen op potten en pannen door, voordat hij zijn eerste officiële set trommels kreeg. Op twaalfjarige leeftijd speelde hij eerst met zijn moeder (Dee Fisk) mee. Op zijn zeventiende sloot hij zich aan bij zijn vader (Papa Don McMinn) in Rum Boogie Café op Beale Street en speelde ineens met artiesten uit de hele wereld zoals Reba Russell, Mojo Buford, John Primer and his Family band. De reizen met Mojo Buford leidden tot zijn interesse in de mondharmonica en Mojo werd zijn eerste leraar. Bijna een onmogelijke combi, drums en harmonica, maar Doug McMinn flikt het.

Cade Moore staat ook bekend als “Mississippi Mudd”. Cade komt uit Clarksdale, Mississippi en begon bas te spelen toen hij negen jaar oud was. Ook hij komt uit een muzikaal nest. Zijn vader, Charlie Moore, is bekend als een van de klassieke bluegrass-musici. Cade Moore studeerde mede onder dr. Mike James, Big Jack Johnson en Johnny Billingsly. Zijn geluid werd sterk beïnvloed door de blues. Hij heeft de eer het podium te hebben gedeeld met veel grote artiesten, zoals Sam Carr, Cedric Burnside, Pinetop Perkins, Bill “Howlin Madd” Perry en Mudd & Big Bill Morganfield.

Chris Pitts: ook Chris is een doorgeefluik van de muziek. Zijn oudere broer kreeg een oude Fender akoestische gitaar, maar het was Chris die ermee ging spelen. Nauwelijks vijf jaar oud kreeg hij zijn eerste lessen van zijn vader, die op zijn beurt het weer had geleerd van Chris groot-groot-grootmoeder. Chris speelt al vanaf zijn twaalfde op Beale Street. Hij speelde met grote artiesten als Lattimore, Bobby Rush, Blind Mississippi Morris, Ruby Wilson, Preston Shannon en zijn mentor Eric Gales. Gitaar is slechts de helft van zijn talent, Chris heeft ook een begenadigde stem en zingt soulful en zet daarmee de familie traditie voort.

IMG_2496

Dat dit bandje, die voor het eerst in Europa rondtoert alleen maar covers speelt, ondanks een overvloed aan talent, heeft mij vanavond eigenlijk het meest verrast. Een dergelijke band hoort geen covers van Jimi Hendrix, Janis Joplin en vele anderen aan elkaar te rijgen. Covers als Moonbeam Blues, Clarksdale, Mojo Workin’ en Don’t Lie To Me zijn altijd lekker natuurlijk, maar je mag van een band die wordt overgevlogen uit de VS ietsje meer verwachten. Deze gasten hebben, mede door het afwisselen van zangeres Christina Vierra en zanger/gitarist Chris Pitts voldoende variëteit onder de motorkap om door te pakken. Ik snap dat ze het eerste jaar met wat covers speelminuten nodig hebben om tot een geheel te komen. Die basis staat nu en lijkt mij het moment om de volgende stap te maken. Chris heeft een beetje de attitude van Buddy Guy, maar ook een beetje zijn speelstijl. Ik houd echter niet van vergelijken en ben nu dus alweer over de schreef gegaan. U heeft het beeld.

Helaas is Blues aan de Maas tot op heden nog geen echte publiekstrekker gebleken, terwijl de locatie voor Rotterdam perfect zou moeten zijn. Het ligt nabij de binnenstad en is dus goed met het openbaar vervoer te bereiken en gratis parkeren om de hoek. Helaas was dit niet af te lezen aan het aantal bezoekers. Je kan je afvragen of dit initiatief een lang leven beschoren is, want als er geld bij moet is men gauw klaar. Het licht en geluid was in de tweede set beter dan in de eerste set met Fat Harry and The Fuzzy Licks.

IMG_2500

IMG_2485


Ook op Blues Magazine ...