Larkin Poe
Support: The Sheepdogs
TivoliVredenburg, Utrecht
24 Oktober 2023
Tekst: Edwin van der Linden | Fotografie: Marco van Rooijen. Alle foto’s staan in het fotoalbum “Larkin Poe” op Flickr.
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
De band Larkin Poe staat al heel lang op mijn verlanglijstje en ik was niet alleen. Het concert was compleet uitverkocht en ook op ticketswap waren er meer dan 200 mensen aan het wachten op een kaartje. Gelukkig mocht Bluesmagazine dit concert recenseren en fotograferen.
De band heeft ondertussen 7 albums op zijn naam staan. De huidige tour is ter promotie van hun laatste album Blood Harmony uit 2022. Dit album is op bluesmagazine uitgebreid besproken met een interview van Jeroen Bakker met de bandleden. Dat de band niet stil zit blijkt ook uit de vele EP’s waaronder het vorige week uitgekomen ‘An Acoustic Companion’.
Met de tonen van Cream’s ‘White room’ kwam de band, bestaande uit de zussen Rebecca en Megan Lovell, bassist Tarka Layman en drummer Ben Satterlee, op. Allen waren in het wit gekleed en met een koele belichting leek het niet alsof je naar een blues concert ging maar eerder alsof Abba op kwam. Dit veranderde direct bij de het eerste nummer ‘Strike Gold’. Twee jengelende gitaren en mooi harmonieus gezongen refreinen. Met ‘Kick the blues’ ging de versnelling nog verder omhoog en was er een hoofdrol voor Megan op haar slide gitaar met haar aparte manier van bespelen.
Bij covers van The Allmann brothers band hoor je niet vaak ‘Jessica’ voorbijkomen maar hoe de dames ‘Summertime Sunset’ lieten overgaan in “Jessica’ was subliem.
De dames weten goed waar de roots van hun muziek vandaan komt. Na het verlaten van hun geboortestaat Georgia werd het nummer ‘Georgia off my mind’ geschreven met Ray Charles “Georgia on my mind’ in gedachte. Dit werd direct gevolgd door de Son House cover ‘Preachin’ blues’. Verderop in de set zat nog het uptempo nummer ‘Bad Spell’ met een verwijzingen naar Screamin’ Jay Hawkins.
Als fervent bezoeker van blues concerten viel mij direct op dat er heel veel vrouwen bij dit concert aanwezig waren. Gelukkig zijn er ook steeds meer bands met een lead-vrouw, denk aan Samantha Fish en Ana Popovic. Met ‘She’s a Self Made Man’ werden de vrouwelijke bezoekers in het zonnetje gezet.
Oorspronkelijk speelde Rebecca en Megan samen met een andere zus in een Blue Grass band. De akoestische sessie werd ook op deze manier gebracht. 1 Microfoon met Rebecca en Megan op akoestische gitaren, drummer Ben Satterlee op een snaar drum en bassist Tarka Layman met een staande Bas. Ze kregen de zaal muisstil met ‘Might as wel be me’ en ‘Southern Comfort’.
In 2020 werd er een album met covers uitgebracht dat zeer de moeite waard is. Vooral de rustige versies van Niel Youngs ‘Rockin’ in the free world’ en Eric Clapton’s ‘Bell bottom blues’ zijn pareltjes. Helaas werden deze niet gespeeld, maar werd de akoestische sessie afgesloten met een zeer sfeervolle versie van Elton John’s ‘Crocodile rock’ waarbij het publiek vol meezong met het aanstekelijke deuntje. Dit gaf de band weer de tijd gaf om om te schakelen naar de elektrische gitaren en ouder werk te spelen van het uit 2020 afkomstige album ‘Self made man’ (‘Holy Ghost Fire’) en het uit 2017 afkomstige ‘Peach’ (‘Wanted Woman – AC/DC’).
Veel bands starten hun set met het eerste nummer van hun nieuwste album. Larkin Poe doet het andersom. De toegift is een mooie blues versie van ‘Deep stays down’ het eerste nummer van het album Blood harmony. Zo is de cirkel weer rond. De band heeft mij zeer verrast. Een goede sound, twee dames die het publiek om hun vingers winden met hun gitaarspel en een degelijke ritme sessie. Op naar een tour langs verschillende zalen of een van de grotere zalen in Nederland.
The Sheepdogs
Als voorprogramma van Larkin Poe zaten The Sheepdogs. De band is geformeerd rond frontman en gitarist Ewan Currie, die ook de belangrijkste songwriter van de band is. De band bestaat al sinds 2004, ik had echter nooit van de band gehoord en vond ze echt een verassing. Als je naar hun geluid luistert vind ik het gek dat de band als voorprogramma is geprogrammeerd van Larkin Poe. Bij het eerste nummer ‘How Late, How Long‘ is meteen duidelijk waar hun roots liggen, Lynyrd skynyrd en aanverwante jaren 70 bands, tweestemmige gitaren en zang met op de juiste tijd een gitaarsolo. In elke song hoor je wel een andere jaren 70 band. Het tweede nummer ‘I’ve got a hole where my heart should be’ is weer typisch een Boston nummer. Daarnaast zijn invloeden van Creedence Clearwater Revival en The Allman Brothers Band ook duidelijk hoorbaar in de gehele set. Naast het vuige gitaarspel was er gelukkig ook tijd voor een rustig ogenblik met ‘Southern Dreaming’ van hun album “Learn & Burn’ uit 2011. The Sheepdogs speelde veel oud werk. Van hun nieuwst album uit 2022 ‘Outta Sight’ werden alleen ‘Scarborough Street Fight’ en mijn favoriet van de avond ‘Find the Truth’ gespeeld.
Conclusie, een veel te goede band om als voorprogramma van Larkin Poe te spelen maar dat vond niemand in het publiek erg. Hoop dat ze snel zelf als hoofd act naar Nederland komen. Op de festivals in mei zullen ze zeker niet misstaan.
Prima verslag van een zeer geslaagde avond. Dank!
Mooi concertverslag; ik ga deze band opzoeken op YT. :-)