Joe Bonamassa
Austin City Limits – Live at The Moody Theater, Austin, TX, USA
1 April 2021
Op het moment dat half Nederland op vrijdagmorgen 2 april nog in bed ligt bij te komen van alle commotie rondom de verwarde premier en allerlei andere grappen in verband met 1 april, is men in Texas, zeven uur eerder, nog vol verwachting van een zeer bijzonder concert. De locatie is het podium van Austin City Limits, een stuk heilige grond waar al bijna vijftig jaar de langst lopende muziekserie in de Amerikaanse televisiehistorie plaatsvindt. Een show die er toe heeft bijgedragen dat Austin kon worden bestempeld als ‘Live Music Capital of the World’. Zelfs in een ongekende tijd als deze gaat ook deze show gewoon door. Grote namen als B.B. King, Ray Charles, Buddy Guy, Stevie Ray Vaughan & Double Trouble leverden hier memorabele momenten, iets dat de hoofdpersoon van deze avond zeker niet is ontgaan. Joe Bonamassa kent als geen ander de muzikale hotspots in de wereld en aangezien het weer hoog tijd werd voor een speciaal moment waarin hij de aandacht op zich gevestigd weet te krijgen is er nu dus Austin City Limits, een podium waarop je nu eenmaal graag gezien wilt worden.
Tekst: Jeroen Bakker / Photography (C) Allison Morgan
Niet alleen 700 toeschouwers zijn fysiek, en ‘socially distanced’ aanwezig bij het optreden in het Moody Theater, duizenden fans verspreid over de hele wereld genieten tegelijkertijd mee in de avond, nacht, ochtend en middag van het online-gebeuren. Met kreten als ‘Attend a concert in your underpants’ en ‘Joe komt bij jou thuis’ werd de fan enkele weken geleden verleid een virtuele ticket aan te schaffen. Niets is aan het toeval overgelaten want dit concert gaat hoe dan ook door. Het Franse cognac merk Grand Brulot blijkt de nieuwe partner van Bonamassa te zijn waarmee het financiële gedeelte van dit optreden keurig lijkt te zijn afgedekt. Geen onverantwoorde risico’s dus maar er moet wel geld binnenkomen. Belangrijk aangezien de muzikant zich met zijn ‘Fueling Musicians’-initiatief al geruime tijd sterk maakt voor zijn minder gefortuneerde collega’s die vanwege de pandemie maar nauwelijks het hoofd boven water weten te houden. Dankzij dit ‘Keeping The Blues Alive’-project blijkt er ook voor hen nog enig bestaansrecht. Peter Frampton maakt daarom graag van de gelegenheid gebruik om in een korte commercial bekendheid te geven aan de tweede jaarlijkse Stream-A-Thon-benefiet op 18 april a.s. dat door zijn vriend Joe wordt ge-host en waaraan wordt meegewerkt door o.a. Warren Haynes, Joanna Connor, Toto, Kirk Fletcher, Bobby Rush, Dion en King King.
Van iedere verkochte ticket voor dit optreden gaat een dollar naar de non-profit organisatie. Je bent getuige van een concert en steunt daar ook nog een goed doel mee. Een prettige bijkomstigheid waar veel muzikanten toch enigszins mee geholpen kunnen worden. Het eerder aangekondigde Joe’s Blues Rock Power Trio blijkt te zijn uitgebreid tot een Power Quartet. Het is lange tijd geleden dat Joe Bonamassa in een dergelijke bezetting zijn shows afwerkte. In zijn radioshow vanuit ‘Nerdville’ werd onlangs nog uitgebreid ingegaan op de kracht van een power trio. Het bleek een lang gekoesterde wens om weer eens terug te gaan naar de basis. Als vanzelfsprekend laat hij zich ook nu bijstaan door enkele bekwame muzikanten. Opmerkelijk is dat Michael Rhodes vervangen blijkt te zijn door Steve Mackey. Maakt niet uit aangezien de uit Nashville afkomstige bassist voor hetere vuren heeft gestaan en dus over genoeg ervaring beschikt om vanavond de lage tonen er op vakkundige wijze in te pompen. Mackey staat bekend om zijn timing en gevoel in het bas-spel. Komt goed uit wanneer je hier met Anton Fig samen de ritmetandem vormt, toch niet voor niets één van de meest gevraagde sessiemuzikanten ter wereld en tevens al ruim 29 jaar de huisband-drummer van de David Letterman Show, dat andere indrukwekkende Amerikaans TV-instituut.
“Good evening friends from all over the world”, verklaart Joe de avond voor geopend. “It’s nice to be back in Austin, Texas tonight”. Samen met zangeres Jade MacRae trapt Bonamassa af met ‘Oh Beautiful!’. Ze was erbij toen vorig jaar op 10 maart in Milwaukee de laatste keer werd opgetreden voordat de tour werd afgeblazen omdat alles op slot ging en ze niet meer terug kon naar Australië. Noodgedwongen verbleef ze in de US, in afwachting van betere tijden en een eventuele mogelijke terugkeer naar haar thuisland. Na een ‘Weekend in London’ met George Benson, het laatste live-album, en daarvoor nog in de begeleidingsband van Jimmy Barnes, van wie dochter Mahalia eveneens deel uitmaakt van het Bonamassa-kamp, is MacRae een vaste waarde als achtergrondvocaliste. Vanavond staat ze op de voorgrond met een aanzienlijk groter toebedeelde rol dan gebruikelijk. Naast een fijne verschijning is deze stem namelijk een prima aanvulling in de sobere bezetting op het kleine podium in deze toch wel intieme setting. De show wordt direct gevolgd door ‘Love Ain’t A Love Song’, een andere publieksfavoriet waarin de gitaarsolo nog nooit zo fel heeft geklonken als vanavond. Als een wild beest die na lang gevangenschap wordt losgelaten giert Bonamassa zich op imponerende wijze door de stevige rocker heen waarbij hij zichtbaar geniet van het applaus dat tussendoor klinkt. Te lang heeft hij het moeten missen. ‘JoBo’ verwijst nog even naar een eerder optreden, het vorige pay-per-view concert, in het Ryman Auditorium te Nashville, september vorig jaar, waar hij oog in oog stond met ruim 2100 kartonnen afbeeldingen van fans/donateurs waaronder zijn ouders die hem gedurende het gehele optreden met ‘cold dead eyes’ aanstaarden. Hij bedacht meteen dat de volgende show met een publiek van vlees en bloed mogelijk moest zijn. Het power-quartet heeft keihard gewerkt, geoefend en is veilig verklaard want negatief getest. Dat harde werken was nodig aangezien de fans via social media de mogelijkheid kregen om tot het laatste moment de setlist te bepalen. Met veel voorkeurstemmen heeft het aan Gary Moore opgedragen ‘Midnight Blues’ meer dan terecht een plekje in de set van vanavond weten te bemachtigen. Het is dertig jaar geleden dat de Noord-Ierse zanger/gitarist zich vol overgave volledig op de blues stortte maar nog steeds blijft zijn muziek voortbestaan. Het kwartet kent duidelijk het belang van zijn bijdrage aan de bluesmuziek. De vocale wisselwerking tussen MacRae en Bonamassa is hier verbluffend sterk en vormt al vroeg op de avond een voorlopig hoogtepunt.
Van ingetogen naar uitbundig en lyrisch, het gaat probleemloos in elkaar over zoals blijkt in het geladen en dreigende ‘Lookout Man’ waarbij hij jou in de huiskamer recht in de ogen aankijkt. De belofte in de aankondiging van Joe Bonamassa die ‘right in your living room’ naar je toekomt wordt volledig waargemaakt. Dacht je veilig thuis te zitten, grijpt hij je toch naar de strot met een zinderende en lang uitgerekte ‘Beyond The Silence’ waarin het zo kenmerkende gitaarloopje nog veel langer had mogen duren. Mooi moment tijdens het 20 jaar geleden uitgebrachte ‘Pain & Sorrow’ waar zijn, door hemzelf benoemde ‘world-class’-band invalt en Joe zijn gitaarintro omzet in enkele power-chords die via de Marshall-versterkers wereldwijd worden verzonden. We blijven even terug in de tijd en Joe blikt graag terug. Zo blijkt de oorspronkelijke titel van ‘Miss You Hate You’, ‘Miss You Fuck You’ te zijn, geschreven toen hij 19 jaar oud was en zijn vriendinnetje er met de lead-gitarist van zijn toenmalige bandje vandoor ging. De keuze voor ‘Jockey Full Of Bourbon’, een compositie afkomstig van Tom Waits lijkt ietwat merkwaardig gezien het feit dat gekozen kan worden uit een enorme hoeveelheid eigen materiaal. Dit laatste vergeten we heel snel als vervolgens ‘Scuttle Buttin’ van Stevie Ray Vaughan wordt ingezet en geconcludeerd moet worden dat een waardig eerbetoon als deze niet meer dan terecht is. Joe bekent nederig bang te zijn om deze poging te verprutsen en echt alle moed bij elkaar te hebben geraapt om dit tot een goed einde te brengen. Wie zijn ogen sluit hoort werkelijk SRV & Double Trouble in 2021 aan het werk, het is bijna eng hoe dichtbij het origineel van de lokale held wordt benaderd. Deze ode aan de man die hier ooit op hetzelfde podium in zowel 1983 als 1989, onvergetelijke shows de ether in slingerde is absoluut geslaagd te noemen. Zonder blikken of blozen wordt meteen overgegaan op de Britse blues met een tribute gericht aan zijn andere grote held: Jeff Beck. De keuze voor ‘Blues Deluxe’ van de Jeff Beck Group is eveneens uitermate geschikt voor deze bijzondere avond. De spannende opbouw, de ingetogen, sferische passages en de enorme uithalen die hier in tien minuten voorbijkomen moeten zelfs bij de doorgaans zo stoïcijnse Beck een groot gevoel van trots teweeg brengen. Bonamassa lijkt zelf even niet bezig met de verzoeknummers, dit moest hij gewoon even doen. Met de afsluiter van de reguliere set, het snoeiharde riffs-geladen ‘Ballad Of John Henry’ laat hij nog eens zien zelf ook over het nodige vuurwerk te beschikken. De 700 aanwezigen en het online-publiek krijgt maar even om bij te komen. De supersnelle en akoestische ‘Woke Up Dreaming’ waarin het wereldrecord finger-pickin’ wordt verbroken, gevolgd door Robert Johhnson’s ‘Crossroads’ op de manier zoals Clapton die graag met Cream, dat andere power trio, speelde, vormen het slotstuk van de avond.
Joe bedankt iedereen over de hele wereld en het publiek hier in Austin. Hij belooft snel weer terug te komen want er passen nog veel meer mensen in dit theater.
Setlist
01. Oh Beautiful!
02. Love Ain’t a Love Song
03. Midnight Blues (Gary Moore cover)
04. Lookout Man!
05. Beyond the Silence
06. Jockey Full of Bourbon (Tom Waits cover)
07. Wandering Earth
08. Pain and Sorrow
09. Miss You, Hate You
10. Scuttle Buttin’ (Stevie Ray Vaughan and Double Trouble cover)
11. Blues De Luxe (Jeff Beck cover)
12. The Ballad of John Henry
Encore:
13. Woke Up Dreaming
14. Cross Road Blues (Robert Johnson cover)
Joe Bonamassa Online : jbonamassa.com
Love Joe! Fantastic livestream! ‘Nuff said )