Marc Ford & the Neptune Blues Club
Iduna, Drachten
12 mei 2017
Door: Jan Hogenberg / Foto’s: Peter Ronner / Video’s: Darren Gray
De release van Marc Ford & the Neptune Blues Club’s The Vulture heeft sinds vorig jaar oktober het “On The Road”-leven van Marc Ford weer in een stroomversnelling gebracht. Gelijk met het uitbrengen van dit materiaal had oud bandlid Rich Robinson van The Black Crowes het lumineuze plan om een groot deel van The Crowes weer tot leven te roepen met wat aanvullingen van zijn eigen solo-band. Daar stond Marc Ford opeens weer naast Rich Robinson, Sven Pipien en (inmiddels wijlen) Eddy Harsch met een nieuwe band geheten The Magpie Salute op de planken met de nummers van de solo-carrières van beide heren aangevuld met Black Crowes materiaal. Ook enkele nieuwe nummers van de Magpie Salute staan op hun setlist. Voor The Black Crowes mocht Marc Ford slechts met vier studio-albums daadwerkelijk meespelen. Maar zoals Rich Robinson ooit in een interview heeft verteld is dat The Black Crowes op hun best waren in de tijd dat Marc Ford meespeelde. “Hij bracht de songs naar een hoger niveau met zijn meesterlijke improvisaties op gitaar”, aldus Rich.
Je zou bijna verwachten dat hiermee zijn carrière onder druk is komen te staan en zelfs geen daglicht zou zien. Niets is minder waar. Juist door deze extra aandacht krijgt Marc Ford datgene wat hij verdient, namelijk de enorme waardering als zanger en gitarist. Dat vele bands hem weten te vinden als gastmuzikant of als producer zegt genoeg. Marc is een topgitarist die helaas door wat diepe dalen het juiste spoor naar roem heeft gemist. Zijn trein staat inmiddels weer goed op de rails en met ijzersterke nummers, en zijn levensverhaal als inspiratie voor zijn songs, heeft Marc Ford nog veel in te halen.
Marc Ford heeft het dus druk. The Magpie Salute heeft de afgelopen tijd veel van zijn nieuwe project met the Neptune Blues Club afgesnoept middels uitverkochte concerten in New York en London. Ook dit jaar zal hij regelmatig zijn eigen maten even moeten verlaten om ergens in Europa en Amerika The Magpie Salute te vergezellen.
Ondertussen mogen wij als Europeanen genieten van de Europese Tour in mei en juni ter promotie van het 2e album van Marc Ford & the Neptune Blues Club. Deze begeleidingsband bestaande uit Mike Malone op toetsen, zang en harmonica, Anthony Arvizu op drums en John Bazz op bass is helaas niet volledig overgevlogen maar laat zich in deze reeks bijstaan door twee jonge knapen uit Bristol, UK. Marc Ford en Mike Malone hebben onlangs het thuisfront in Long Beach (Californië) uitgezwaaid om een paar dagen later hun eerste klanken in Oostende, België neer te zetten. Begeleid door bandpromoter en -begeleiding Teenage Head Music worden de heren door heel Europa geslingerd.
Vandaag concert nummer drie in Iduna Drachten. Voor het publiek een ware hoofdact met een zeer bijzondere persoonlijkheid en muzikaliteit in de vorm van Marc Ford. Een topgitarist die je niet regelmatig van zo dichtbij mag meemaken.
Popzaal Iduna in Drachten laat deze hoofdact niet alleen het publiek verwennen. Het voorprogramma is wederom met het juiste gevoel voor passende muziek ingevuld. Was het twee jaar geleden ook al het voorprogramma van Dan Baird & Homemade Sin. Ook nu mochten de mannen uit het Noord Friese Sint Jacobiparochie (St. Jabik) en Berlikum met hun ijzersterke roots rock ‘ roll het publiek de juiste stemming meegeven. The JakeDogs kunnen dat. In eigen streektaal “Bilts” worden de engelstalige nummers aan de zestig tot zeventig man (slechts enkele vrouwen) tellende publiek vol enthousiasme gepresenteerd. Nummers van Dan Baird, John Hiatt en Steve Earl staan op de setlist en zijn ook hun eigen inspiratiebron. Ook deze eigen songs over voetballen, auto’s en brommers kiek’n knallen lekker van het podium. Die nummers hebben een lekkere hoekige beat met een southern touch. Solo’s worden met een lekkere soepele pols gespeeld en de zanger heeft een stem waar John Fogerty nu jaloers op zou zijn. Het spelplezier straalt van deze heren af en dat doet een avond goed. Het bier gaat hierdoor nog lekkerder smaken. Iduna, bedankt voor deze ongezouten rock ’n roll in het voorprogramma.
Setlist
1. Train
2. Georgia Rae
3. Your Dad Did
4. My Birth Place
5. Rattlin Bones
6. Tasty Patatoes/Soccer
7. Let It Burn
8. Promised You The World
9. Devils Right Hand
10. Zundapp
11. Motor Cycle Love
12. Pink Cadillac
De hoofdact van vanavond start al redelijk snel nadat the Jakedogs de vloer hebben verlaten. Alles is ’s middags al geplaatst zodat het inpluggen is en spelen. Half tien komen Marc Ford, Mike Malone als hoofdrolspelers van de avond het podium op vergezeld met Chris Jones op bass en Tom Gilkes op drums. Marc Ford heeft een zwaar leven met vele ups and downs achter de rug en dat kunnen we zien ook. Sterk afgevallen en met diep ingevallen gezicht onder een hoedje valt hij in het niet bij de grote man Mike Malone. Getoogd met veel grijs haar en zwarte zonnebril in een zware leren jas staat loopt hij wat houterig naar zijn keyboard.
Met slechts korte begroeting wordt gelijk ingezet met een song van het eerste album van The Neptune Blues Club uit 2008, Smilin’. Ook de rest van de avond wordt er niet veel gesproken door Marc maar heeft Mike de credits voor interactie met het publiek, al is deze minimaal. De blues van Marc Ford & the Neptune Blues Club moet het doen en daar komen we voor. Verwacht geen spektakel of een avondvullend entertainment. De gitaar van Marc begeleidt op toetsen of harmonica van Mike zijn de voornaamste spektakelstukken die ervoor zorgen dat we met een goed gevoel naar huis gaan.
Met wat horten en stoten van de ietwat gebrekkig ingesteld geluidsinstallatie staan de schuiven na twee nummers nagenoeg op de juiste plek. Pas bij het achtste nummer komen ze erachter dat de versterker van Mike niet goed staat afgesteld. De band laat zich hierdoor niet afleiden en weet het publiek af te leiden middels een wat langer intro of getokkel van Marc Ford.
Het album ‘The Vulture’ (lees de recensie hier) vult bijna in volledigheid de avond aangevuld met enkele “klassiekers” van het 1ste album The Neptune Blues Club. Slechts twee songs van de solo albums van Marc, I’m Free van het album Holy Ghost (2013) en het mooie Bluebird St. van het album Fuzz Machine (2010).
Geen één op één kopieën van de albumtracks, daarvoor zijn Marc Ford en Mike Malone teveel muzikant. De setlist van vanavond is compleet anders dan de avond ervoor in Den Bosch danwel van de avond in Oostende. Het lijkt erop dat Marc pas op het laatst beslist welk nummer gespeeld wordt afhankelijk hoe hij zich voelt en hoe de band hierop reageert. Telkens zet hij in middels een riff op zijn gitaar en pakt de drummer de beat op. Vervolgens is het de beurt van òf Marc òf Mike die de zang op zich neemt. Zijn gitaarspel is zeer improviserend en zorgt er bovendien voor dat het je beklijft. Strakke riffs afgewisseld met heerlijke losse solo’s welke zorgen voor het nodige kippenvel. Zijn leven is hard geweest, dit hoor je niet alleen vanuit de tekst, zoals in The Vulture, maar vooral aan de jankende blues die hij uit zijn gitaar weet te persen. Elke keer raakt het je. Je voelt bijna de diepte van zijn dal. Daarentegen weet hij ook middels een afwisselende setlist ook het publiek te verassen met een fantastische cover van Neil Young, Lookout Joe.
Malone heeft een diep doorleefde bluesstem. Maar beschikt bovendien over een fantastische beheersing van zijn bluesharmonica. Vooral op zijn eigen geschreven nummers als Arkansas Gas Card en Pay For My Mistakes hoort dit instrument als solo stuk thuis. Zelfs in het aansluitende Don’t Get Me Killed wordt de blues enorm opgedreven middels de harmonica zodat er zelfs gedanst wordt door een stel dat hierdoor geraakt wordt.
Marc kan met gemak veel stijlen qua gitaarspel aan. Of het nou rock of blues is, of juist country, hij legt in elk genre zijn gevoel. Hij heeft zijn gehele collectie niet bij zich maar laat zich deze avond vergezellen van enkele prachtige Asher gitaren. Hiermee produceert hij per song het juiste geluid. Wat te denken van die prachtige slide sessie tijden Pay For My Mistakes.
Afwisselend wordt gezongen door Marc of Mike. Ook de solo’s zijn niet alleen voor Marc. Mike zorgt met zijn keyboard ook voor de nodige variatie in de songs. Dan wel tegelijk op zijn harmonica of al zingend.
Deze avond wordt na het ruim twee durende concert afgesloten met de bluescover aller tijden Steady Rollin’ Man. The Neptune Blues Club is hierna helaas gesloten en komt niet terug voor een toegift. We hebben ons deel gehad en de merchandise tafel kan worden leeggekocht. Marc Ford zal voor velen een diepe indruk achter hebben gelaten. Een meester op gitaar.
Setlist
1. Smilin’
2. Same coming up
3. All You Need To Do Is Love
4. This Ride
5. Ghetto Is Everywhere
6. I’m Free
7. Old Lady Sunrise
8. Arkansas Gas Card
9. The Vulture
10. Shalimar Dreams
11. Bluebird st.
12. Deep water
13. Devil In The Details
14. Lookout Joe (Neil Young)
15. Pay For My Mistakes
16. Don’t Get Me Killed
17. Locked Down Tight
18. Steady Rollin’ Man (Robert Johnson)
Website: Marc Ford
We horen graag je mening! Voeg reactie toe