KENNY WAYNE SHEPHERD VIERT JUBILEUM MET FANS
KENNY WAYNE SHEPHERD
TROUBLE IS… 25TH ANNIVERSARY
MELKWEG, AMSTERDAM
10 Mei 2023
Afgelopen najaar was het 25 jaar geleden dat Kenny Wayne Shepherd zijn album ‘Trouble Is…’ uitbracht. Een prima excuus zo bedacht hij vorig jaar om dat jubileum met zijn fans te vieren. Het heeft hem tenslotte zoveel moois opgeleverd. Speciaal voor de gelegenheid besloot hij het gehele album opnieuw in te spelen, uit te brengen en vervolgens uitgebreid live te presenteren. “De droom”, zoals hij dat ooit als tiener in een interview aangaf “om ooit een album te kunnen maken dat vele jaren later nog steeds tot de verbeelding spreekt”, is daarmee uitgekomen. Vorige week parkeerde de enorme tourbus van Shepherd en zijn gevolg voor De Melkweg in Amsterdam.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Gerrie van Barneveld
Omdat de gehele tournee in het teken staat van dit specifieke album gaan we terug in de tijd voor een korte terugblik op de totstandkoming ervan:
Na het verrassend sterk ontvangen en commercieel zeer geslaagde ‘Ledbetter Heights’ in 1995, wordt de jonge Kenny Wayne Shepherd niet alleen gezien als ‘the next big thing’ maar tevens als ‘de redder van de blues’, het genre dat in die tijd wel een stevige oppepper kan gebruiken. De verkoop van vinyl daalt drastisch, verspreiding van digitale muziek staat nog in de kinderschoenen, maar de compact disc doet het goed. In Amerika behaalt ‘Ledbetter Heights’ in rap tempo de platina status met maar liefst 500.000 verkochte exemplaren. Er zal na de eerste uitgebreide tournee rap doorgepakt en gewerkt moeten worden aan een opvolger.
Voor de productie hiervan is Jerry Harrison voorgesteld. Shepherd raakt al snel onder de indruk van de toetsenist/schrijver/gitarist die met Talking Heads al een behoorlijk populaire status heeft verworven maar vooral ook als producer in Amerika naam heeft gemaakt met The Crash Test Dummies, Live en The Verve Pipe. Harrison, ooit in een bluesbandje gestart als muzikant, blijkt namelijk over een behoorlijke kennis te beschikken wanneer het over bluesmuziek gaat en heeft bovendien een strak plan in gedachten waar hij met het geluid van het nieuwe album naar toe wilt. De legendarische James Cotton zal met zijn bluesharp gastbijdragen leveren, evenals de volledige bezetting van Double Trouble, de muzikanten die Stevie Ray Vaughan een handje hielpen om steeds weer boven zichzelf uit te stijgen, zijn van de partij.
Het resultaat is inmiddels bekend en de basis voor een langdurige samenwerking wordt gelegd. Op het moment dat Harrison in gesprek is met Shepherd, is voormalig zanger Corey Sterling, hij is te horen op het debuut, al niet meer in beeld. Van het door Shepherd toegezegde aandeel in een vervolgalbum zou helemaal niets terechtkomen zo is al duidelijk. De belangen zijn te groot en zowel de platenmaatschappij als de vader van Kenny Wayne Shepherd bepalen het beleid. Voor Sterling aanleiding om meteen op te stappen. Zo is ‘Trouble Is…’ het eerste album waarop zanger Noah Hunt te horen is en, hoewel al het materiaal al was geschreven, al snel een bepalende rol zal gaan vervullen in de band.
De verkoop van ‘Trouble Is…’, dat overigens niet eens op vinyl geperst wordt, overtreft die van het debuut al in de eerste week van de release en kan rekenen op fantastische recensies. De zo belangrijke opvolger van het debuut is absoluut geslaagd en de naam Kenny Wayne Shepherd is hiermee definitief gevestigd.
We zijn ruim vijfentwintig jaar verder en Kenny Wayne Shepherd heeft de afgelopen maanden vrijwel alle Amerikaanse shows van zijn tournee volledig uitverkocht. Met enkele muzikale zielsverwanten als Eric Johnson, Dweezil Zappa, Doyle Bramhall II en Zakk Wylde heeft hij tussendoor in Austin nog even de 80e verjaardag van zijn held Jimi Hendrix gevierd. De Europese tour die half april van start ging, en waarbij de Groningse Rhythm & Blues Night niet is overgeslagen, verloopt eveneens naar volle tevredenheid. Vanavond is de laatste stop alvorens weer zal worden teruggevlogen naar de States. Ook De Melkweg is goed gevuld maar de late beslissers hebben vandaag nog zonder enige problemen een kaartje kunnen kopen om hun gitaarheld met zijn fantastische band te zien. Een juiste beslissing zo blijkt al snel wanneer rond acht uur wordt afgetrapt met het titelnummer van het album waar het vanavond voornamelijk om draait. De solo’s in ‘Somehow, Somewhere, Someway’ worden noot voor noot meegespeeld door enkele luchtgitaristen voor het podium. De beloning hiervoor is een brede glimlach van hun grote inspiratiebron. Het geluid is vanaf het begin uitstekend afgesteld en ook de sfeervolle lichtjes dragen bij aan het slagen van deze show die uiteindelijk een ruime twee uur in beslag zal nemen.
Voor de trouwe fans die meerdere optredens tijdens het Europese gedeelte van deze tour meepakken is de setlist logischerwijs voorspelbaar, Er worden per avond hooguit één tot twee wijzigingen doorgevoerd. Het grote voordeel is echter dat de band ontzettend goed op elkaar ingespeeld is en elkaar blindelings aanvoelt tijdens het optreden. Er valt dan ook geen spoor van routinematig gedrag of afnemend speelplezier waar te nemen. Bob Dylan’s ‘Everything Is Broken’ van het prachtige ‘Oh Mercy’ uit ‘89 is een geslaagd eerbetoon dat de gitarist zich weliswaar helemaal eigen heeft gemaakt maar waarin de liefde voor het werk van de meester nog altijd op een waardige manier wordt uitgebeeld. Speciale vermelding verdient hierbij Joe Krown die zichtbaar genietend vanachter zijn orgel het totaalgeluid opvult met swingende toetsenpartijen. De uit Louisiana afkomstige Krown zorgt voor een prettige ‘swampy’ sound waarin de nodige soul wordt aangebracht. Het is precies de kracht van deze band waarin het voornamelijk draait om gevoel. Moet ook wel wanneer je als gitarist nooit de moeite hebt genomen om het notenboekje te bestuderen. Shepherd vertelt over het moment dat hij voor de eerste keer besefte dat hij met zijn muziek hevige emoties bij zijn fans wist op te roepen. Het stimuleerde hem niet alleen als muzikant maar vooral ook als schrijver.
Over gevoel gesproken, zanger Noah Hunt weet eveneens de nodige rillingen op te roepen met zijn vocale prestaties in ‘I Found Love (When I Found You)’ en het geweldige ‘Blue On Black’. Met zijn microfoonstandaard in de hand soortgelijke stoere poses uitvoerend zoals Paul Rodgers lijkt ‘Long Gone’ dan ook aardig veel weg te hebben van Bad Company’s ‘Can’t Get Enough’. In de ritmetandem vinden we bassist Kevin McCormick, hij speelde samen met Shepherd in The Rides, en drummer/oude bekende/goede vriend Sam Bryant. Chris ‘The Whipper’ Layton is momenteel druk met andere werkzaamheden maar met een eveneens ervaren kracht als ‘The Freight Train’-Bryant in de gelederen is dat prima opgelost zoals dat bijvoorbeeld in het stevig beukende ‘Slow Ride’ te horen is of in het wilde ‘I Don’t Live Today’ van Hendrix waarin de remmen volledig los kunnen. Voor de band is vervolgens het moment gekomen om even op adem te komen en zich klaar te maken voor de finale. De tijd is voorbij gevlogen terwijl er weinig tijd verloren is gegaan aan verbale interactie met het publiek. Niemand die daar een probleem van maakt.
De muziek smaakt echter naar meer. Maar liefst vijf toegiften zullen er volgen. Je zou haast vergeten dat het er nog andere albums volgden. Zo zijn daar van het meer recente ‘The Traveler’ de tracks ‘I Want You’ en ‘Woman Like You’ die het tijdens de optredens altijd goed doet omdat het publiek de koortjes mag verzorgen. Hetzelfde geldt overigens voor het makkelijk in het gehoor liggende ‘Diamonds & Gold’ van ‘Lay It On Down’ en ‘Heat of the Sun’ uit 2011. In tegenstelling tot de kortere ‘festivalset’ van Groningen waar werd afgesloten met een vlammende ‘Voodoo Child’, wordt hier B.B. King’s ‘You Done Lost Your Good Thing Now’ ingezet en weet iedereen dat er einde is gekomen aan een zeer geslaagde avond.
Volgend jaar is het 25 jaar geleden dat ‘Live On’, het hieropvolgende album, verscheen. Wellicht een prima gelegenheid om het feestje van vanavond een vervolg te geven.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe