Tekst en foto’s: André Wittebroek
(Let op: alle foto’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
De Franse muzikant Manu Lanvin was mij totaal onbekend tot collega schrijver Joachim “Joe’ Brookes van Rocktimes.de mij op zijn concert in BLUES attendeerde. De band was al eens eerder in BLUES geweest en had een uitstekende indruk achtergelaten. Stevig en strak rockende blues met zeer intensief contact met het publiek. Dus geïnteresseerd op weg voor Bluesmagazine naar BLUES.
Dit powertrio, bestaande uit Manu Lanvin gitaar en zang, Karim Bouazza op drums en Nicolas Bellanger op basgitaar startte om half tien stevig rockend met She’s da Bomb en de toon is direct gezet van wat er te verwachten valt vanavond. Er wordt zeer strak gespeeld en alle drie de bandleden doen de vocalen ,waarbij Manu met zijn rauwe, ietwat hese stem de leadvocals doet. Meteen daarna volgt een lekkere boogie Son Of The Blues waarna er een heel eigen funky uitvoering komt van het bekende Highway To Hell van AC/DC met krachtige zang van Manu. In When I’m Down vallen de pompende bas en retestrakke drums weer op en die ritmesectie staat als een huis, de basis voor deze muziek. Het gitaarspel van Manu is stevig, heavy en opzwepend, prima geschikt voor dit genre, Top.
Het slaat ook over op het publiek dat zichtbaar geniet en meezingt. Naadloos gaat het over in een rustige slowblues, met ingetogen gitaarintro, maar dan is er de plotselinge overgang naar rockend, met een geweldige gitaarsolo en weer terug naar rustig om knallend te eindigen, heerlijk nummer. De boogie Little White Man een nummer, waarop lekker geswingd wordt en Wild Wild West kent een lange uitvoering waarbij het publiek enthousiast meeklapt, topsfeer. Mooie interactie band/publiek.
Een Franse bluessong Donne Moi La Fievre volgt waarin de titel aangepast en gezongen wordt in het Duits, Gib Mir Feuer Jede Nacht, tot genoegen van het publiek. Goed gezongen door de bandleden in koorzang met fantastisch drumwerk. Groovende rock in All Night Long en rock an roll in Montreux waarin een grappig stukje When The Saint Go Marching in is verwerkt. Humor is ook zeker aanwezig bij Manu. Als een oude bluesstoomlocomotief dendert het verder, eigenlijk de hele show, zo ook in de boogie Soul Revolution. Shake It Baby boogiet weer lekker en de slowblues Just Wanna Drown gaat over in het Franse Ne Me Quitte Pas. Rock and Roll komt terug in de meezinger Baby Please Don’t Go waarin Manu het publiek in gaat en dat er helemaal bij betrekt. Dan is de show afgelopen er werd aan een stuk doorgespeeld met een tomeloze energie!
Voordat ze van het podium af zijn joelt het publiek al voor meer en dat gebeurt natuurlijk. Eerst een rustige uitvoering van Summertime met klagende zang en vurige gitaarsolo, meteen daarna een snelle rock and roll uitvoering van Gloria en als afsluiting een wat poppysong Je Suis Le Diable met het refrein “We Can Do It Together’, verwijzend naar band en publiek. En zo is het vanavond waarna een zeer tevreden publiek huiswaarts gaat en dan heb je het als band prima gedaan.
Conclusie:
‘Quelle Énergie’ zullen de Fransen zeggen en wij :’Wat een energie’ hier op het podium. Tomeloze inzet van de bandleden, zeer passend bij deze zeer stevige opzwepende bluesrock. Prima gespeeld en het spontane, vrolijke, energieke optreden van Manu en contact met het publiek is een extra waardoor er een geweldige sfeer ontstaat twee uur en een kwartier lang achter elkaar. Klasse.
(P.s: Ik hoop dat alle titels, letterlijk na de show overgenomen van de setlist, van de songs kloppen. Doordat bijna alle songs naadloos in elkaar overgingen en het tempo zeer hoog lag was het soms wat moeilijk te volgen).
Bluesmagazine bedankt André Knoch van BLUES voor de accreditatie.
Line-up: Manu Lanvin: gitaar , leadvocals
Karim Bouazza: drums, backing vocals
Nicolas Bellanger: basgitaar, backing vocals.
Links:
www.manulanvin.com www.blues-rhede.de
Zo te lezen een puike bluesavond geweest daaro. Goed dat de lockdowns weer voorbij zijn.Kunnen we eindelijk weer eens lekker losgaan.krijg er zo wel weer zin in.Tot ziens in bluesrehde.groeten Joh van de Berg.Neede.