JACK WHITE
Heineken Music Hall, Amsterdam
1 Juli 2014
Was het normaal getapte huismerkbier vervangen door een nieuwe energiedrank?
Wie er bij was zou het haast vermoeden. Zelden zal de Heineken Music Hall in Amsterdam-Zuid zo hevig geladen zijn met energie als dinsdagavond toen Jack White met zijn band het podium van de al maanden geleden zwaar uitverkochte concerthal betraden.
Tekst: Jeroen Bakker / Foto’s: David James Swanson
De voortekenen waren allesbehalve positief. In één week tijd slaagde de voormalige White Stripe, Raconteur en Dead Weather-frontman er in om zijn fans twee keer een hevige teleurstelling te bezorgen. Straalbezopen op het prestigieuze Glastonbury Festival verschijnen en vervolgens het publiek uitkafferen omdat het te weinig enthousiasme toont, er zijn slechts weinig artiesten die er mee weg komen. In Amsterdam leek de zaak al vroegtijdig in het voordeel van de Amerikaanse muzikant uit te vallen. White oogde scherp vanaf de eerste minuut en besloot ter plekke om zijn setlist van het moment te laten afhangen, iets wat met zijn huidige staat van dienst nu al oneindig veel mogelijkheden biedt. De huidige tour heeft hij voor het gemak naar ‘Lazaretto’, zijn nieuwste album vernoemd maar de verleiding om terug te grijpen naar enkele sterke troeven uit het verleden of obscuur materiaal van anderen bleek al diverse malen heel groot.
“Yo trabajo duro” zingt hij in de titeltrack van zijn nieuwe album waarmee hij duidelijk maakt “er hard voor te knokken”. Het resultaat mag er zijn, binnen één week tijd bleek ‘Lazaretto’ onlangs het best verkochte album in de States. Van de 138.000 verkochte exemplaren zijn er maar liefst 40.000 op ouderwets vinyl. Dat White daarnaast zijn handen vol heeft aan zijn eigen platenmaatschappij ‘Third Man Records’ waarop o.a. Pokey Lafarge, Michael Kiwanuka en Seasick Steve onderdak gevonden hebben, rekenen we voor het gemak even niet mee.
De instrumentale opener ‘High Ball Stepper’ kan gezien de nog verse releasedatum al op bijzonder veel bijval rekenen. White-fans zijn hondstrouw en houden alle muzikale activiteiten van hun held nauwlettend in de gaten. De zalen zijn weliswaar groter geworden en de albumverkopen gestegen maar je kan hem maar moeilijk, een weinig opzienbarende James Bond-soundtrack daargelaten, van concessies betichten. Met het snoeiharde ‘Dead Leaves and the Dirty Ground’ van White Stripes is echter de toon van de avond gezet. Er zullen er in Amsterdam nog veel volgen uit de tijd dat Jack en Meg White het meest interessante muzikale echtpaar van de afgelopen jaren was.
‘Hotel Yorba’ wordt vanavond in een vuig countryjasje gestoken. Met violiste en zangeres Lillie Mae Rische vormt hij een sterk koppel dat elkaar enorm stimuleert. Regelmatig liggen de verleidingen van het akoestische instrumentarium op de loer maar evenzo vaak wordt het geheel weer aangevuld met elektrische bombast. Het publiek vindt het allemaal prima.
Met ‘I Cut Like A Buffalo’ en ‘Steady As She Goes’ wordt nog even aandacht besteed aan de perioden waarin met zowel The Dead Weather als Raconteurs muziek werd gemaakt.
Wie nog twijfelt over White als bluesartiest wordt hardhandig de mond gesnoerd door een meedogenloze versie van de klassieker ‘Stop Breakin’ Down’ waarin de snaren van zijn Gretsch hardhandig worden gegeseld met een bottleneck. White heeft er nog wel eens handje van om iets van Howlin’Wolf of Robert Johnson in zijn set te stoppen. Het is opvallend om te constateren dat hij vooral de jongere fans in het publiek met gefascineerde blik van de blues laat genieten, ook al is dat wellicht omdat zij daarin een klein stukje ‘I Fought Piranhas’ van het White Stripes-debuut herkennen.
White lijkt het als een missie te beschouwen om de de roots-muziek naar deze tijd over te hevelen en heeft een prima manier gevonden om ook de nieuwe generatie aan zich te binden.
Een publieksmenner zal hij nooit worden. Hier staat een muzikant die precies doet wat hij zelf het liefste doet. Als het publiek het accepteert is dat meegenomen. Dit alles maakt een optreden van Jack White een ervaring die iedere keer weer anders loopt dan je aanvankelijk zou verwachten en dus iedere keer weer interessant blijft.
Dat er uiteindelijk wordt afgesloten met ‘Seven Nation Army’, één van de grootste cult-hits van de afgelopen twee decennia is niet meer dan logisch. Je mag een stijf uitverkochte Heineken Music Hall best wel even tegemoet komen…
We horen graag je mening! Voeg reactie toe