LEON RUSSELL
Paradiso, Amsterdam
22 Maart 2012
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Arjan Vermeer
Claude Russell Bridges heet hij, geboren te Oklahoma in 1942 en iets bekender geworden onder de naam Leon Russell. Met zijn zwaar indrukwekkende cv lijkt het welhaast eenvoudiger de artiesten te noemen die nog nooit gebruik/misbruik hebben gemaakt van zijn composities. Joe Cocker, Ray Charles, Carpenters, Whitney Houston en BB King om er slechts een paar te noemen. De invloed van Russell reikte zelfs tot de Oude Maasweg van Amazing Stroopwafels en zonder hem zou Phil Sector’s Wall of Sound nooit verder zijn gekomen dan de bouwtekening.
Bekend zijn ook de samenwerkingen in studio of op podium met Rolling Stones, Beatles, Frank Sinatra, Eric Clapton, Bob Dylan, JJ Cale, John Mayer en nog heel veel anderen. Ruim twee jaar geleden was het Elton John die Russell benaderde voor de opnamen van, en het uiteraard door T Bone Burnett geproduceerde, werkelijk fenomenale The Union. Er zijn er die minder hebben betekend voor de muziek en is het dus niet meer dan terecht dat hij sinds kort is opgenomen in de eregalerij van de Rock and Roll Hall of Fame.
Genoeg reden om Paradiso tot de nok toe uit te verkopen? Nee hoor, The Union werd met afstand het meest onderschatte album van 2010 en op dondermiddag 22 maart 2012 werden de kaarten voor Leon Russell met veel korting aangeboden bij de Lastminute Ticketshop.
Het is iets na half negen als een viermansband het podium betreedt, gevolgd door de opvallende verschijning met zijn bekende grote witte hoed, zonnebril en lange witte baard. Met behulp van een stok beweegt hij zich langzaam naar de piano rechts vooraan op het podium. Voor degenen die zich in het midden of aan de linkerkant van de zaal hebben opgesteld is er van de muzikant niet veel meer te zien dan de witte hoed vanachter de zwarte piano. Met Delta Lady, ruim 40 jaar geleden bekend geworden door Joe Cocker, wordt de toon gezet en de eerlijkheid gebiedt te vermelden dat Russell zich er op vocaal gebied niet helemaal toonvast doorheen worstelt. Ook de begeleiders moeten nog even warm draaien maar al tijdens Rollin’ In My Sweet Baby’s Arms lijkt de machine op gang te komen. Ooit door Russell uitgevoerd als een eerbetoon aan de countrymuziek krijgt deze traditional in een entourage zal die van Paradiso, een met gospel vergeven tintje. Hoewel het pianospel hem uiterst gemakkelijk afgaat wordt de vaart behoorlijk afgeremd door de soms wel heel uitgebreide terugblik op het verleden. Toegegeven, het is best vermakelijk om Russell te horen over zijn vraag aan BB King hoe het toch mogelijk is dat hij overal familie van hem tegenkomt. Natuurlijk is er genoeg te vertellen wanneer je zoveel interessante muzikanten in je kennissenkring hebt zitten maar aangezien het optreden als geheel een nogal statisch gebeuren is valt het voor sommigen duidelijk niet mee om de aandacht op het podium gevestigd te houden.
Gelukkig zijn er nog gangmakers zoals het uit de beginjaren zeventig afkomstige Tightrope die nog maar eens aangeven hoe gemakkelijk wordt afgewisseld van country, gospel, soul folk en boogiewoogie en hoe het allemaal bij elkaar komt in het spel van de legendarische performer.
Tijdens Out In The Woods wordt de rol van de jonge gitarist Chris Simmons duidelijk. De invloed van de grote mannen uit de Mississippi Delta, maar nadrukkelijk ook door Little Feat’s Lowell George wanneer de slide wordt gebruikt, ligt er dik bovenop waardoor het optreden waarin diverse genres voorbijkomen, een hoog roots-gehalte krijgt. Terecht is dan ook het vijf minuten durende spotlight-moment voor Simmons waarin Robert Johnson met een goedkeurende blik over zijn schouder meekijkt.
Uiteraard draait het maar om één persoon vanavond en wanneer de band even een rustmoment wordt gegund maakt hij dan ook gretig van de gelegenheid gebruik om dit nog maar eens te benadrukken. A Song For You vormt dan ook een onbetwist hoogtepunt van de avond.
De uptempo uitvoering van Wild Horses, het swingende Kansas City en een paar minuten piano-Rock ’N Roll van Jerry Lee Lewis zijn dan mooi meegenomen.
Leon Russell is één van de meest onderschatte muzikanten ooit. Jammer te lezen dat hij Paradiso niet vol kreeg.