Tekst en foto’s Dé Hogeweg. Ingestuurd concertverslag
Wat doe je als je 40 jaar getrouwd bent? Dan geef je een feestje. And how they did: Barrelhouse robijnrockte het Paard vorige week!
Barrelhouse zou Barrelhouse niet zijn als ze niet iets speciaals hadden voor hun jubeljaar. Via hun site kon je verzoekjes aanvragen voor het optreden waar je naartoe zou gaan. Wat een leuke service en tegemoetkoming aan wat iedere concertganger wil: zijn favoriete nummer horen! Waarom wordt dat niet vaker gedaan? Nu moet je tijdens een concert ordinair keihard de titel van je geliefde nummer schreeuwen en is de kans groot dat de band je niet hoort.
Na mijn mailwisseling met Jan Willem Paradiso verkeerde ik de hele week voor het optreden in een permanente staat van voorpret. Gaan ze het echt spelen en zo ja, zegt Tineke er wat bij. Zoals voor wie ik het aanvraag en waarom. Ik snap ook wel dat ze geen Jan van Veen van CandleLight is, maar toch. Spottende tongen hoor je vaak zeggen dat het publiek bij bluesconcerten kaal en grijs (mannen) is en alle vrouwen verlepte nachtvlinders zijn. Dat valt vanavond goed mee.
De Kleine Zaal vult zich uiteindelijk met ongeveer honderd man.
Op het balkon zijn (voor de vijftigplussers?) wat bankjes neergezet, maar gelukkig kan je er ook nog over de balustrade hangen om zo band & zaal vanuit een mooi panaromaperspectief te zien. Naast W. en mij wordt een vrouw – slecht ter been maar nog jong – op een hoge kruk geplaatst door het Paardpersoneel. Een jongeman op krukken wordt vanuit de lift de trap op begeleid en aan de andere kant van ons neergezet. Hij heeft een bevriend stelletje meegenomen. Het zijn echte Barrelhousetekstkenners, maar ze maken ook ruimte voor hun eigen teksten tussen het meezingen door.
Als Bring it on home de zaal inknalt, beginnen veel hoofden aan een ruim 2 uur durende knik-avond. Deze heerlijke Sonny Boy Williams-opener zet meteen de toon. La Schoemaker is smaakvol gekleed in een licht glimmend, maar niet te blingbling hemdje met crème jasje, afgestyled met sjaaltje (dat als zij op stoom is afgaat) en een kralenketting die glanst in de veelkleurige Paardspotjes. Het tegenovergestelde van verlept! Zij past vast nog steeds in haar broeken uit 1974; de tand des tijds gaat volledig aan haar voorbij.
De volle bos krullen van Jan Willem Sligting (ja, deze alleskunner deed ook de verzoekjes) staat goed bij zijn strak gesneden donkere pak. Hij start op mondharp, verruilt die later voor staande en nog later voor elektrische bas. De staande bas houdt hij in zijn armen als de vrouw waar hij nog altijd verliefd op is. Zijn lange slanke gevoelige maar sterke vingers zweven, strelen en plukken. Hij buigt en strekt om het stuwende ritme vast te houden. Aan veel zaalcontact doet hij niet. Samen met superstrakke drummer Bob Dros heeft hij zijn handen vol aan het in toom houden van de gitaarduelbroertjes Johnny en Guus Laporte, die hun eerste gevecht om de beste solo starten tijdens Sally go round the roses.
Je kunt zien dat het vroeger thuis bij de Laportetjes zo begonnen moet zijn. Misschien kon Johnny het vroeger eerder beter en moest Guus dat compenseren door de visite te bespelen met opzwepen-tot-meedoengebaren en gekke bekken trekken. Het hele concert lang blijven zij zo lekker met elkaar battelen, waarbij de eindstand 1-1 is. Toetsenist Han van Dam zit wat bescheiden opgesteld aan de zijkant van de setting. Maar o wee als hij het intro inzet van het slowblues meesterwerk If you really wanna leave me. Zijn solo in dit nummer is wat mij betreft een van de hoogtepunten van dit optreden. Had ik hém vroeger maar als pianoleraar gehad.
Mijn hart klopt als een bezetene na elk nummer: gaat Tineke nu mijn verzoekje aankondigen?! In haar welkomstwoordje repte ze wel over het instuderen van alle verzoekjes onder begeleiding van een welgemeend pff, dus bring it on. Na vijf nummers zegt ze het: en dan nu een verzoekje. Verder niks over wie het aanvroeg voor ‘her sweet man’. Ook prima. Op de staande bas liefkoost Jan Willem de snaren met het bekende rifje van Billie Holiday. Een hemeltergend wonderschone vertolking van Tell me more volgt. Kippenvel all over my body. Even zijn het balkon, de kleine zaal, het Paard, Den Haag, Nederland en de wereld alleen van Barrelhouse en ons. Als je dat na 40 jaar nog bij mensen teweeg kunt brengen, heb je geen top 40 hitje nodig.
Om weer wat op aarde terug te komen volgt een prachtige uitvoering van I love the life I live van Muddy Waters. True! Daarna volgen uptempo nummers: Groundhog Blues, Shake ‘m on down en Too many people en dan is het pauze. De zaal lijkt veranderd, de concertgangers praten opgewonden met elkaar over de eerste set en halen snel een drankje.
Als bij de 2e set Tineke met cowbell opkomt, klapt iedereen Every night is saturdaynight keihard mee, zeker voor een fridaynight. Voor het podium is het nu dringen geblazen. Onder het paarse licht golft één grote energiebom. Een grote fan gaat midvoor – heel vreemd en onbegrijpelijk – langdurig met zijn rug naar onze Dutch Queen of the Blues staan. Verder is de kleine zaal vol aandacht. De band is op haar best, ieder doet zijn ding. Voor Bob ‘Mister Steady’ Dros geen lange drumsolo, maar vaak kijkt hij ronduit olijk de zaal in.
Na de prachtige slowblues Hard time killing floor stampen we onvermijdelijk naar de toegift, omdat het Paard na ons om 23 uur opengaat voor dance. Beware wordt uit volle borst meegezongen en dan is het over. De band en wij zijn forever young. De bandleden zwaaien zoals ze al 40 jaar naar het publiek zwaaien, maar Tineke is nog lang niet moe en komt gewoon terug om de merchandise te verkopen.
Tell me more and more and then some
You know what I long to hear.
Setlist Barrelhouse 16 mei 2014:
Bring it on home
Skin and bones
Sally go round the roses
If you really wanna leave me
Coming home no more
Tell me more
I love the life I live
Groundhog blues
Shake ‘m on down
Too many people
Every night is saturday night
Don’t hold your breath
Hard feelings
I’m torn down
Hardtime killing floor
I feel like breaking up somebody’s home tonight (on a rainy night like this)
Let me love you
Beware
Complimenten Mooi sfeerverslag Desiree
mooi verslag, jammer dat ik er niet bij was. heb er nu wel een mooi beeld bij. Op naar het volgende jubileumconcert. dan ben ik wel graag bij
leuk verslag heb een hele leuke avond gehad. Bedankt Ome BArrelhouse Bailey voor het kaartje.
WIJ waren 15 mei 40 jaar getrouwd en hadden als cadeau een weekendje Veluwe cadeau gekregen, konden daarom niet aanwezig zijn – maar jullie mooie verslag maakt veel goed, dank !
dank voor jullie complimenten. Maar vooral ‘a big thank you for the music’ aan Barrelhouse, want jullie inspireerden me ook nog eens tot dit stukje! Tell me more ;-)
Dé