Israel Nash Gripka
28 april 2011
NiX Podium, Enschede
Tekst: Herbert Schluter / Foto’s Marcel Houweling 25 april 2011
Afgaande op de diverse recensies moest er op 28 april een hele mooie act op het Bluespodium in Enschede staan, namelijk de relatief (nog) onbekende Israel Nash Gripka. Dit ter ondersteuning van zijn eerder dit jaar uitgegeven tweede album ‘Barn Doors and Concrete Floors’. Hij werd op deze tour van zo’n 3 weken begeleid door The Fieros, eveneens afkomstig uit Brooklyn, New York.
De heren van the Fieros, vijf in totaal, viel de eer te beurt om de zaal vast op te warmen, wat ze dan ook met verve deden. Hele mooie, melodieuze gitaarrock, lekker stevig zonder de ruiten van de overburen er uit te blazen. Daar waren ze wel even bang voor: ‘Hope we didn’t play too loud, but hey, we’re guitar players…’ Het geheel deed een beetje denken aan the Gaslight Anthem, Indie en overgoten met een sausje van Britpop. Toegankelijk en lekker in het gehoor liggend, kortom.
Na een goeie zeven nummers (waarbij Gripka zelf tijdens één nummer nog even ondersteuning kwam geven) en een korte pauze was het dan zover. ’t Werd een beetje dringen, er stonden maar liefst zes mannen op het podium, maar dat mocht de pret niet drukken. Er werd afgetrapt met ‘Fools Gold’ van het hierboven al genoemde album, waarna een mix van nummers werd gespeeld van dit album en zijn eerste album ‘New York Town’, o.a. Louisiana, Four Winds en Goodbye Ghost. Blijkbaar was het de woensdagavond ervoor wel gezellig geweest, hij had lekker uitgeslapen, het ontbijt uiteraard gemist en kwam er op het podium achter dat-ie de kamersleutel nog in z’n zak had…
Tijdens een korte pauze nam hij in z’n ééntje het podium in bezit en speelde een fantastische akoestische set waarin o.a. zijn geboortestreek Homeland Missouri werd bezongen met als slot ‘Sunset, regret’ waarna the Fieros weer terugkwamen om de laatste regels nog even meerstemmig mee te zingen.
En tja, hoe klinkt ’t nou? Bij the Fieros was ’t al wat lastig om ze in een bepaald hoekje te duwen qua sound, maar bij Gripka wordt het echt ingewikkeld. Er wordt wel vaker gezegd dat een artiest een heel eigen sound heeft, maar er zijn er maar weinigen voor wie dat ook zo geldt. Gripka is zeker iemand met een zeer eigen geluid, maar om je een idee te geven moet je je een mix voorstellen van Bob Dylan, Ryan Adams, soms het rauwe stemgeluid van John Fogerty van CCR, soms het wat hoge geluid van Neil Young, de drive en het verhalende van Bruce Springsteen en zo af en toe een goeie scheut country. En dan heb ik nog lang niet alles genoemd!
Het was misschien wel één van de beste concerten van de afgelopen tijd in een warme, bomvolle Bluesclub. Wie er was heeft absoluut genoten, wie er niet bij kon zijn kan altijd nog een cd’tje kopen. Blijkbaar was er zelfs één stel dat er vanuit IJmuiden een goeie 180 km voor over had om dit mee te maken. Nou maar hopen dat-ie snel weer terugkomt!
Goed om te horen dat het bij jullie bomvol was. Hier in Den Haag, ‘t Paard, was het niet druk. Toen ik hem voor het eerst hoorde op zijn nieuwe cd had ik ook de indruk van verschillende invloeden. Heerlijke echte muziek. Na afloop van het concert in den haag nog even met de man zelf gesproken, komt erg prettig over. hahahahaha dat verhaal over die sleutel!!! Bij ons was hij de sleutels van de bus kwijt!!!! Gedurende het concert waren ze gelukkig wel gevonden. De klik tussen Gripka en de Fieros is erg goed te noemen.
Bedankt voor het verslag en de foto’s :-)
Het was inderdaad een superconcert.
Ook het akoestische optreden die middag(een instore concert wat in dit geval buiten bij Popeye in Hengelo) werd gegeven was waanzinnig.
Hier was hij zijn mondorgel vergeten,wat de pret niet mocht drukken.
Hopen hem absoluut weer terug te zien.
Foto’s zijn overigens niet bij de NIX genomen.
Erwin
Erwin,
pilletjes gehad van de dokter? ;-)
spuugorgel zie: http://youtu.be/ohJyA92RROk
Mooi verslag Herbert, en inderdaad: wat een bijzonder optreden! Wat me nog is bijgebleven zijn de brekende snaren. De begeleidende gitarist brak z´n snaar, leverde z´n gitaar in aan de kant van het podium, greep de eerste de beste gitaar die achter hem aan de muur hing (er hangen er nogal wat in de Nix) en speelde vrolijk verder. Toen ik hem later aan de bar sprak, zei hij dat ze zich als “kids in the candystore” hadden gevoeld. Voor wie het niet weet: de bluesclub staat vol met oude vintage versterkers. En ja, ze doen het!!!
Groet,
Erik
Ha die Jan,
volgens mij was je er bij toen Israel zijn tour manager vroeg naar de bus te lopen om zijn mondorgels op te halen.
btw jouw link doet het niet.