Julian Sas Band
22 Februari 2025
De Pul Uden
Fotografie: Marco van Rooijen | Tekst: Edwin van der Linden
Meer foto’s zijn te zien in het Foto album: Julian Sas
Julian Sas zit alweer 30 in het vak of zoals hij het zelf zegt “On the Road, Story of my live. Bad food. Etc” Op zijn laatste album “Miles and Memories” kijkt hij tekstueel terug op deze 30 jaar. Hij startte de show dan ook met 2 nummers van dit album, titelsong “Miles and Memories” en “Midst of Madness”. Verwacht bij Sas na 30 jaar niet ineens een andere type sound bij een album. Dit is de oude drie koppige bluesband waar hij mee gestart is, ook op het album zijn geen toetsen meer te horen. Het is onvervalste blues, rock en boogie!
Na de eerste twee nummers was ik bang dat hij het nieuwe album integraal ging spelen en de oudere nummers niet of minder gespeeld zouden worden, maar gelukkig werden ook veel oudere nummers gespeeld zoals “Home Feeling” uit 2002 en “World on fire” van zijn vorige album Electracoustic uit 2022. Na opnieuw een nummer van zijn laatste album, dat velen na de show mee naar huis namen, was het tijd voor een van de hoogtepunten van de avond. “Blues for J” blijft een schitterend nummer. Wat heeft dit nummer een mooie opbouw. Had bij de vroegere shows de Hammond soms wat de overhand, mag Sas het hier helemaal zelf doen. De overgang van de slow blues naar het hardere stuk van de solo is fenomenaal en het publiek schreeuwt om meer. De afsluiting van het nummer samen met drummer Lars-Erik van Elzakker was bijzonder subtiel en erg mooi gevonden. Sas zou Sas niet zijn om vervolgens met “Stand your ground” de zaal weer volledig plat te spelen. Heerlijke rif met een stuk Hendrix erin. Na 1 uur stopte de band voor een pauze, nodig, want ze hadden beloofd extra lang te spelen vanavond omdat er “klachten met een vette knipoog” waren de avond ervoor.
Na de pauze bestond de set op een nummer na, “Lights finds a way” uit oud materiaal. Start was “Roll on” met daarin Freddy King licks. Wat word ik altijd blij als ik de slide van “Turpentine Moan” hoor. Een heerlijke vrije interpretatie van “Dust my broom”, maar hierdoor misschien wel beter dan originele rif. Ook publiekslieveling “Blues for the Lost and Found” kwam natuurlijk voorbij. Wat blijft dit na al die jaren toch een fantastisch nummer. Heerlijke opbouw met een fantastische solo met distortion. Sas is een showman die het publiek aan zich probeert te winden en dat ook lukt zeker met dit soort nummers. Tegen het einde kwam natuurlijk de onvermijdelijke “Hey Joe” voorbij. Voor mij hoeft dit niet per se. Sas heeft genoeg eigen goede nummers. Maar het publiek schreeuwde er al om dus is er vraag na.
De Toegift is niet moeilijk te raden. Natuurlijk werd “Bullfrog Blues” van zijn grote idool Rory Gallagher gespeeld gevolgd door nog lekkere lange Boogie.
Zoals Jos Verhagen al schreef in de recensie van het laatste cd, “Julian Sas moet je live meemaken om zijn muziek echt te ervaren” Helemaal mee eens Was het vanavond nu allemaal even spannend. Nee, dit was rechttoe rechtaan Julian sas. Maar zoals altijd heerlijk strak en je weet waar je aan toe bent. He plays his heart out. En dat deden Julian Sas, Edwin van Huik op bas en Lars-Erik van Elzakker op drums, 2.5 uur lang fantastisch.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe