Marquise Knox
Bluesclub XXL, Wageningen
28 Oktober 2012

Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s: Bert Lek
voor meer foto’s, zie foto album Bert

Toen ik vorig jaar enkele nummers van Marquise Knox hoorde, was ik behoorlijk onder de indruk. Wat een stem, wat een sound, wat een blues…
Mijn mond viel nog meer open van verbazing, toen ik hoorde dat deze muziek werd gespeeld door een, inmiddels 21-jarige, jongeman uit St. Louis. Een jongeman die op 16-jarige leeftijd al zijn eerste album met de toepasselijke titel Manchild uitbracht, en meerdere malen is genomineerd voor prestigieuze bluesawards, en met succes. Zijn talent bracht hem al tot optredens met grootheden als BB King, Pinetop Perkins en David “Honeyboy” Edwards. Gitaarspelen leerde hij notabene van zijn grootmoeder, en al gauw werd hij omarmd door de oudere garde binnen de blueswereld, die hem verder vormden en kneedden. Hij noemt blues “a way of life”, waar menigeen het ongetwijfeld mee eens is. In 2011 bracht hij zijn derde album uit, genaamd Here I Am, waarvan hij vanmiddag ongetwijfeld songs gaat spelen.

In de gezellige Bluesclub XXL is het vol vanmiddag, rond de 150 bluesliefhebbers weten hoe een perfecte zondagmiddag er uit kan zien. Vandaag speelt Marquise de laatste gig van zijn Europese tour, die een maand heeft geduurd, en hem in landen als België, Duitsland, Frankrijk, Luxemburg en Nederland heeft gebracht. Naast hem op het podium staat bassiste Torey Tadora en achter hem zit drummer Mike Battles.

Ik kom net na het eerste nummer binnen, en ga er eens goed voor zitten, ik heb eerlijk gezegd hoge verwachtingen vandaag. Marquise staat rustig te spelen, maar kijkt zo nu en dan wat onwennig het publiek in. Een reeks mooie, degelijke bluesnummers worden er gespeeld, zoals de fijne slowblues Buried alive in the Blues en Albert King’s Matchbox. Leuk is het om te zien hoe Marquise op de rand van het podium gaat zitten en zijn gitaar als lapsteelgitaar gebruikt. Van zijn laatste album speelt hij o.a. Only Two can play your Game en ik hoop dat we daar meer nummers van horen. Zo kabbelt de set eigenlijk een beetje voort: de band speelt goed en degelijk, maar nergens wordt het écht spannend. Als het tijd voor de pauze is, ben ik nog niet overtuigd van deze live-performance.

De sfeer in de Bluesclub XXL is in ieder geval geweldig, en na even te hebben gekletst te hebben met wat vaste gasten, blijkt dat dat één van de sterke punten is van deze club: gewoon een fijne kroeg, met goede muziek in een goede sfeer, waar vrienden elkaar ontmoeten. Jammer dat een deel van het publiek soms wat te luidruchtig aan het kletsen is, het verstoort menig luisterplezier. Iets wat we helaas steeds meer tegenkomen in venues, doodzonde.

Als Marquise na 20 minuten zijn gitaar, een Lucille van BB King, weer oppakt, staat iedereen verwachtingsvol weer klaar. Hij speelt z’n covers goed: Goin Back Home , een nummer van één van zijn grote voorbeelden Lightnin’ Hopkins, wordt gewoon strak neergezet, maar waar blijft nu dat onderbuikgevoel, die energie, die passie? De set varieert van rustige nummers tot swingblues, en de ritmesectie doet hun werk goed, er wordt een solide basis gelegd. Toch mis ik iets in zijn spel. Als één van mijn favoriete nummers wordt ingezet, Tears feel like rain, voel ik eindelijk iets loskomen bij Marquise, en dus ook bij mij. Ook het publiek voelt het, en begint mee te klappen en te joelen. Het lijkt alsof er een knopje bij ‘m omgaat als hij zijn werkelijk prachtige solo inzet, hij gooit zich er steeds meer in en de groove komt bijna vanuit zijn tenen. Gelukkig..

De wake-up call zet door bij Coming for your Loving van het album Here I Am, en ik moet zeggen: ik ga hem steeds meer geloven. Helemaal als de drummer en bassiste op een gegeven moment het podium verlaten, en hij achterblijft: de man met zijn gitaar. Hij speelt Hobo Blues, en zijn mooie stem klinkt warm en zuiver. Het publiek reageert steeds meer op hem, klapt mee en dat wekt bij Marquise ook duidelijk een prikkelende reactie op. Allengs worden de nummers wat vlotter en sneller, en het ultieme moment is daar, als Marquise zonder gitaar en zonder versterking de kroeg inloopt, terwijl hij het nummer I’m a bluesman op een uitermate pure en eerlijke manier zingt. Kippenvel gewoon, iedereen staat hiervan te genieten, en niet in de laatste plaats Marquise zelf!
Uiteindelijk blijkt dit een perfecte afsluiter van een, aanvankelijk ietwat saai, optreden van deze jonge artiest uit St. Louis. Halverwege de tweede set begrijp ik eindelijk wat Marquise Knox bedoelt met “Here I Am“….

Website : http://www.marquiseknox.com/

 


Ook op Blues Magazine ...