JJ Grey & Mofro is ter gelegenheid van het vorig jaar uitgekomen album Olustee de grote plas weer eens overgestoken voor een flink aantal concerten in Europa. In februari 2024 bracht de populaire band na 10 jaar dat album uit en toert (gelukkig) inmiddels weer wat vaker door Europa, waar vele fans smachten naar de live concerten. De kracht van de band is onder andere toe te schrijven aan hun dampende live optredens. Na het uitkomen van Olustee werd duidelijk dat JJ Grey & Mofro hun geluid telkens opnieuw blijven uitvinden en vernieuwen. Zonder ook maar ergens in te boeten aan kwaliteit. Zo blijft de band trouw aan hun achterban.
Tekst: Nineke Loedeman / Foto’s Marco van Rooijen. Alle foto’s staan in het album JJ Grey & Mofro – TivoliVredenburg, Utrecht
De Pandora zaal van TivoliVredenburg is al geruime tijd uitverkocht en het publiek, jong en oud, staat te trappelen van ongeduld. De laatste paar jaar toert de band weer regelmatig in Nederland en hun fanschare blijft maar groeien. Deze Europese tour zal 15 dagen in beslag nemen maar de band komt in de zomer terug voor concerten in het Verenigd Koninkrijk.
*Laatste nieuws: op 5 augustus speelt JJ Grey & Mofro in Poppodium 013 in Tilburg. De kaartverkoop start 19 februari 2025.
Naast JJ Grey, zang, gitaar en mondharmonica, zien we oudgediende en immer lachende Todd Smallie op de basgitaar, drummer Craig Barnette, Eric Brigmond op toetsen, trombone en zang, gitarist Pete Winders, trompettist Marcus Parsley, Kenny Hamilton op saxofoon en percussionist Eric Mason. De band wordt aangevuld met zangeressen Katie Dutton en Linzy Lauren, aka de Mofrosirens!
Frontman en naamgever is John Higginbotham, afkomstig uit Jacksonville, Florida. Sinds de jaren 90 is deze Lynyrd Skynyrd-fan bezig in de muziek en is beïnvloed door soulvolle artiesten als Toots Hibbert, Jerry Reed en Otis Redding. De zuidelijke roots van JJ Grey klinken in alles door. Natuurlijk horen we dat in zijn schitterende teksten, maar ook in zijn authentieke, soulvolle muziek. Het belooft een avond vol blues, soul, funk en vette swamp rock te worden.
Klokslag 20.30 uur gaat het licht uit. De avond wordt op spectaculaire wijze door JJ geopend; opkomend op een donker podium met slechts een vuige intro mondharmonica voor het nummer Olustee. Pete Winders gooit er al snel een vlammende gitaarsolo in en zelfs bassist Todd breekt met zijn ietwat passieve rol en gaat met Pete voor een heuse battle! Direct vuurwerk op het podium!
Verhalenverteller JJ Grey is echt geweldig bij stem en doet niets liever dan ons mee te nemen naar zijn homeland via zijn persoonlijke levenservaringen en zijn liefde voor muziek en natuur. Thema’s die we sterk terug horen op Olustee. Zijn herkenbare, gepassioneerde stemgeluid raakt diep, ontroert en emotioneert keer op keer.
De sound klinkt volvet, de twee blazers geven extra spice aan het tot al volle geluid. De groove neemt het over en praktisch niemand kan stilstaan bij deze muziek. De ritmesectie legt een stabiele fundering, verpakt in een hele fijne groove. Deze vibe kronkelt als een bijzondere energie door je lichaam, rechtstreeks naar je hart. De zaal is al snel één kolkende massa van uitgelaten, dansende en zingende mensen. De fantastische band is werkelijk “on fire” en hierin ligt duidelijk de kracht van hun performance. Alle bandleden krijgen ruimte om te excelleren en er is simpelweg heel veel spelplezier voor deze doorgewinterde muzikanten. En JJ Grey danst daar gewoon lekker tussendoor.
Dan horen we die machtige harmonica intro van een van de allermooiste nummers ooit: Lochloosa. De zaal is muisstil als het harmonica geluid langzaam wegsterft en John begint te zingen. Kippenvel. We worden uitgenodigd om mee te zingen en dat laten we ons geen twee keer zeggen! Ook de Mofrosirens doen een flinke duit in het zakje en mogen hun vocale kunsten kort op de voorgrond etaleren.
Het nummer Seminole Wind klinkt op het album al magnifiek, live wordt deze cover van John Anderson zelfs overtroffen. Mooi gezongen en vooral de trompetsolo is fenomenaal en het nummer eindigt met een prachtige piano-outro.
John pakt zo nu en dan ook zijn gitaar op, onder andere voor een magnifieke uitvoering van het nummer This River. Hij vertelt en zingt hierin onder andere over (zijn) alcoholverslaving, over zijn ‘river of life’. Zijn stem is Het is zo intens en ik ben tot tranen geroerd, het publiek is muisstil. Onderliggende boodschap is tijd nemen om even terug naar jezelf te keren, te reflecteren en je te richten op de belangrijke zaken in het leven. We weten het wel maar we doen het te weinig.
Een bijzonder moment als JJ zich voorover buigt naar een jonge fan in een rolstoel. Er worden enkele woorden gewisseld en een gesigneerde mondharmonica, setlist en een gitaarpick worden aan de fan overhandigd. Welk een warm gebaar.
Het wordt daarna wat luchtiger met het uitgesproken funky en vooral dansbare Rooster! (Wat heeft John toch met kippen?) Mooi verweven in dit nummer is een felle drumbreak door percussionist en drummer. Het vloeit bijna naadloos over in nog zo’n funky song: Slow Hot and Sweaty die heel mooi eindigt met een jazzy trompetsolo. En we blijven nog even bij enkele vrouwelijke fysieke aspecten met het swingende On Fire. Met een suggestief en smeuïg bijbehorend verhaal van JJ.
Niet veel later loopt een groot gedeelte van de band van het podium af en worden we getrakteerd op een lekkere bass & drum solo, gevolgd door de drum & percussie solo. Klasse!
Als de band na een paar minuten weer op het podium verschijnt, krijgen we nog een portie uitstekend blaaswerk van Marcus en Kenny om de oren. Heerlijk!
Het tempo gaat weer wat omlaag als de gitaar wordt omgehangen voor The Sun Is Shining Down. Wat een mooi emotioneel nummer, zo intens gezongen en met vlijmscherp gitaarwerk van John. En Pandora brult mee! “Glory, glory, halleluja, I’m alive…” JJ Grey weet niet alleen ons te raken maar loopt zelf ook emotioneel van het podium af terwijl de band dit nummer op schitterende wijze afsluit.
Veel nieuwe nummers dus vanavond maar natuurlijk ook songs van voorgaande albums. De performance van de inmiddels uit tien personen bestaande band is nog net zo groovend, zo niet groovender als de eerste keer dat ik ze zag, in 2012 in de Melkweg. Een geweldige samenwerking, het stoomt, het dampt en het is simpelweg één groot feest.
De fans dansen en zingen uit volle borst(en) mee en krijgen er geen genoeg van! De avond gaat in een roes voorbij en ik zie alleen maar blije gezichten. Een lange dampende, zorgvuldig samengestelde set van maar liefst twee uur en een kwartier, die afgesloten wordt met een knaller van een toegift: Brighter Days, het nummer waarmee het voor mij in 2012 allemaal begon. De cirkel is rond.
Setlist:
Olustee
Somebody Else
Light A Candle
Top Of The World
Lochloosa
Tame A Wild One
Orange Blossoms
Seminole Wind (John Anderson cover)
This River
Rooster
Slow Hot And Sweaty
She’s On Fire
The Sun Is Shining Down
Ol’ Glory
Toegift:
Brighter Days
Concert was waanzinnig en erg intens. Lekker vol geluid met een mooi er bovenop liggende stem van Mister JJ. Daarnaast complimenten voor Tivoli. De bereikbaarheid en begeleiding van parkeerplaats naar zaal voor een rolstoeler super geregeld.