John Fogerty
Ziggo Dome, Amsterdam
28 juni 2017
Na een regenachtige dag trekken naar schatting ruim zestienduizend muziekliefhebbers naar de grote Ziggo Dome in de hoofdstad om het al maanden geleden aangekondigde concert van voormalig Creedence voorman John Fogerty te bezoeken. Bijna vijf jaar geleden, op 7 juli 2012, trad Fogerty ook op in de toen net geopende concertzaal.
Het concert van vandaag is onderdeel van het Europese deel van zijn ‘1969’ tournee, dat begon in Spanje en hem daarna via Zwitserland en Antwerpen naar Amsterdam voerde. Hierna waren Zweden en Noorwegen aan de beurt, waarna de familie Fogerty weer terugvloog naar de States, waar op 5 juli het volgende optreden in Indianapolis was. Zoals gebruikelijk was een klein groepje diehard fans uit ons land, België en Finland naar alle Europese concerten afgereisd, waaronder fotograaf Robert Boudens. Twee van dit groepje (door Fogerty ooit The Million Milers genoemd) hebben al meer dan 185 concerten van de man bijgewoond, sinds 1997.
Onder de titel ‘1969’ toerde John Fogerty al een paar jaar door de Verenigde Staten en Canada en nu was dus Europa aan de beurt. Vreemd genoeg waren Duitsland en het Verenigd Koninkrijk niet toegevoegd aan het tourschema, terwijl onze oosterburen normaliter vrijwel altijd werden aangedaan tijdens de vorige tournees. Vanaf de eerste ring van de tribunes gezien zijn alleen wat lege plaatsen te zien op de tweede ring, de ‘arena’ lijkt van voor tot achter helemaal vol te staan, maar misschien valt dat in de praktijk nog wel mee… in elk geval ziet het er vol uit.
Filmpje
Iets na acht uur gaat het zaallicht uit en wordt er een ruim tien minuten durende film vertoond over het jaar 1969, dus met beelden van de Vietnamoorlog en de eerste maanlanding. Tussen de beelden door steeds fragmenten van een interview met John Fogerty; helaas lopen beeld en geluid niet synchroon, wat op tv al irritant is, maar op zo’n groot scherm (bijna de hele breedte van het podium beslaand) is het helemaal niet om aan te zien. Opvallend vind ik dat er diverse beelden uit de Creedence historie worden vertoond, maar naast John Fogerty komt geen van de andere muzikanten in beeld!
1969 was het jaar waarin CCR maar liefst drie langspeelplaten uitbracht: ‘Bayou Country’, ‘Green River’ en ‘Willy & the Poor Boys’, drie albums vol hits! De film eindigt met het geluid van Born On The Bayou en beelden van het beroemde Royal Albert Hall concert van die song, na een minuutje neemt de band het live over en worden het filmdoek en het grote gordijn naar beneden getrokken, waarna de hele band goed te zien is.
Van links naar rechts zie je gitarist Shane Fogerty (inderdaad, de oudste zoon van John en zijn tweede vrouw Julie), achter hem slaggitarist/percussionist Devon Pangle, daarachter toetsenist Bob Malone, drummer Kenny Aronoff en helemaal rechts bassist James Lomenzo. En vooraan de man zelf: John Fogerty op zang en (vele!) gitaren. Deze keer niet gekleed in een houthakkershemd, wat hij beter wèl had kunnen doen want man, man… wàt kan die man zweten! Al na een paar songs moet de podiumvloer gedweild worden, wat gedurende het optreden nog een paar keer gebeurt. Eén keer neemt Fogerty zelf de dweil ter hand!
Het concert
Fogerty begroet de bezoekers met ‘Hello Amsterdam Rotterdam!’ en gaat meteen verder met Green River en Travelin’ Band. Meteen valt op dat hij nog altijd goed bij stem is, er lijkt geen sleet te zitten op zijn stembanden en zijn gitaarspel is na al die jaren nog steeds van hoge kwaliteit. Alleen bij het intro van Suzie Q gaat hij even de mist in. Wie had verwacht dat, omdat de titel van de tournee 1969 is, hij alle drie eerdergenoemde albums uit dat jaar integraal zou spelen, die komt bedrogen uit. Want er worden zeker meerdere songs van die langspeelplaten gespeeld, maar ook van het debuutalbum uit 1968 en latere CCR-albums uit 1970 en 1971 komen songs voorbij, naast enkele songs uit zijn solocarrière en een paar covers. Eén van mijn persoonlijke favoriete Creedence songs is Up Around The Bend, vooral vanwege dat geweldige gitaarintro. Maar eerlijk is eerlijk, alle keren dat ik bij een Fogerty concert was waarbij hij deze song speelde, viel het me iedere keer op dat hij dit intro niet goed (meer?) kan spelen. De rest van de song is overigens prima.
Fogerty vertelt al zeker een jaar of tien, vijftien iedere keer hetzelfde verhaal over Woodstock (de vaste fans kunnen het wel dromen), waarna hij het naar aanleiding van de belevenissen op dat roemruchte festival steevast Who’ll Stop The Rain inzet. Ook vanavond is dat het geval. Vanavond maakt hij het verhaal iets langer, waarbij hij vertelt dat ze na The Grateful Dead moesten optreden, waarop er vrijwel geen reactie vanuit het publiek kwam… niet zo vreemd, omdat bij het merendeel van de bezoekers deze in Amerika ‘grote band’ niet of amper bekend is. Was er in de film geen van de andere CCR muzikanten te zien, bij al zijn aankondigingen van vanavond die eigenlijk over de band gaan heeft hij het steeds over ‘I’ en ‘me’ en nooit over ‘us’. Hoewel enigszins begrijpelijk, vind ik dat toch vreemd.
Na Lookin’ Out My Back Door is het tijd voor ‘audience participation’ en hoe kan Fogerty dat nu beter doen dan met de Lead Belly cover Midnight Special! Verderop in de set gebeurt hetzelfde met Cotton Fields, die andere door Lead Belly geschreven classic, die vooral door The Beach Boys bekend werd. Het van Cosmo’s Factory (1970) afkomstige Ramble Tamble met lange gitaarsolo’s is echt een fan favoriet, wat te merken is aan het feit dat het tijdens deze song wel erg druk is bij de vele bars.
Na Hey Tonight (van Pendulum uit 1970) komt zoon Shane wat meer naar voren, waarna de klassieker Lodi wordt gespeeld, iets steviger dan de plaatversie, maar dat is te verwachten met twee stevige gitaristen uit de Fogerty familie en de nog altijd stuwende drums van Kenny Aronoff. Zoon Tyler Fogerty komt hierna het podium op, gekleed in een rood jasje en hij mag zijn zangkunsten vertonen in de Little Richard cover Good Golly Miss Molly. Vooral als vader en zoon samen zingen is de familieband goed te horen.
Hoewel het een prachtige song is, vind ik het toch jammer dat er geen Creedence song als It Came Out Of The Sky wordt gespeeld, maar de cover New Orleans van Gary ‘US’ Bonds. Hierna weer een cover, maar dan eentje die CCR zich echt eigen heeft gemaakt: een lekker lange uitvoering van I Heard It Through The Grapevine (oorspronkelijk van Gladys Knight & The Pips), met heerlijke gitaarduels tussen vader en zoon. Hierna de eerste song uit de solocarrière van John Fogerty, Hot Rod Heart van zijn comebackalbum ‘Blue Moon Swamp’ uit 1997.
Tijdens het applaus wordt een zwarte vleugel het podium opgereden, waarachter John plaatsneemt. Hij vertelt dat er bij hem thuis vroeger een piano stond, waarop hij heel wat heeft gespeeld. Hij noemt en speelt kort iets van enkele pianogrootheden uit de rock & rollhistorie, zoals Jerry Lee Lewis. Hierna speelt hij een mij kippenvel bezorgende versie van zijn prachtige Long As I Can See The Light. Na een daverend applaus wordt de vleugel weer weggereden en begint Fogerty op zijn zoveelste gitaar (gemiddeld één andere per song) met het intro van Keep On Chooglin’, dat zoals je wellicht weet zijn mogelijkheid is om even te laten horen waar Eddie Van Halen zijn ‘tapsound’ vandaan heeft. Ook nu weer van dik hout zaagt men planken gitaargeweld, dat er bij het publiek ingaat als koek.
Zoals altijd vertelt Fogerty over zijn dochtertje Kelsey voorafgaand aan de meezinger Have You Ever Seen the Rain? Het optreden wordt besloten met een tweetal CCR klassiekers Down On The Corner en Fortunate Son, die om de tweede solosong heen zitten: The Old Man Down The Road. Het publiek wil natuurlijk méér en die krijgt men in de vorm van de inmiddels traditionele toegift: Rockin’ All Over The World (de derde solosong), Bad Moon Rising en natuurlijk als afsluiter de meezinger Proud Mary.
Het was een enerverende avond, die iets na tienen afgelopen was. Buiten was het nog gewoon licht…
John Fogerty en zijn uitstekende band lieten een prima indruk achter en dat de beste man inmiddels 72 jaar is, is hem niet aan te zien, want hij sprint gewoon twee uur lang van links naar rechts over het podium, zingt nog als in zijn jonge jaren en gitaarspelen gaat hem nog steeds heel goed af. Wat mij betreft hadden de confetti, grote opgeblazen ballen, het ‘vuurwerk’ en de knallen achterwege kunnen blijven, evenals de overbodige accordeonact van Bob Malone, hoewel grappig om te zien, maar veel te lang! Benieuwd of we John Fogerty en band nog gaan terugzien op Europese podia!
Tekst: Harry Pater
Foto’s: Robert Boudens
We horen graag je mening! Voeg reactie toe