Concertverslag Jim Byrnes & The Sojourners – 26 okt. 2010 Q-Bus, Leiden

Jim Byrnes & the Sojourners & All Star Black Hen Bluesband featuring Steve Dawson
26 oktober 2010
Q-Bus, Leiden

Zinderende Gospelblues ervaring op een dinsdag in Leiden

Tekst : Mark Harmsma / Foto’s : Marco van Rooijen, genomen tijdens het optreden in Oss op 24 oktober 2010

Dinsdag 26 oktober 2010 spelen Jim Byrnes (CAN) & the Sojourners & All Star Black Hen Bluesband featuring Steve Dawson in de Q-Bus in Leiden. Byrnes is voor de 3e keer in Nederland en België ter promotie van zijn zojuist verschenen CD “Everywhere West”, waarmee Nederland en België met kop en schouders uitsteken boven de ons omringende landen waar het de omarming van Byrnes betreft. Hulde aan Nederland en België!

Ik heb er zin in, niet in de laatste plaats omdat ik de volgende dag vrij heb, me vergezeld weet van 2 positief kritische vrienden, we met het openbaar vervoer kunnen maar vooral: Sinds speciaalzaak Popeye (Hengelo,OV) met de grootste spoed “Everywhere West” in mijn bus heeft laten vallen draai ik niets anders meer. Ik deel de enthousiaste mening van Rein van den Berg die deze CD op dit forum gerecenseerd heeft, en de geruststellende gedachte dat er tussen de veelheid aan op virtuositeit gerichte, met scheurende harmonica en gillende gitaar doorspekte, hedendaagse blues ook nog authentiek klinkende, laid-back – maar daarom bepaald niet minder spannende – platen worden gemaakt met een iets bredere benadering van de blues. Ik ben benieuwd hoe dat live klinkt!

Hulde natuurlijk ook aan Q-Bus in Leiden (2 november: Jaimi Faulkner-AUS + Guy Forsyth-USA), waar de programmeur de nekt durft uit te steken en Byrnes van dienst is in het opvullen van diens toerschema op de altijd lastige dinsdagavond. Q-Bus biedt sowieso een zeer geschikte blues-ambiance, zo te zien gedreven door enthousiaste vrijwilligers. De programmeur weet m’n naam nog van de telefonische reservering de dag ervoor. Even later tapt hij een pilsje voor me en licht desgevraagd de verbouwing van de grote zaal toe sinds ik Albert Lee hier een keer zag, dan weer zie ik hem in de pauze fanatiek en met succes cd’s verkopen voor de Sojourners, Steve Dawson en Jim Byrnes. Uit opmerkingen van de band begrijp ik dat Byrnes eerder in Q-Bus heeft gestaan, er is dus sprake van een goede relatie tussen beiden en dat geldt ook voor de relatie met de voorbeeldige buurtbewoners van Q-Bus – gelegen middenin een woonwijk . Bij de (gratis) garderobe wordt de bezoeker geïnformeerd over het gedoogakkoord tussen buurt en Q-Bus waarmee beide partijen hun tijd ver vooruit waren. Hulde aan de buurtbewoners!, en wat is er mis aan doordeweekse concerten van 21.00-23.00? Het is te hopen dat onze nieuwe regering Q-Bus en buurtbewoners ook volgt waar het de instandhouding van livemuziek, theater en toneel betreft!

Als we de zaal binnenkomen vallen direct 2 zaken op: de stoeltjes en Steve Dawson. Een aantal bezoekers heeft breeduit stoeltjes schuin voor het podium gezet in de veronderstelling dat er op deze dinsdag geen kip afkomt op deze onbekende, in St. Louis, Missouri geboren zanger/gitarist/componist/acteur/tv-host. Tegen negenen gaan we over de honderd bezoekers heen waarmee Q-bus bijzonder goed gevuld is, hulde aan de bezoekers.
Dan Steve Dawson: Ik had voorafgaand aan het concert de staat van dienst van multi-instrumentalist/producer Steve Dawson gelezen (zonder een foto te bekijken), heb de man natuurlijk op de CD’s horen spelen en vermoedde een `ouwe rot’ aan te treffen. Hier stond echter een relatief jonge muzikant – misschien begin 30.

Steve opent de show met Keith Lowe op bas en drummer Geoff Hicks en speelt een viertal nummers waarin hij ook de vocalen voor zijn rekening neemt. Laat ik het zo zeggen, Steve zal je vooral bijblijven als bijzonder goede (slide)gitarist die een veelheid aan instrumenten bespeelt en niet zozeer als charismatische of goede zanger. Maar de avond is nog niet voorbij!
Als we de CD hoes van Everywhere West bekijken zien we Steve spelen op: guitar, slide-guitar, Weissenborn, acoustic guitar, banjo, marxophone, national tricone, mandotar, pump organ, mellotron, pedal steel, dobro en bass. Na een korte google-inspanning houd ik het erop dat Steve deze tour een Weissenborn, Telecaster en Stratocaster bij zich heeft. De eerste nummers van de 1e set laat hij, zonder zijn hand te overspelen, in de breedte zijn kunnen al zien, waarbij de Weissenborn – in een akkoord gestemd – als een pedal steel op de knieën ligt (of zo je wilt: de Jeff Healey houding), de Tele wordt gebruikt voor niet-slide stukken en de Strat voor zijn handelsmerk: slide-gitaar. Hij kijkt af en toe wat serieus, maar dat mag als je veel wilt bieden: of hij staat al solerend de bassist te instrueren hoe het akkoordenschema verloopt omdat het nummer kennelijk niet vaak live wordt gespeeld, dan weer staat hij zijn Strat in een onmogelijk akkoord te stemmen voor de optimale slide-licks, en als musical director stuurt hij de hele avond improvisaties.

Vervolgens worden de Sojourners aangekondigd, die royaal de ruimte krijgen om een set doorspekt met gospel en 3 stemmige harmonieën neer te zetten. De mannen en publiek hebben een nummer of 4 nodig om er echt in te komen, maar als ik daarna om me heen kijk hoe met ons het hele publiek desgevraagd anticipeert in een “Amen”-vraag&antwoordspel, hoe Sojourners jasjes uit trekken en zweet deppen en hoe (weer hulde) het stoeltjes zitten in goed overleg naar enkele vierkante meters wordt verbannen omdat er geen ruimte is om te dansen, weet ik: dit is zo’n avond! Met enkele up tempo gospelknallers loopt deze set, die op steeds luidruchtiger bijval uit het publiek mag rekenen, ten einde. Enkele minuutjes plaspauze terwijl Jim Byrnes even rustig de tijd neemt om zich op het podium te settelen.

Dan is het de beurt aan Jim Byrnes, eerst nog een paar nummers zonder Sojourners. Deze man is `echt’, en hij is hier vanavond omdat hij graag muziek maakt. Hij neemt ons mee in een bluesset waarbij het ons opvalt dat het gebodene op het podium nu pas echt helemaal klopt. Hoe verdienstelijk Steve Dawson ook de spits heeft afgebeten, hoezeer de gospelset van de Sojourners ons letterlijk en figuurlijk heeft opgewarmd, met de komst van de charismatische, goede zanger die ook 2e gitaar speelt passen de puzzelstukjes in elkaar en deze puzzel is the real thing.
Authentieke blues, originele bluescovers en eigen composities, waarbij het Byrnes ogenschijnlijk geen enkele moeite kost om de goede zangpartijen zoals op de plaat live neer te zetten. De nummers worden door Byrnes met anekdotes aan elkaar gepraat, zodat we tevens een leuk lesje bluesgeschiedenis met interessante feitjes meekrijgen. Praten of zingen, het lijkt een zelfde inspanning van hem te vergen. Byrnes begint met Bootlegger’s Blues en pakt door met Yield not to temptation (Bobby `Blue’ Bland). Na een aantal nummers met de viermansformatie worden partners in crime The Sojourners er weer bij gehaald. Zij zorgen dan weer voor de gospelfeel (Walk On en I’m living off the love you give), dan weer leggen zij accenten met een blazerssectie-feel. We horen wat ouder werk, van de vorige CD nog titelsong My Walking Stick en van de laatste plaat onder andere Black Nights (Lowell Fulson) waarin Byrnes Steve Dawson een slide-solo oplegt die hij rustig moet beginnen en over 4 schema’s moet uitbouwen. Dawson slaagt uiteraard met verve, en mag even later echt helemaal los in From Four until late (Robbert Johnson). Hulde aan Steve Dawson en vooral aan Jim Byrnes!

Gaat dat zien de nog resterende optredens van deze tour! (donderdag 28/10 Helmond, vrijdag 29/10 Zaandam, zaterdag 30/10 Almere, zondag 31/10 Alkmaar – zie concertagenda).