JEAN-PAUL RENA & TERRAWHEEL
Cultuurpodium Boerderij, Zoetermeer
10 April 2011

Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: Huub Hoeberigs

Met zondagmiddag als grootste concurrent een aangename voorjaarszon die buiten uitstekend werk verricht, is het binnen in het Podiumcafé de immer goedlachse Jean-Paul Rena die straalt. De temperatuur blijkt ook hier met groot gemak de 20 graden ruimschoots te passeren als de Hagenaar met zijn band een uit drie-sets-durend optreden aanvangt.
Tijdens de soundcheck was al iets van de serieuze benadering te merken; ‘Ik ben geestelijk gestoord maar mijn gehoor is in orde’, aldus Rena tegen de geluidstechnicus. De zanger/gitarist is zoals gewoonlijk zeer adrem en lijkt goed uitgeslapen maar niets is minder waar. De band heeft de avond ervoor nog goede indruk gemaakt als support-act van Bernard Allison in Duitsland waar naar verluidt het dak er af is gespeeld maar waar nog slechts de muren overeind staan.
Behalve het ietwat ongewone tijdstip is de middag ook bijzonder vanwege het feit dat er achter de drumkit een nieuw gezicht valt waar te nemen. Na vierentwintig jaar heeft ‘de luidruchtigste Hagenees, op een paar ADO-supporters na dan’, Rolf Caron plaatsgemaakt voor François Ogier. De bas is zoals gewoonlijk in vertrouwde handen van ‘The Ace Of Bass’ Ruben Byther.

Ondanks enige, voor De Boerderij zeer ongebruikelijk, haperingen in de techniek wordt er zeer prettig afgetrapt met enkele slowe bluezzers, het is tenslotte zondag en in de zaal ontwaren we enkele slaperige of door de zon versufde blikken. De jarenlange ervaring op het podium komt juist op dit soort momenten goed van pas. Het trio kan dan ook onder alle omstandigheden uit de voeten. Rena: ‘We zijn nog nooit zo rustig begonnen’. Uiteraard wordt al snel het tempo opgevoerd waarmee tegelijkertijd de liefhebber van de ruigere bluesrock volledig aan zijn of haar trekken komt: ‘Liefdesliedjes moet je van je afschreeuwen’. De set wordt zoals altijd gekenmerkt door een enorme diversiteit waarin naast rock, boogie of blues, ruimte is voor onvervalste country. Normaal gesproken zou een kampvuur niet misstaan in deze sfeer maar er is vandaag aan warmte geen gebrek. Het shirt van de charismatische frontman is al doorweekt en het optreden is nog niet eens voor de helft voltooid.

De tweede set begint akoestisch en uiteraard wordt even de tijd genomen om terug te blikken op het roemruchte verleden van Rena waarin de relatie met zijn vader een belangrijk aspect vormt. Humor maakt plaats voor een serieuze noot en ‘Low Down’ wordt naarmate de jaren verstrijken steeds intenser uitgevoerd. Het eigen materiaal past naadloos tussen het werk van de bekende Amerikaanse vakgenoten. John Lee Hooker, Muddy Waters en Howlin’ Wolf komen allemaal voorbij. Die laatste kan op veel Haagse bijval rekenen en klinkt in een groen-geel jasje ongeveer als ‘Hâh Hâh Hâh’.
Muziekdocent Rena, tevens stand-up comedian, bewijst critici die beweren dat The Rolling Stones geen blues spelen, het ongelijk door ‘Honky Tonk Women’ onder te dompelen in een van blues doordrenkte uitvoering. De keuze voor dergelijk repertoire werkt aanstekelijk en sfeerverhogend dus waarom niet vervolgen met ‘Route 66’.

In de derde set is het tijd voor ‘The Sun Is Shining’ dat nooit eerder zo toepasselijk leek. Natuurlijk is de verleiding groot om op een dag als vandaag ‘Homework’ van Otis Rush in een reggae- uitvoering op te dragen aan Bob Marley. De eigen draai die vervolgens aan ‘Hoochie Coochie Man’ wordt gegeven is zeer inventief zonder het origineel onrecht aan te doen. Weinigen zouden hier niet bepaald schadevrij mee wegkomen maar Jean-Paul Rena & Terrawheel begrijpen als geen ander hoe de blues-schotel opgediend dient te worden. Het is toch maar weer een mooi bluesfeest geworden en voor heel even dreigt het dak van Het Podiumcafé het te begeven tijdens het van Hendrix geleende ‘Voodoo Chile’.

Enthousiast wordt nog even een optreden aangekondigd tijdens het Life I Live-Festival dat heeft plaatsgemaakt voor de voormalige Koninginnenach in Den Haag op 29 april. Een oplettende toeschouwer attendeert er nog even haarfijntjes op dat er in de tussenliggende periode ook nog wordt gespeeld in het Wassenaarse café van Rooie Cor, evenals De Boerderij ‘een nice juke voor Sunday blues’.

Jean-Paul Rena


Ook op Blues Magazine ...