Jonny Lang
Hedon, Zwolle
22 oktober 2017
Iets meer dan drie jaar na dato is Jonny Lang terug in Nederland. En deze immer jeugdig ogende man heeft er absoluut veel zin in, zo is afgelopen week volop te lezen op zijn social media kanalen. Regelrecht vanuit de States en via Londen om zijn tourliner op te halen, staat Jonny zaterdag op Ramblin’ Roots Festival in TivoliVredenburg in Utrecht, om vervolgens zondag de Grote Zaal van Hedon in Zwolle aan te doen. In het kader van zijn fonkelnieuwe album ‘Signs’ (lees de recensie hier) speelt Jonny Lang deze en volgende maand voor zijn vele fans in een kleine 20 zalen door heel Europa. Ze hebben er lang op moeten wachten, maar nu is het dan eindelijk zo ver.
Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s en video’s: Edwin Birkhoff
Gitarist en singer/songwriter Jonny Lang (1981) werd geboren als Jon Gordon Langseth Jr. in Fargo, North Dakota en groeide op in een rustig, normaal maar muzikaal gezin waar voornamelijk Motown en soul werd gedraaid. Daarnaast luisterde Jonny ook net zo graag naar grunge en rock. Als vijftienjarig jochie bracht Jonny al zijn eerste solo album ‘Lie To Me’ (1997) uit, een regelrechte kraker. Niet minder dan twee miljoen exemplaren gingen over de toonbank. Jonny’s ster was vlug rijzende en sindsdien heeft hij het podium gedeeld met legendes als B.B. King, The Rolling Stones, Aerosmith en Buddy Guy. Al snel volgden vele, vele optredens plus nog eens zeven albums, waarvan dus ‘Signs’ afgelopen augustus is uitgekomen. Een album waarbij Jonny teruggrijpt naar zijn blues roots, met als middelpunt de gitaar. Invloeden van Howlin’ Wolf en Robert Johnson zijn goed terug te horen op dit album vol funk, rock en blues.
Vier jaar geleden mocht ik Jonny aan het werk zien in de Melkweg, een jaar later tijdens Moulin Blues nog eens en vandaag weet hij me naar Poptempel Hedon in Zwolle te leiden. Het moet gezegd: dit is voor mij een aangename kennismaking met deze prachtzaal aan de rand van het centrum van Zwolle. Uitstekend te bereiken, een hele goede akoestiek en een stel fijne medewerkers.
Hoewel niet specifiek aankondigd, is er wel een voorprogramma gepland. Precies om 19.45 uur loopt Zane Carney, gewapend met zijn Gibson gitaar, het podium op voor een semi-akoestische set. Deze getalenteerde gitarist uit de band van Jonny, die onder meer ook met John Mayer speelt, heeft een uitgebreid pedalboard plus loopingstation aan zijn voeten liggen. We horen een hele fijne mix van eigen nummers, afkomstig van zijn albums ‘Confluence’ (2013) en ‘Amalgam’ (2014). De jongeman, hij woonde zelfs nog kort in Amsterdam, heeft een wel zeer aangename verschijning plus dito stem, en laat een waanzinnige staaltje (jazz) gitaar horen. Virtuoos, jazzy en poppy. En hij speelt niet alleen bij John Mayer, hij lijkt er zelfs wat op en ook zijn stijl van performen doet me soms aan die van Mayer denken. Toch heeft Carney een hele eigen stijl ontwikkelt en dat is maar goed ook. Geen enkele straf om deze uitstekende muzikant als voorprogramma aan het werk te zien!
Inmiddels is de Grote Zaal inclusief het balkon lekker volgestroomd met Jonny Lang fans uit alle windstreken. Volle bak vanavond hier en geheel terecht. Nét na 20.30 uur loopt de band onder leiding van Jonny, die stijlvol gekleed gaat in een AC/DC – thirt en ’torn down’ jeans, rustig het podium op en een voorzichtig gejuich gaat onder de fans op.
De eerste tonen van Don’t Stop worden de zaal in geslingerd en al snel worden we volop getrakteerd op de eerste fantastische gitaarsolo van Jonny. Ook de stemmen worden eventjes kort warmgedraaid, niet alleen die van Jonny maar ook van gitarist Zane en bassist James (Jimmy) Anton, die beiden de backing vocals voor hun rekening nemen. Het openingsnummer gaat naadloos over in het opzwepende Signs, de titelsong van het laatste album. Naast zijn verbluffende gitaarwerk is vooral diens hartstochtelijke, soulvolle stem zeer kenmerkend voor Jonny Lang. Een stem die in dit nummer helemaal tot zijn recht komt: een en al passie.
Lang’s Gibson Les Paul maakt nu even plaats voor zijn Telecaster Thinline waarmee A Quitter Never Wins wordt ingezet. Ach, en wat er dan gebeurt is nauwelijks te beschrijven. De immense energie die op dat podium wordt gecreëerd is bijkans voelbaar tot in iedere hoek van een opgewonden Hedon. Het publiek wordt helemaal weggeblazen door deze intense uiting van emoties.
Nauwelijks bijgekomen van dit wereldnummer vervolgt Jonny zijn afwisselende set, die bestaat uit lekker pittige uptempo songs als Snakes en Last Man, beiden van ‘Signs’, maar ook lange, jazzy achtige improvisaties waaronder Stevie Wonder’s nummer Livin’ For The City. Jonny Lang speelt ieder nummer de sokken uit zijn (veterloze) schoenen.
Vanavond is in ieder geval geen avond van typische blues. De aangename afwisseling, met uitstapjes naar funk, ballads en rock, maken het repertoire van Jonny Lang ontzettend sterk. Naast Jonny zien we toetsenist Tyrus Sass, die een flink aandeel in de algehele sound heeft. Regelmatig gaat hij met Jonny een regelrechte battle aan, waarbij Jonny heus niet altijd als winnaar uit de bus komt.
Ook de speelse onderonsjes met gitarist Zane zijn een genot om te zien en beide mannen tonen hun ‘spierballen’ met veel spelplezier. Achter zijn drumstel verscholen zien we de grote Barry Alexander, de reuze steady slagwerker, die inmiddels al vele jaren met Jonny toert. Samen met bassist Jimmy Anton zet hij een solide basis neer, beide heren krijgen veel ruimte voor eigen inbreng. En zeg nou zelf, bij de funky baslijnen van Jimmy kan niemand écht stil blijven staan.
De slow ballad Bring Me Back Home is één van de vele hoogtepunten die het publiek vanavond krijgt voorgeschoteld. Inmiddels heeft Jonny zijn Gibson weer omgehangen en zijn de spotlights alleen op hem gericht. Zijn stem is het enige wat telt, ieder ander geluid verstomd. Power & passie gaan hand in hand.
Er wordt vanuit het publiek om gevraagd en gouwe ouwe Rack’ m Up, van het debuutalbum ‘Lie To Me’, staat gelukkig op de setlist en wat een heerlijk uptempo nummer is dit toch! Funk, jazz en spannende tempowisselingen brengen ieders kwaliteiten boven. Flitsende gitaarsolo’s, fijne orgelpartijen en prikkelend baswerk. Het gevoelig gezongen Red Light bevat een heerlijke partij keyboards en de fijne samenzang met het publiek bereikt een climax met de snippet Everything’s Gonna Be Allright.
Dan, de rest van de band is even van het podium verdwenen, blijft Jonny ons verbazen met een magnifieke uitvoering van de Muddy Waters cover 40 Days and 40 Nights, superlatieven schieten weer tekort. Inmiddels heeft Jonny zijn akoestische gitaar omgehangen en zet hij Breakin’ Me in. Het publiek is werkelijk muisstil en durft nauwelijks adem te halen. Kippenvel tot en met. Naadloos gaat het nummer over in Lie To Me, het tempo gaat omhoog en de aanstekelijke passie is bijna tastbaar. Je snapt niet wat er gebeurt.
Lang’s onuitputtelijke energie, zijn hese en wat rauwe zang en zijn meer dan geweldige gitaarspel maken het vanavond een genot om naar te mogen luisteren. En of het publiek luistert! Hij krijgt diverse malen het publiek muisstil en dan ben je in mijn ogen echt een hele grote. De avond gaat als in een roes voorbij en dan ineens gaan de lichten aan…
Europa: maak je borst maar nat, Jonny Lang is in bloedvorm!
Kijk voor de Europese toerdata op de website van Jonny Lang.
Wat een prachtig verslag van deze geweldige avond, een bijzondere avond die je prachtig onder woorden hebt gebracht Nineke..! En jij Edwin die het prachtig in beeld hebt gebracht… Mooi werk, TOP..! Fijn om jullie weer gezien te hebben. Mijn bijdrage is te zien op http://www.johan-breij.nl
In aansluiting op Johan; wat een top-gig! Goed verslag (wie deed de keyboards?) met superfoto’s. waarvoor dank. Check nog even mijn foto-album van Jonny Lang op mijn google+ profiel. Groet van Jeffry
Ja, niks aan de recensie toe te voegen. Erg fijn dat het publiek inderdaad luisterde en niet aan het roezemoesen sloeg. Mede daardoor een fantastisch optreden.
Puik verslag. Goed voor de herbeleving. En inderdaad, het publiek was er voor de muziek en daardoor de muzikanten voor het publiek! Na zijn concerten in Paradiso en de Melkweg was dit wel het kortste concert, maar ook weer erg intens!