Joost de Lange Rock/Blues Experience
Ace Café, Geel (B)
20 juni 2015
Tekst, foto’s en video’s: Walter Vanheuckelom, i.s.m. Rootstime.be . Alle fotoalbum Joost de Lange
Het bluesrock trio Joost de Lange Rock/Blues Experience was eindelijk nog eens in buurt te gast. Op zaterdag 20 juni was het Ace Café in Geel de gastheer voor deze band. Het concert zou om negen uur beginnen maar door problemen met de muziek installatie begon het concert pas om 23 uur. Na twee uur nodeloos zoeken naar de fout werd besloten om de PA uit te schakelen, de monitors naar het publiek te draaien en deze rechtstreeks aan te sluiten. Het geluid viel al bij al nog mee al hoorde je vooral aan het geluid van de drums dat deze niet versterkt was. Frontman Joost, drummer Ramses Donvil en bassist Mitchell Goor verdienen in ieder geval veel lof omdat ze in deze moeilijke omstandigheden toch beslisten om te beginnen aan hun concert, dat een mix zou worden van eigen werk met stevige covers. Het eigen werk kwam uit de cd’s ‘Change It’, ‘Crazy Times’ en hun meest recente ‘Magic Crow’. De covers waren van Rory Gallagher, B.B. King, Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix. Dus een ideale mix om er een mooi feestje van te maken in het goed gevulde Ace Café.
Als er blues gespeeld wordt komt er steevast één naam altijd terug en dat is deze van Robert Johnson en ook Joost begon met een song van deze legende. Robert nam bijna tachtig jaar geleden ‘Dust My Broom’ op en deze song is nog dikwijls op een setlist van de hedendaagse muzikanten terug te vinden. Natuurlijk kon je de versie van Joost niet vergelijken met het origineel. Deze versie was steviger en voller en de akoestische gitaar was vervangen door de Fender Stratocaster. In het eigen nummer ‘You’ve Got It All’ hoorden we Joost voor de eerste keer verschroeiend uithalen op zijn witte Strat. De tekst met ‘boom, boom, boom, how, how, how’ deed ons aan John Lee Hooker terug denken. De sfeer zat er al goed in wanneer Joost aan de Bob Dylan klassieker ‘All Along The Watchtower’ begon. Natuurlijk kregen we de gespierde Jimi Hendrix versie te horen. Het stevige gepluk van Mitchell aan zijn dikke snaren leverde mooie diepe baslijnen op en Joost leverde een vette verscheurende solo af. Ramses zorgde voor de stevige groove en hield alles goed samen. Het trio bleef stevige melodieuze rock spelen met het eigen ‘My Way’ en in elke song liet Joost horen hoe goed hij met de gitaar overweg kan.
Swingende Texas bluesrock kregen we met ‘Tell Me’ dat velen onder ons wel kennen van Stevie Ray Vaughan. De setlist was heel goed gekozen. Afwisselend een eigen nummer met een bekende cover maakte dat het concert nooit stil viel. De band liet ons meegenieten van een knappe en vette versie van B.B. King’s ‘The Thrill Is Gone’ en achteraf gingen de handjes vlot op elkaar voor dit pareltje. In ‘Divine’ hoorden we zeer gevarieerd gitaar werk van de frontman en in ‘Magic Black Crow’, stuwende rock die in de buurt van heavy rock kwam, staken de jongens nog een tandje bij. Met een lange intro begon de band aan een mooie versie van ‘Bad Penny’. Uit deze tijdloze muziek van de Ierse legende Rory Gallagher blijft de kracht uitstralen. Als toetje kregen we er nog een heel gedreven bas solo van Mitchell Goor boven op. Hij werd begeleid door ritmisch handgeklap van het aanwezige publiek. ‘Help Me’ en ‘Party’ kwamen uit hun recentste album ‘Black Crow’. Vooral ‘Party’ kon erg bekoren door het razende tempo en de sterke drum solo van Ramses Donvil. De eerste set werd afgesloten met het heel bekende ‘Little Wing’. Het is dan misschien wel de zoveelste versie van deze Jimi Hendrix song, maar welke muziek liefhebber kan er onberoerd blijven met de mooie tekst en wonderbaarlijk werk op de six string. Het was ondertussen al zondag geworden wanneer de pauze begon.
Twintig minuten later begon de band met de Texas shuffle ‘Pride And Joy’ heel gedreven aan hun tweede set. Dat de vingers van Joost nog steeds in grote vorm verkeerden mochten we dadelijk ervaren. Of hij ze ook werkelijk aan had weet ik niet, maar Joost had het in het volgende nummer wel degelijk over zijn ‘Brand New Shoes’. Ik had alleen oog voor de witte Fender en de snelle vingers van de frontman. Dit was wat men noemt stevige rock met ballen, waarin de heel sterke ritme sectie zich weer wist te onderscheiden. ‘Hoochie Coochie Man’ van Muddy Waters is ook weer een song die je verwachtte op dit concert. Joost, Ramses en Mitchell maakten er wel een erg vette en lange versie van en dat tot groot jolijt van het publiek in het Ace café. Het langste nummer was ongetwijfeld het eigen ‘I Want You’. Met meer dan elf minuten en met heel wat gevarieerd gitaarwerk, was het voor de echte gitaar liefhebbers een genot om naar te luisteren. Zelf vond ik het iets te lang duren, maar dat zal wel aan mij liggen of aan het late uur. De band begreep dat ook en vervolgde de set met het zeer sterke ‘Tattoo’d Lady’. Voor mij is ‘Ready For Love’ één van de beste songs op het prima album ‘Magic Crow’, dus mocht het in Geel ook niet ontbreken. Het sterk en stevig slagwerk van Ramses en de diepe groovy baslijnen van Mitchell vormden de basis waarop frontman Joost de Lange zijn Fender Stratocaster kon laten scheuren. Het sterke refrein gaf de song nog een extra move. Met de klassieker ‘Hey Joe’ was het de derde maal dat legende Jimi Hendrix passeerde tijdens het optreden van Joost de Lange Rock/Blues Experience. Dit nummer kent natuurlijk iedereen en het brengt altijd ambiance. Er zijn meer dan duizend versies van ‘Hey Joe’ en de versie van Joost heeft zeker zijn plaats in dat lange lijstje. De naadloze overgang naar het volgende nummer ‘Red House’ was ook erg knap. Joost eindigde solo op de gitaar ‘Hey Joe’ en deed solo het begin van ‘Red House’. Daarna namen Ramses en Mitchell het van hun frontman over en deden onder hun beide een paar minuten verder. Joost vervoegde zijn kompanen en samen gingen zij er nog eens vol tegenaan in deze prachtige song.
Inmiddels wees de klok bijna twee uur en kondigde de frontman het laatste nummer aan. Origineel is ‘Walking By Myself’ uit 1954 van Jimmy Rogers, maar wij kennen de song het best van wijlen Gary Moore. Het was ook deze versie die we te horen kregen in Geel. Joost perste nog eens alles uit zijn Stratocaster en dan was het concert in Geel voorbij. In moeilijke omstandigheden heeft de Joost de Lange Rock/Blues Experience er toch nog een zeer goed optreden van gemaakt. Het geluid was niet perfect maar daar had het trio geen fout aan. Het vraagt veel moed en zelfvertrouwen om in deze omstandigheden te spelen en daar heb ik veel respect voor.
Website Joost de Lange
4Joost de Lange Ace Café Geel 20 juni 2015- I want you
We horen graag je mening! Voeg reactie toe