Ian Siegal en Johnny Mastro
Gebouw T, Bergen op Zoom
1 December 2024
Tekst en Fotografie: Edwin van der Linden
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Alle foto’s staan in het album Ian Siegal en Johnny Mastro
Toen in Januari het bericht van Johnny Mastro op Facebook verscheen dat Ian “has left the building” en het antwoord van Ian was “I believe we made a great record” begon ik toch nieuwsgierig te worden. Johnny is bekend van zijn rauwe blues albums mede door het geluid van zijn mondharmonica en het vette ruige gitaargeluid van zijn mama boys en vooral dat van gitarist Smokehouse Brown. Ian Siegal kennen we natuurlijk allemaal sinds zijn doorbraak in 2005 met “Meat and Potatoes”. Zijn albums hierna verschillen erg van elkaar en bevatten veel verschillende stijlen tussen blues en americana in. Er zijn echter weinig nummers van hem bekend met mondharmonica. Deze samenwerking resulteerde uiteindelijk in het album “Easy Tiger” De tour voor het promoten van dit album heet Ian Siegal Meets Johnny Mastro.
Om stipt half drie betrad de begeleidingsband bestaande uit Djumblah (Dusty) Ciggaar, Darryl Ciggaar en Nick Croes, het podium. Helaas speelt Dusty weer de bas, Jammer dat zo’n goede gitarist bas moet spelen. Met een ritmisch intro van bovengenoemden kwamen Johnny en Ian op als de echte sterren van de middag, al waren ze zelf het gevoel van tijd een beetje kwijt door dit vroege optreden.
De opwarmer voor de hele band was Bo Diddley’s “Hey Bo Diddley (Who do you love)”. Maar de eerste drie nummers van de officiele setlist was ook eerste drie nummers van het album “Four on the floor” (Met een heerlijk stukje spoonful), “Balling the jack” en “Baby you can yet your gun” Het valt meteen op dat het album wat vuiger en vetter is opgenomen in vergelijking met de live uitvoeringen. Maar nog steeds spat het van het podium af. Wat een drive van Mastro, wat is Siegal weer heerlijk bij stem en wat geven ze Croes veel ruimte om te soleren. “No Merci” droeg Ian op aan al zijn “ex-wives”, dit tot groot genoegen van het publiek. De snijdende slide van Ian en de huilende harp van Mastro deden je de pijn van “No Merci” voelen.
Het mede door Luther Dickinson geschreven “Tall and Tight” gaf weer een complete andere sfeer aan het concert, heerlijk swamp blues mede door de ritmesectie van de broers Ciggaar en de solo van Croes. Wat opvalt aan het album is dat bijna alle vocalen worden verzorgd door Siegal terwijl Mastro in zijn eigen band ook zingt. “Miss your Cadillac” en “Quick to the gun” waren de enige nummers die Mastro uiteindelijk zong, gebruik makend van zijn normale en distortion mondharmonica microfoon.
Dat titels van nummers op de gekste manieren tot stand komen blijkt toen Ian de anekdote vertelde over “Who’re is church”. Hij stond op een zeer hete dag op het podium met Jimbo Mathus die riep “I’m sweating like a “who’re” in church”. Na een heerlijk sloom begin kwam het nummer op gang en duurde het uiteindelijk bijna 8 minuten.
Met “I won’t cry no more” werd de reguliere set afgesloten. Het ritme van dit nummer is typisch een Ian ritme wat je op meer platen van hoort maar de scheurende harmonica maakt er een heerlijk uptempo van.
Onder luid gejuich van het publiek kwam de band terug en werd het samen met Luther Dickinson geschreven funky “oedipuss” gespeelt. Met teksten als “She got no angels only curves” en een refrein dat erg lijkt op eating P♥ssy, is het een dubbelzinnig nummer maar wel een heerlijke afsluiter van deze mooie middag.
Tijdens de rit naar Bergen op Zoom vroegen wij ons af welke nummers er nog meer gespeeld zouden worden omdat het album maar 47 minuten lang is. Uiteindelijk was de setlist een copy van het album maar doordat alle nummers uitgebreid werden met veel solo’s (wat is die Nick Croes een fantastische gitarist) werd de 47 minuten al snel anderhalf uur. Mede door deze lange solo’s werd het fantastische middag en was het een uur in de auto meer dan waard.
Mede door deze middag wil ik de band van de broers Ciggaar en Nick Croes met de naam “Minko” snel een keer zien. Ciggaar en Croes beide op gitaar moet fantastisch zijn
Bedankt Gebouw-T voor de gastvrijheid en de uitgebreide uitleg over de plekken van waar ik mocht fotograferen.
Mooie recensie! Waar ik me bij aansluit. Toch even een kanttekening bij je opmerking over Dusty op Bas: een (geweldige) gitarist die op Bas ook als een echte bassist speelt laat zo zijn talent alleen maar meer spreken. Samen vormen de gebroeders Ciggaar een geweldige rhythm sectie.