Mark Hummel’s Golden State Lone Star Revue
LantarenVenster, Rotterdam
16 November 2013
Tekst: Dik Zorgman / Foto’s: Bert Lek
Meer foto’s, zie fotoalbum Bert
Veel collega-gitaristen en harmonica-blazers onder de 250 bezoekers in de zaal en dan weet je wat je te wachten staat op het podium.Twee bekende topgitaristen, Texaan Anson Funderburgh, ex-frontman van the Rockets en begeleider van mondharmonica-man en zanger Sam Myers. (Little) Charlie Baty uit Californie van de formatie The Nightcats. Zij hadden RW Grigsby de vaste bassist van Mark Hummels band the Blues Survivors en Texas Western Swing Hall of Fame drummer Wes Starr meegenomen.
Vanavond draait het ook om harmonicavirtuoos en master of ceremonies Mark Hummel. Nu ben ik al jaren een liefhebber van deze Californische blazer en hij stelt niet teleur. Als je ongeveer twintig albums op je naam hebt staan dan moet het goed zijn en dat is het ook. Beide gitaristen: Little Charlie Baty en Anson Funderburgh laten in eerste instantie de Fender Statocasters in het rek staan. Little Charlie begint op een voor hem speciaal gebouwde Fender Thinline custom en Anson Funderburgh bespeelt de gitaar van Little Steve (Steven van der Nat) een oude Gibson ES335.
De band komt uit Praag en heeft tien uur in de bus gezeten. Zij zijn blij dat ze de planken weer onder de voeten hebben. Het wordt een feest van bijna twee uur non stop Westcoast- en Texas blues met songs van o.a. T-Bone Walker, Little Walter en Lazy Lester. Ik probeer de setlist te pakken, maar wordt gedwarsboomd door Mark Hummel die dit niet toestaat. Wat opvalt, is dat er alleen maar artiesten-namen opstaan zoals Reed uit C, Walter uit A enz. enz, maar weinig songtitels. Deze band improviseert er lustig op los en de meeste song zitten al gauw tegen de tien minuten aan. Alle muzikanten laten zich van hun beste kant zien; Meester gitarist Little Charlie Baty is technisch geweldig terwijl Anson Funderburgh meer in de Texas blues-stijl blijft hangen. Twee verschillende gitaristen in een band kan dus goed. Zij gunnen elkaar de ruimte en hun solo’s gaan moeiteloos in elkaar over, maar de aanblik is statisch. Funderburgh staat erbij of hij rechtstreeks uit Madam Tussauds komt (ogen dicht, op een vaste plek). Little Charlie maakt er meer een show van zoals we van hem gewend zijn toen hij nog deeluitmaakte van The Nightcats.
In `She Moves Me` worden we verrast door een mooie slide-solo van Anson Funderburgh. Ook een Jazz improvisatie door beide gitaristen is het vermelden waard, erg mooi. Bij het voorstelrondje komen de namen RW Grigsby op bas en Wes Star op drums voorbij. Beiden zijn geen flamboyante solisten, maar oude schoolvrienden die al jaren samen spelen en dat is te horen. Een betonnen ritmesectie. Met `I Got To Go` en ‘My Backscratcher’ stoomt de band op naar het einde. Natuurlijk is er de onvermijdelijke toegift (een instrumentaaltje van Freddie King). Een degelijk concert van de drie bekende voorgangers. Muzikaal is alles voor elkaar, een vlammende, degelijke bluesband pur sang en wat belangrijk is: ik heb me uitstekend vermaakt in het LantarenVenster Rotterdam.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe