Ian Siegal
Tivoli de Helling, Utrecht
11 maart 2015
Tekst: Paul Scholman / Foto’s: Bert Lek
In het voorprogramma treffen wij Walden aan. Een jonge band dat de psychedelische randjes van de blues-rock opzoekt maar ook de wat steviger garagerock niet schuwt. Walden is ontstaan uit de band Cees en Mees, die al eerder furore maakte in zalen als de Effenaar, Tivoli en op Cortonville. Na meer dan een half jaar rondzwerven door de Scandinavische natuur is Mees Hamer teruggekeerd om samen met kompaan Cees Maessen zijn avonturen om te zetten in muziek. Wegrennen van autosmokkelaars, slapen onder bruggen, bevriezen in een tipi, maar ook de nachtenlang durende zonsondergangen, de stilte van de bergen, de eeuwige vrijheden en vooral het volgen van een droom. Walden vertelt het allemaal. Met helden als Lightnin’ Hopkins, Flat Duo Jets en Jack White kunnen bluesliefhebbers hun hart ophalen bij de rauwe fuzzgitaar van Mees Hamer en de beukende drums van Cees Maessen. Met een vers repertoire en enkele nieuwe bandleden erbij, heeft de band een breder en volwassener geluid gekregen.
Hij is misschien wel de beste blanke bluesman van dit moment: de Engelse zanger/gitarist Ian Siegal of zoals muzieksite Oor.nl het formuleert: ‘Het Britse buitenbeentje van de blues is een meesterlijk slide-gitarist, maar het is vooral zijn ongelofelijke zangstrot waarin Howlin’ Wolf en Otis Redding tot leven komen. Dit broeit, hypnotiseert en betovert.’ Na het lekker zompig klinkende album ‘Candy Store Kid’ (2012, samen met Mississippi Mudbloods) verscheen in 2014 de solo-liveplaat ‘Man And Guitar’, waarop te horen is dat Ian Siegal ook nog eens een begenadigd verhalenverteller is!
Dit staat als aankondiging op de website van Tivoli de Helling. Echter, in november vorig jaar was Ian Siegal nog samen met de Amerikaan Jimbo Mathus aan het rondtoeren in Nederland en speelden een fantastische set akoestische bluesnummers, maar ook meer in Americana stijl in een afgeladen Café de Noot in Hoogland. Om maar even de veelzijdigheid van podiumbeest Ian Siegal weer te geven. Samen met Dusty Ciggaar (gitaar), Danny van ’t Hoff (bas) en Rafael Schwiddessen (drums) is Siegal weer op tournee gegaan in Nederland om zijn nieuwe cd ‘One Night In Amsterdam’, opgenomen op 17 april van het vorige jaar, te promoten.
Bij de opkomst valt op dat Dusty Ciggaar zijn gitaren nog uit moest pakken er hij de speeltuigen niet keurig in een standaard plaatst, maar gewoon ruggelings op de hoes van de gitaar legt. Geen idee of Dusty de gitaarstandaard vergeten is, maar ik vergeet wel alles als de eerste tonen van Writing On The Wall door Tivoli de Helling klinken. Meteen twee gitaren die elkaar lekker opzwepend opjagen met heerlijke solo’s van Dusty daarbij. Met Brandy Balloon gaat het naadloos verder in het veelal blauwe en rode licht waar de lichtboy boven kennelijk denkt dat dat wel mooie foto’s gaat opleveren. Ik heb wat andere geluiden gehoord tijdens en na afloop. Je moet het er mee doen. De muziek was er niet minder om en daar waren we voor gekomen tenslotte, maar dit stuk opleuken met een paar mooie plaatjes voor de kijkers thuis is ook niet verkeerd.
Tussen de nummers door neemt Ian soms ruimschoots de tijd om zijn gitaar te stemmen en bij een mislukte stemming was dat meteen aan zijn stemming te merken: “I Fucked It UP” is zijn commentaar en hij begint vrolijk opnieuw met stemmen totdat hij tevreden is. Het komt de kwaliteit van de muziek alleen maar ten goede zullen we maar zeggen. De 234 aanwezigen kunnen het weinig schelen en verder gaat het met Kingdom Come. Hij vertelt wat ouwe en vooral nieuwe songs te spelen. De heren spelen echter vooral songs van de laatste live cd ‘One Night in Amsterdam’. Uiteraard komt er weer een nummer van Tom Waits voorbij, Jockey Full Of Bourbon in dit geval, in een heerlijke uitvoering. Wellicht een keer een idee om een cover cd met alleen maar Waits-nummers te maken, liefst live natuurlijk.
The Rhythm Chiefs zijn gewend met Siegal te spelen en dat merk je aan alles. Dusty mag veel soleren en krijgt lekker de vrije hand. Overigens laat Siegal zich bij tijd en wijle ook lekker gaan. Het is wat dat betreft een prima afwisseling tussen de twee ‘guitarheroes’. Ik moet en wil overigens het aanwezige publiek een compliment maken, want er wordt niet of heel weinig gesproken tijdens het optreden in Tivoli de Helling en dat mag ook weleens gezegd worden. Ian probeert tussendoor zijn nieuwe T-shirts aan te prijzen: “I Don’t Wear Them, But There Are Some People Who Like Them” was zijn commentaar en met Take A Walk In The Wilderness gaat het weer verder.
Deze week staat Ian met de heren alweer in Groot Brittannië op de planken. Een leuk avontuur voor de heren. 21.30 sharp begonnen en even voor 23.00 uur het podium af voor een plaspauze en nog twee nummer toegift in de pocket en we kunnen voldaan weer op huis aan.
Ik heb genoten van deze deels Nederlandse klasbakken op het podium en we mogen trots zijn op deze talenten van eigen bodem die met een grootheid als Siegal het podium mogen delen. Ik heb Joe Bonamassa, die tegelijkertijd in Carré stond te spelen geen moment gemist. U bent onder de twee tientjes klaar.… ex biertje…
Website Ian Siegal
Zo is het maar net .. (Y) en uhh yep Dusty plaats zijn speeltuigen lekker ruggelings op de grond net als tijdens het optreden in podium Podium Gigant in Apeldoorn 6 maart jl
Concert in Metropool van hetzelfde niveau!
Dusty neemt geen standaard mee.
Jan
TIP: In VPRO’s “Vrije Geluiden” brengen Ian Siegal en de heren Dusty Ciggaar, Raphael Schwiddessen en Danny van ’t Hoff (The Rhythm Chiefs) enkele nummers ten gehore van ‘One Night in Amsterdam’. Uitzending: 22 maart a.s., 10.30 uur, NPO1.
Oeps, ik woon 400 meter van dit podium vandaan. Tot mij spijt moet ik zeggen dat ik het optreden totaal gemist heb, maar ja roots/blues muziek wordt weinig geprogrammeerd in De Helling dus kijk ik weinig op de agenda. Beter opletten dus
Beetje dom Stan.
De volgende keer wanneer er iets op blues of aanverwante muziek in de Helling is, waarschuw ik jou.