Concertverslag : 13de Internationale Rory Gallagher Tribute – 4 & 5 maart 2011

[Danny Vlaspoel is er toch al] dan zijn kunsten weer eens ten gehore kwam brengen. Gewoon doen zo’n reünie, al is het maar voor Rory.   

Vrijdag 4 maart – Taste Tribute
Deze avond staat in het teken van Rory z’n Taste periode. Brute Force and Ignorance uit Duitsland mag het weekend openen.. De band rond zanger/gitarist Markus Kerkeling maakt  
samen met drummer Marco Menzer en bassist Stefan Lukassen een prima indruk. Naast het gitaargeluid van Markus gast Ansgar Niemöller op mondharmonica en saxofoon bij een aantal songs werkelijk een geweldige bijdrage. Absoluut een top opener van het weekend. En laat het maar gelijk gezegd, voor mij de beste band van de vrijdagavond.

Aan Bullfrog Taste Express om hierbij aan te sluiten en de avond een goed vervolg te geven. Met doorgewinterde muzikanten als Wilco van Beek, Eric de Boer en Nico Groen. Staat deze band mooi op het affiche van een Rory Gallagher Tribute. De heren zetten een degelijk set neer waarbij wat mij betreft de zang meer aansluit bij een hardrock sound dan bij Rory. Wilco compenseert dit echter ruimschoots met zijn voortreffelijke gitaar spel.

Dave McHugh Band uit Ierland is een grote meneer in het tribute circuit.
Ballyshannon, Cork en Budapest overal waar er een Rory Tribute is verschijnt Dave ten tonele. Met een beetje fantasie kan je Dave rustig een Rory ‘look a like’ noemen.
Dave begint voorvarend en lijkt na een kleine 30 minuten zijn reputatie meer dan waar te maken. Virtuoos spel dat net als bij Rory regelrecht uit het hart lijkt te komen. Sommige liefhebbers vinden dat dit echter uitgroeit tot een experimenteel geluid. Gelukkig voor hen brengt de super bijdrage van, Gallagher fan, Frank Pardo hier enige verandering in en weet hij de toeschouwers weer aan zich te binden. Als Dave vervolgens weer vervalt in zijn experimentele freestyle sound zie ik de zaal toch langzaam leeg druppelen.

Zaterdag 5 maart
Als opwarmer van de grote finale om 20.00 start men de middag met een akoestische invulling waaraan de volgende mensen deelnemen: Monica Heldal, Dave McHugh, Markus Kerkeling en Danny Vlaspoel met Barry Barnes. Na de set van Monica, die meer tijd bestede aan het stemmen van haar gitaar dan aan het spelen van liedjes, en het snoeiharde geluid bij Dave McHugh heb ik de rest aan mij voorbij laten gaan om de plaatselijke pizzeria aan te doen. Lekker en genoeg gegeten om de rest van te avond er helemaal klaar voor te zijn. 

Aan Jinx uit Nederland de eer als eerste te starten in de grote finale van het weekend.
Ze stonden in oktober 2010 eveneens op de bühne in de Waerdse Tempel. De heren logenstraffen mijn indrukken van destijds en leren mij een grote les. Deze keer brengen ze een spetterende set met louter hoogtepunten uit het Rory repertoire. Ze hebben kennelijk meer vrijheid van keuze in de te spelen songs. Het 3-tal straalt plezier en een ongelooflijke passie uit. Steeds zoekend naar onderling contact maakt van de band één grote brok energie die de zaal in straalt. Het publiek vooraan staat aan het einde van set dan ook frontaal met hun neus tegen het podium geleund of  blijken al swingend te genieten wat Jinx neer zet. Een prachtig begin met het vooruitzicht op een fantastische happening deze avond. Als de gelegenheid zich voordoet zou ik Jinx graag een keertje naar Vreedenblues halen.   

 

Tony Edwards heeft het Secret Agent juk van zich afgeworpen en verwacht met zijn eigen materiaal ook naam te gaan maken. Voor deze avond maakt hij een uitzondering en kruipt hij met de huidige bezetting van zijn band voor het eerst en tevens het laatst nog 1x in de huid van zijn grote voorbeeld. Tony haakt in waar Jinx is opgehouden, hij zweept de zaal nog meer op. Als Tony met zijn gitaar tussen het publiek verdwijnt dampt de zaal al behoorlijk en stijgt de temperatuur nog hoger. Een geweldige gig,  samen met een ritmesessie die ook laat horen hoe het instrument te raken ben ik uiterst nieuwsgierig geworden naar de CD die we binnen kort van The Tony Edwards Band kunnen gaat verwachten. Het smaakt naar meer, veel meer!

Sinnerboy & Special Friends: Barry Barnes, Dave Burns, Steve Tansley, Jan Sperhake, Markus Kerkeling, Oscar Niemuller en Danny Vlaspoel.
De grandfinale, het laatste optreden van de band Sinnerboy in Nederland.  Na 15 jaar alle tribute’s te hebben gezien en meegemaakt is het tijd voor een andere richting. Barry Barnes zal akoestisch en solo verder gaan. Het zal mij dan ook niet verbazen als we hem nog eens terug zien in Wijk aan Zee. Vanwege het afscheid van één van de grootste Rory tribute’s ooit krijgen we een speciaal feecie voorgeschoteld. Samen met een weergaloze Danny Vlaspoel eist Barry gelijk de hoofdrol voor zich op en maakt nog een duidelijk waarom hij hier staat. Barry laat geen moment aan zich voorbij gaan om het publiek aan zich te binden.

Stapsgewijs en bijna onopmerkelijk wordt er her en der van plaats gewisseld en dragen alle gastmuzikanten bij aan absoluut groot einde van de alweer een succesvol weekend in Café de Zon. Ook de bijdrage van Jan van Bodegraven bekend van de Big Bam Boom Band, tegenwoordig trouwens de Led Zepplin tribute Black Dog, is een leuke. Met de tekst vanA Million Miles Away in z’n hand kan zelfs dit de pret niet drukken, ook al kent een beetje Rory fan de natuurlijk helemaal uit zijn hoofd. Als Jan later op de avond nog refereert aan de ellende in de wereld en het heeft over de sfeer van het weekend dankzij Rory , pik ik ff een traantje uit mijn ooghoek.
Een watje? Tja…,soms wel. Organisatie en de 500 vrienden van dit weekend, bedankt! Zie jullie volgend jaar, eerste weekend van maart.

Website: www.rorygallagher.nl