Marc Broussard en JJ Grey & Mofro
Paradiso, Amsterdam
27 maart 2015
Tekst: Daan Zeegers / Foto’s: Paul Scholman
De albumcover van ‘Ol’ Glory’ hangt groots boven het podium van de grote zaal van Paradiso. Enkele stoelen zijn al bezet, er staan een paar die-hard fans vooraan het podium. Verder oogt Paradiso nog erg leeg. Misschien vanwege de stroomstoring, die heel Noord-Holland vertraging bezorgde? Hoe dan ook, ik zoek een plaatsje en wacht de opkomst van Marc Broussard af.
Marc zou namelijk aftrappen voor de avond. Eerlijk gezegd kende ik de beste man enkel van een aantal YouTube filmpjes die ik de week daarvoor had bekeken. Een aantal video’s van hoge kwaliteit beloofde een geweldige songwriter. De videoreeks draagt als titel ‘Live from Full Sail University’. Een aanrader om even op te zoeken. Dan, vijf professionele minuten te laat, betreedt Marc Broussard het podium. Een kleine man met een grote rossige baard zou ons de komende 75 minuten gaan vermaken. De New Yorker begint zijn show alleen en akoestisch. Uit de eerste nummers blijkt dat Broussard een geweldige stem heeft en prachtige songs schrijft. Leuk aan Marc Broussard is, dat hij zijn nummers introduceert door middel van een verhaal. Het verhaal van het lied, om precies te zijn. De persoonlijke touch die de songwriter zo aan zijn concert geeft, trekt je mee in zijn nummers. A Life Worth Living is hier een voorbeeld van, geschreven over de overleden grootmoeder van Marc en de orkaan Isaac die toen woedde. Het liedje Lucky heeft een wat vrolijkere insteek en gaat over dankbaarheid en gelukzaligheid in de relatie van Broussard.
Na ongeveer een kwartier à twintig minuten te hebben geluisterd naar de akoestische kwaliteiten van Marc, roept hij enkele leden van de band Mofro bijeen om hem te vergezellen. Drie kwartier aan Broussard volgt, ondersteund door de band van JJ Grey. Bekende nummers van Marc worden gespeeld, zoals Home en Shine. Laat deze twee nummers nu ook goed weergeven hoe divers de songs van Marc Broussard zijn: daar waar Come Around de pan uit rocked, brengt Shine je naar de gevoelige countryside van Nashville. Hoogtepunt is het nummer Home, waar JJ Grey zijn gezicht voor het eerst laat zien. Na een kleine twee minuten voegt Grey zich bij het geheel en jamt hij erop los met Marc Broussard en zijn eigen band Mofro. ‘This grey hound is delta bound, momma, baby boy done finally found’ is het leidende zinnetje waarop de twee zangers jammen. Een stukje muzikaal plezier tussen twee fantastische zangers die, zo lijkt, de grootste lol hebben op het podium.
Nadeel is wel, dat in Paradiso de akoestiek wat op zich liet wachten. Na twee nummers te draaien aan knoppen werd het geluid beter, maar voor die tijd ergerde ik mij enigszins aan de overheersende basgitaar en drums. Echter, het mag de pret niet drukken, want Broussard speelt onverstoorbaar door in een voller wordende zaal. De mensen die vertraagd waren zijn inmiddels allen binnen en dat is direct te merken. Het publiek is een “leuk” publiek, dat enthousiast toejuicht en anticipeert op de interacties van de artiest.
Na een pauze van 30 minuten is het tijd voor JJ Grey & Mofro. De heren kende ik al van North Sea Jazz en Ribs & Blues. De band heeft al een flinke reputatie als het neerkomt op live shows. Ze speelden over de hele wereld, van Glastonbury tot Tokyo Jazz Festival.
Als opener wordt Hold On Tight gespeeld en de band knalt er zo gelijk lekker in. Een fantastische binnenkomer. De mensen die nog geen gehoorbescherming hadden, rennen acuut naar de gang van Paradiso om een setje uit de ‘oordoppenautomaat’ te halen, want het volume ligt wel erg hoog. Ook staat het een en ander nog niet helemaal precies afgestemd, waardoor de zang in het begin niet helemaal goed te horen was. Echter, ook dit is na wat draaien aan knoppen opgelost en met knappe gehoorbeschermers in klinkt de rest van de avond gewoon goed.
‘Ol’ Glory’ is recentelijk uitgebracht, maar de band is overduidelijk ingespeeld op het hele repertoire. JJ vertelt hoe zijn dochter in een fantasietaaltje (dochtertje is 2 jaar oud) aan het zingen was en dat dit melodielijntje uiteindelijk leidde tot de melodielijn van de blazerssectie op Everything Is A Song. Ook worden Every Minute en Ol’ Glory gespeeld.
JJ Grey brengt op de avond niet alleen nummers van Ol’ Glory, maar wisselt af met ouder werk. Brighter Days volgt en zorgt voor een stuk herkenbaarheid, ongeveer de halve zaal zingt mee. Ook komen Orange Blossoms, 99 Shades Of Crazy en Lochloosa voorbij. Laatstgenoemde wordt gespeeld als toegift en is blijkbaar bekend bij het publiek. Het refrein wordt luidkeels meegezongen door de fans. Ho Cake heeft een hoog jamband gehalte, evenals Everything Good Is Bad – waar Marc Broussard de band vergezelde zoals dat andersom gebeurde bij Broussard’s Home. Gedurende het hele concert jamt de band veel. Drummer Anthony Cole en bassist Todd Smallie (ex Derek Trucks Band) krijgen zo nu en dan de mogelijkheid tot een ‘break down’, waarop vervolgens lekker gejamd en gesoleerd wordt. Trompettist Dennis Marion blaast het dak van Paradiso en natuurlijk worden de geroutineerde organist Anthony Farrell en gitarist Andrew Trube praktisch elk nummer even in het zonnetje gezet. Als het aan mij ligt is dat positief, al hoorde ik na het concert ook dat dit als rommelig ervaren wordt. Elk bandlid wordt even in de spotlight gezet en krijgt zo een momentje.
Na zo’n twee uur gespeeld te hebben verlaat JJ Grey & Mofro het podium. Verhalenverteller Marc Broussard en de entertainers van JJ Grey & Mofro hebben een fantastische avond verzorgd. De twee fantastische acts vol Southern-invloeden krijgen een steeds grotere fanbase in Europa en beloofden allebei rond het voorjaar terug te keren naar Nederland. Degene die het concert gemist hebben, één tip: houd beide heren in de gaten!
Noot van de redactie: lees hier op Blues Magazine het recente interview met JJ Grey.
Ik zeg, JJ Grey, net als Marc Broussard, die al aangekondigd is, ook op Roots in the park