Mike Morgan
North Sea Jazz Club, Amsteram
29 januari 2015
Tekst: Govert Heemskerk / foto’s: Mitchel van Essen
Vanavond staat Mike Morgan voor het eerst in de North Sea Jazz Club en daar mag best met een beetje trots over gesproken worden. Naar zeggen is de bluesgitarist voor het eerst in tien jaar in Nederland. Het is eigenlijk sinds 2006 dat de gitarist uit Dallas Texas maar weinig optreedt en de motordealer verlaat, waar hij als Sales Manager werkt. Mike Morgan, bekend van zijn tijden met The Crawl en samenwerkingen met Lee McBee, wordt vanavond bijgestaan door Little Steve & the Big Beat. De Nederlandse blues-formatie bestaat uit Steven van der Nat (gitaar/vocalen), Bird Stevens (bas), Jody van Ooijen (drums), Martijn van Toor (tenor saxofoon) en Evert Hoedt (bariton saxofoon). Het is misschien een kleine domper voor degenen die fan zijn van de bluesharp op de verschillende platen van Mike Morgan. Lee McBee is onlangs overleden en er is niemand die deze rol vanavond op zich neemt.
Het is koud buiten, kouder dan Nederland gewend is deze winter. De straten zijn wit bekleed en de treinen rijden een aangepaste dienstregeling. Het zijn misschien redenen voor de opkomst van vanavond. Het is ietwat rustig in de North Sea Jazz Club. Een tafeltje of twee is onbemand en bij de bar is het in eerste instantie ook niet al te druk. Uiteindelijk is de opkomst redelijk als Johan Derksen om 21.00 uur het podium oploopt en met trots Mike Morgan voorstelt als: “nog steeds één van de beste bluesgitaristen uit Amerika.” De band die Morgan bijstaat speelt eerst twee nummers voordat de gitarist zijn gezicht laat zien. Little Steve & the Big Beat verwelkomt de gitarist op het podium met een nummer uit de Texaanse geboorteplaats van Morgan: ‘You Were Wrong’ van Z.Z. Hill en een erg fraaie uptempo versie van ‘Baby Don’t Do It’ van de R&B-groep The 5 Royales.
Mike Morgan loopt gebogen het podium op als de band ‘Cause I Love You’ inzet van plaat ‘Mighty Fine Dancin”. Lage cowboyboots, een rood overhemd met zwarte franjes, gebroken witte Fender Stratocaster en natuurlijk het tekende zwarte leren ooglapje waar niemand het over heeft. Morgan heeft een rustig begin in gedachten als hij het volgende nummer start: een cover van Lazy Lester (Sugar Coated Love), maar tijdens zijn versie van ‘What Have I Done Wrong’ van Magic Sam is de toon gezet.
Het is vanavond de eerste avond van een kwartet shows in Nederland en België waar de band bijstaat. Het is nauwelijks te merken dat de band vanavond voor de eerste keer met de gitarist uit Dallas op het podium staat. Steven verliest Mike geen moment uit het oog en houdt de gitaarhals van Morgan als een buizerd in de gaten. Zo perfect als de kuif van de drummer volgt de band Morgan niet. Het lijkt af en toe dat Morgan gewoon zijn eigen plan trekt, maar The Big Beat is niet gek te krijgen. Na een uur spelen en het nummer ‘MatchBox’ van Ike Turner is het tijd voor pauze.
Na een klein half uur komt Mike Morgan vanachter het tafeltje met cd’s vandaan en loopt weer richting het podium. “This song is called Funky Thang. Hope you like it.”
Mike Morgan is een wereldgitarist en als hij alleen zijn gitaar laat spreken is hij op zijn best. Een samengetrokken gezicht, het ene oog dichtgeknepen, maar af en toe kijkend naar zijn omhoog gehouden Stratocaster. ‘Funky Thang’ wordt gevolgd door ‘Blues for Al and Peggy’. De gitaar altijd strak tegen het lichaam gehouden. Morgan geeft genoeg ruimte aan the Big Beat, waar nodig, om even apart van elkaar de show te stelen. Steven laat zien waarom hij samen met Mike Morgan op het podium mag staan en de houtblazers laten je af en toe de gemiste mondharmonica vergeten met de nodige solo’s.
In de tweede set van de avond wordt het publiek getrakteerd op meerdere instrumentale bluesnummers. Hiermee krijgen de mannen op het podium de handen van het publiek het hardst op elkaar. Morgan laat je verdwalen in zijn zachte tonen. Iets waar sommige mensen jammer genoeg lak aan hebben en de zachte accenten graag overstemmen met gepraat over onzin. ‘Frankie’s Blues’ mag natuurlijk niet ontbreken en dit wordt gespeeld in een wat intiemere setting, waar de blazerssectie even rust neemt. Als Mike Morgan de set ietsje na half twaalf wil eindigen richt hij zich naar de microfoon en houdt zijn Stratocaster omhoog : “This last song is called… Oh whats the name of this song? Oh Yeah… This song is one of a kind.”
Mike Morgan en Little Steve & the Big Beat zijn vanavond goed uit de startblokken gekomen met de volgende shows in het vooruitzicht. Het was soms misschien iets ingetogen, maar dit sierde de mannen op het podium. Het optreden van de band was erg kundig gezien het feit dat dit de eerste keer was dat zij Morgan begeleiden. Af en toe werd er voor een nummer even onderhandeld en de toonsoort bepaald.
De band moest Morgan soms iets te veel in de gaten houden, met als gevolg dat de band zich moeilijk kon laten gaan. Dit is misschien eerder professioneel want ze lieten weinig steekjes vallen. Gezien de kunnen van Little Steve & the Big Beat groeit de band zeker in de volgende optredens, waar ze misschien iets meer de controle kunnen laten varen.
Website Mike Morgan
Zie hier het foto album Mike Morgan van het concert de volgende dag in JJ’s Music House.
Mooi verslag.
Maar ook mooie beelden ! Mitchel van Essen