Concertverslag Matt Andersen, Doornroosje Nijmegen, 22 april 2015
Tekst en foto’s: Patrick Struijker Boudier (http://twitter.com/p_okee).
Meer foto’s Doornroosje Nijmegen, 22 april 2015
Een van de weinige singer/songwriters die steeds luider zingt naarmate hij verder van de microfoon staat. Matt Andersen. Fenomenale en imposante zanger en gitarist die uit elke porie blues blaast. In Moulin Blues treedt hij met band op: deze woensdag in Doornroosje staat hij alleen op het podium.
Andersen heeft een liefdesverhouding met Nederland. Talloze keren is hij al in dit land te bewonderen geweest, solo en als support act (18 april nog in Zoetermeer bij Kenny Wayne Shepherd). De eerste keer dat ik hem live zag was tijdens het helaas ter zielen gegane Blues Alive Cuijk. Geen soundcheck, nauwelijks voorbereiding: gewoon de gitaar inpluggen en spelen maar. En spelen deed ‘ie!
Mijn be- en verwondering voor Andersen is sinds dat liveoptreden alleen maar toegenomen. Een geweldige muzikant die blues leeft en elke drup emotie die hij heeft in zijn performance giet. Wellicht is zijn faam nog niet helemaal doorgedrongen tot Nijmegen, getuige de halflege zaal. Het is zelfs voor de helft afgezet met doeken om het toch een ‘volle’ aanblik te geven. Jammer, want de muziekliefhebbers die er niet zijn missen een geweldig optreden.
Voordat het zover is, betreedt support act Seb Black met mede-gitarist Eddie Paul het podium van de kleine zaal. Singer/songwriter Black komt uit Montreal en is mede-oprichter van Emery Street Records. Hij debuteerde in 2013 met zijn debuutalbum On Emery Street en werkt aan een opvolger. Verwacht geen lieve bluesliedjes van Black. Hij gromt, schreeuwt, fluistert, jammert en bromt zijn songs met een stem die donkerder is dan de kleur zwart, wellicht geholpen door de fles Famous Grouse naast de microfoon. Blues met een zeer donker en rauw randje. Niet voor de fijngevoeligen onder ons, maar het schuurt en brandt lekker. Mede-gitarist Eddie Paul doet ook twee songs die iets lichter van toon (en zang) zijn. Mooi.
Zonder aankondiging stapt Matt Andersen rond half tien alleen het podium op om daar na achttien nummers weer vanaf te stappen. Ondanks de krap 200 bezoekers blijken er toch meer dan genoeg fans in de zaal te zijn getuige het gejoel en gejuich als Matt in de spotlight stapt. Wat vervolgens volgt is 90 minuten grootse muzikaliteit en intensiteit. Niet alleen wat betreft de krachtige zang (heeft Matt überhaupt een microfoon nodig?) maar ook vanwege het geweldige gitaarspel.
Het zwaartepunt van de set ligt op zijn vorig jaar verschenen cd Weightless met werkelijk prachtige uitvoeringen van onder meer I Lost My Way, My Last Day en Between the Lines. Bij vrijwel elke song valt het zeer gedreven en opwindende gitaarspel van Andersen op. Meer nog dan zijn zang – die ook fenomenaal is – is het zijn dynamische en energieke gitaarspel dat mij en het publiek naar adem doen happen. De vingervlugheid in het opgewekte Come By, de waanzin in Devil’s Bride en het bijzonder felle Tell Me (met stukjes Smoke on the Water van Deep Purple en Thunderstruck van AC/DC): prachtig om te zien én te horen.
Maar het zijn niet alleen de explosieve songs die zeer boeien. Ook in de rustigere nummers toont Andersen zijn kracht en pracht. Coal Mining Blues, Home Sweet Home, Little Things en de twee covers Ain’t no Sunshine en People Get Ready vormen prachtige rustpunten in een intens optreden. Laatste nummer Me and Bobby McGee, eveneens een cover, is het slotstuk van een schitterend en gloedvol optreden. Dat ik drie dagen erna nog steeds het kippenvel op mijn armen heb zegt genoeg.
Matt Andersen website
Matt Andersen Facebook
Seb Black website
Matt Andersen gisterenavond gezien en gehoord in Tivoli , Utrecht. Bovenstaande verslag gisterenavond ‘herbeleefd’. Wat een fantastisch optreden, gitaarspel en zang! en sympathieke interactie met publiek.