Matt Schofield
P60, Amstelveen
30 November 2012

Matt Schofield

Ingestuurd verslag door: Bart Lem
Foto’s: Marco van Rooijen, genomen bij concert in de Effenaar, Eindhoven op 2 December 2012

Vrijdag 30 november 2012 speelde Matt Schofield alweer voor de tweede keer in P60. De vorige keer was erg goed bevallen dus besloten er maar weer heen te gaan. En dat viel over het algemeen niet tegen.

Van het voorprogramma heb ik niet veel meegekregen dus daar kan ik weinig zinnigs over zeggen. Matt is en blijft een geweldige gitarist met zijn heldere geluid en virtuoze solo’s. Af en toe doet zijn spel me denken aan een andere grote favoriet van me: Tom Principato. Mede door de aparte samenstelling van de band: gitaar, drums en hammond-orgel, klinken de composities soulvoller dan bij de meeste standaard bluesrock-trio’s.

Sam Hare

Jammer dat drummer Kevin Hayes deze keer vervangen was door Joost Tazelaar. Ik vond laatstgenoemde toch een iets mindere drummer. Desondanks klonk het geheel toch prima, en niet in het minst door de geweldige toetsenist Jonny Henderson. Voor de pauze speelde Matt gewoon met het trio en dat was ook gelijk mijn favoriete set. Na de pauze vond ik de boel wat inzakken toen Big Pete erbij kwam.

Matt Schofield

Big Pete zong een aantal nummers en bediende de mondharmonica. In dat laatste is hij erg goed, maar de zang laat te wensen over. Zeker na het geslepen stemgeluid van Matt valt de Hollandse tongval van Big Pete wat rauw op je dak. Maar ik moet hem nageven dat hij een gloedvolle uitvoering van ‘Same Old Blues’ van Freddie King vertolkte. Sam Hare die er daarna bijkomt heeft dan wel weer een prima stem en zo halverwege de tweede set begon het niveau weer op te klimmen en werd het nog een behoorlijk spetterend jamsessie-achtig geheel. De muzikanten straalden een hoop plezier uit en ook het publiek liet zich niet onbetuigd. Al met al een fijne bluesavond die wat mij betreft ook voor een derde keer naar P60 mag komen.

En dan wil ik nog afsluiten met een tip voor P60: gooi nu eindelijk die rookmachine eens bij het grofvuil, de tijden van Toppop zijn lang voorbij!


Ook op Blues Magazine ...