KALEO ‘FIGHT OR FLIGHT TOUR’
Afas Live, Amsterdam
29 September 2022
Binnen no-time was er geen kaart meer te krijgen voor de grootste headline-show ooit van KALEO in Nederland. Slechts drie albums heeft de IJslandse band er over gedaan en zelfs de noodgedwongen virus-break bleek geen moment vat te krijgen op de populariteit van het viertal. Het lange wachten nadat het optreden in januari vanwege aanhoudende onzekerheid rond de coronaverspreiding werd uitgesteld, vormde blijkbaar geen enkele belemmering. Hoewel ‘Surface Sounds’, het laatste album, ruim tweeëneenhalf jaar geleden is opgenomen, toonde het Nederlandse publiek zich donderdagavond dankbaar en loyaal. BluesMagazine was er bij om verslag te doen…
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Marco van Rooijen.
Meer foto’s van deze avond, zie Fotoalbum Kaleo
Een eerste blik bij binnenkomst leert dat de fans opvallend jong zijn voor een band die zich voornamelijk richt op de blues en allerlei rootsverwante muziekstijlen. Desondanks krijgt de IJslandse singer/songwriter Unnar Gisli, begeleid door zijn twee muzikanten, die onder de naam JUNIUS MEYVANT geboekt is, het maar nauwelijks voor elkaar om de aandacht op zich gevestigd te krijgen. Het contact met het publiek verloopt moeizaam en ook de hilarische begroeting “Hello Germany” lijkt het ijs niet te kunnen breken. Het oogt ongemakkelijk en dat is het ook. Twijfelachtig klinkt de vraag “You guys like Rock ’N Roll?” om vervolgens met een flauwe driekwartsmaat in te zetten. Deze muziekliefhebbers houden wel degelijk van Rock ’N Roll maar kom dan niet met een zoutloze combi van folk en soul aanzetten. De poging om met een slappe sing-a-long de zaal voor zich te winnen is al op voorhand gedoemd te mislukken. “Don’t let the whole world break you down”, zingt hij in ‘Neon Experience’, een sterke neo-soul-track, maar het is te laat. JUNIUS MEYVANT overtuigt geen moment en het is hem vast pijnlijk duidelijk geworden dat iedereen hier echt maar voor één band gekomen is.
De nodige spanning is er degelijk wel wanneer rond een uur of negen de lichten uitgaan en een enthousiast gejuich losbarst. Het is nauwelijks voor te stellen dat de hoofd-act van vanavond ooit op Nederlands grondgebied debuteerde tijdens een showcase op het Eurosonic Festival van 2015 waar de focus van deze editie op IJsland werd gericht. KALEO heeft al vanaf het prille begin alle ogen op zich gericht weten te krijgen. De compromisloze mix van authentieke muzieksoorten zoals die op het eerste album ‘A/B’ te horen was, leverde de eigenzinnige band een ongekende populariteit op bij een jong publiek en zorgde daarnaast voor mooie verkoopcijfers in een moeilijke branche. Mick Jagger besloot zelfs om als uitvoerend producent van de serie ‘Vinyl’ op HBO, een documentaire over de muziekindustrie van de jaren zeventig, iedere aflevering knallend te laten openen met de track ‘No Good’.
Zonder zich opgejaagd te voelen door de plotseling ontstane hype heeft KALEO zich ontwikkeld als een blijvertje in een wereld waarin artiesten net zo snel van het podium verdwijnen als dat ze zijn gekomen. De vele optredens hebben veel goeds gebracht. Een paar maanden geleden mocht zelfs, niet voor de eerste keer overigens, enkele keren het Rolling Stones-publiek in Europa worden opgewarmd. Shows die gemiddeld door zo’n 50.000 toeschouwers per avond bezocht worden.
Het publiek ziet donderdagavond dan ook een zelfverzekerd stel muzikanten verschijnen die dondersgoed begrijpen hoe ze, zelfs met slechts drie albums op zak, een set zorgvuldig moeten opbouwen. Zo wordt met ‘Break My Baby’ niet bepaald geopend met het meest uitbundige nummer uit het oeuvre en lijkt de onrust rondom het gebruik van elektriciteit ook achter het mengpaneel te zijn doorgedrongen. Met een schaars verlichte show maar met veel rook en een loepzuiver geluid werkt de band ontspannen naar een hoogtepunt. De fans fluiten gehoorzaam mee tijdens het ingetogen ‘I Can’t Go On Without You’.
De logge Delta-Blues in ‘Broken Bones’, dat verwijst naar het slavernijverleden en het verhaal beschrijft vanuit het perspectief van een slaaf, klinkt hard en treffend en heeft, zelfs zes jaar na release-datum, onbedoeld een hoge actualiteitswaarde gekregen. Best merkwaardig ook om uit een paar duizend keeltjes ”The Devil’s gonna set me free” te horen klinken.
Frontman Julius Son, beter bekend als JJ, oogt daadwerkelijk bezeten en maakt enorme indruk met zijn krachtige vocalen, het machtige wapen van het bandgeluid dat zelfs in het klein gehouden, geheel akoestische ‘Automobile’ sterk overeind blijft.
Geruggesteund door zijn prima begeleiders wordt het publiek door hem meegenomen op een trip die start in het ruige IJslandse landschap met geisers, watervallen. gletsjers en vulkanen maar pas tot uitbarsting komt halverwege de set waarin het in de Zuidelijke staten van de States is beland.
KALEO heeft zich diep ingegraven in het rijke culturele erfgoed. Resonerende gitaren, jankende pedal-steels, banjo’s en lyrische bluesharp-escapades gillen door de AFAS-zaal alsof we in een tijdmachine zijn beland die zestig jaar terug in de tijd is gevlogen. Alleen het gebruik van de mobieltjes, die overigens een sfeervolle bijdrage leveren in de duistere hal, verraden nog in welke tijd zich dit allemaal afspeelt. Dat deze gasten niet helemaal in het verleden zijn blijven hangen wordt duidelijk in het stevige ‘Skinny’ waarin we nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt worden wanneer JJ zich verbaast over de tijd waarin we leven en iedereen moet voldoen aan, mede door de sociale media gevoede, absurde eisen.
De band is comfortabel in een toch wat grote zaal waarin de intimiteit nog wel eens ontbreekt en waarin het niet helemaal lukt om de grip vast te houden. Slim dan ook om een paar troeven als ‘Free The Slave’ en ‘I Walk On Water’ van het laatste album achter de hand te hebben. Toch lijkt de climax pas in ‘Way Down We Go’ bereikt te worden. Best jammer dat de reguliere speeltijd dan al voorbij is. Gelukkig wordt er met een knallende ‘No Good’ en een opzwepende ‘Rock ’N Roller’ afgesloten. Echt uitzinnig wordt het optreden geen moment maar met een ijzersterke tweede helft slaagt KALEO er toch in om de zaal voor zich te winnen en het publiek na vijftien liedjes met een tevreden gevoel naar huis te sturen.
Meer foto’s van deze avond, zie Fotoalbum Kaleo
Het was een supertof concert!! En leuk je te ontmoeten Jeroen!