CONCERTVERSLAG JUKE JOINTS MET SPECIALE GAST JAN AKKERMAN IN MEZZ BREDA, 21 FEBRUARI 2014
Foto’s en tekst: Bert Lek. Meer foto’s: Bert Lek
Geen Hocus Pocus!
De aankondiging van het gezamenlijke optreden van de masters of Rock Rollin’ Blues uit Zeeland en de Hocus Pocus Volendammer fronsen nogal wat wenkbrauwen in bluesland, dus zoek ik telefonisch contact met zanger en drummer Peter Kempe van de Juke Joints met de vraag: ‘Waarom?’
‘Frank van Iersel, de toenmalige programmeur van het Bevrijdingsfestival, leek het zo’n zeven jaar geleden een leuk idee om ons aan Jan Akkerman te koppelen en wederzijds klikte het meteen, zowel op muzikaal gebied als op het menselijk niveau. Jan houdt van simpele rechttoe rechtaan blues en rock & roll, waar hij zijn ding met zijn gitaar kan doen. Samen spelen we ongeveer vijf keer per jaar. Geen van beide managements gaat de boer op om dit project te promoten Hij is gast van ons, dus we spelen die avond ons repertoire, niet meer en niet minder. Bovendien moet het in elkaars speelschema passen.’
Driehonderdvijftig mensen zijn net zo nieuwsgierig als wij. Zij moeten eerst een half uurtje geduld opbrengen en te kijken en luisteren naar Robert den Hartigh (1976). Hij zingt en begeleidt zichzelf beslist niet onverdienstelijk met liedjes uit het rijke American Roots music verleden. Daarna wordt de anderhalf uur durende set instrumentaal ingezet met het nummer “Hooked On You”. Een nieuw nummer dat op de nieuwe cd, die eind dit jaar verschijnt, staat. Inderdaad: Kempe heeft gelijk. De band legt de basis en Akkerman krijgt de ruimte om te soleren, zoals hij dat alleen kan. Razendsnel en ingewikkelde loopjes. Het blijft hocus pocus zoals hij dat doet. De mensen zijn zo verbaasd van zijn kunnen, dat ze na de uitgebreide solo’s vergeten te klappen.
In het begin als je vooraan staat, heb je pech: door het volume van de drums en bas gaan vanzelf je broekspijpen wapperen. Tijdens een concert is meestal het monitorgeluid op de bühne beter te pruimen dan het geluid verderop in de zaal, maar nu is het andersom. Halverwege de set wordt het bij het podium ook iets beter, maar dat kan je niet zeggen van het podiumlicht. Alle foute kleuren komen voorbij. Aan het einde van de uitstekende lange set, wordt zelfs een overvloeiprojectie tegen de muur gezet, zoals je die zag in de jaren zeventig bij Soft Machine en Pink Floyd. Brrrrrrrr.
Vervolgens gaat de scheur van Peter Kempe open in het nummer van Tracy Chapman “Give Me A Reason.” De beuk gaat er weer in. Natuurlijk ontbreken de Juke Joints klassiekers niet “Give It Up” met een mooie accordeon-solo van Sonny Boy van den Broek. Voor “Going To My Home Town” komt Kempe achter zijn drumstel vandaan om frontstage het nummer te zingen en begeleidt hij zichzelf op een ukelele, terwijl gitarist Michael “Boogie Mike” Staat achter de drumkit kruipt. “Ain’t No Love in the heart of the city” van Bobby Bland vormt voor Staat samen met Akkerman nog een mooie gelegenheid om een gitaarduel uit te vechten. “Mojo Hand” is een mooie afsluiter van een prima avond muziek.
Was weer eens top!! Altijd gaaf om te zien dat Jan Akkerman zoveel diversiteit in huis heeft dat hij in elk genre met zoveel verschillende artiesten samenspeelt en er zelf de grootste lol aan beleefd. Als je dan nadien aan die gasten vraagt “hebben jullie vanmiddag hiervoor nog geoefend’ lachen ze je vierkant uit. “Oefenen wat is dat?” Dus zo huppakee uit de losse pols en puur op gevoel dat podium op. Dat is puur, dat is The Blues!!
Robert den Hartigh speelde geweldig en was zeer de moeite van het beluisteren waard! Hopelijk gaan we nog veel van hem horen!
Bij deze wil ik reageren: als eerste dank voor het compliment van ‘Bluesvrouw’, maar zéker ook bedankt het publiek wat bij deze avond aanwezig was. Heel fijn om te spelen voor een publiek wat geboeid luistert.
Meer over mij kun je vinden op http://www.facebook.com/robertdenhartigh of www. youtube.com/robertdenhartigh
Graag tot ziens!