HABIB KOITÉ & ERIC BIBB
RASA, UTRECHT
8 NOVEMBER 2012
Tekst: & Foto’s: Bert Lek, zie ook foto album Bert
De Afrikaan Habib Koité en de Amerikaan Eric Bibb staan twee dagen in het gezellige Utrechtse theatertje RASA. Dat midden in de stad ligt.
Wij gaan naar de donderdagavondvoorstelling, die blijkt bij aankomst al uitverkocht te zijn.
Ruimt twintig mensen wachten ongeduldig op bezoekers, die nog een kaartje over hebben.
Deze keer is de zaal verdeeld in staan- en zitplaatsen. Door de drukte staan de mensen om het hele podium heen en vormen zo een warm vierkant voor de musici.
Wanneer het trio opkomt, gaat het meeste applaus en begroetingen uit (in het Frans) naar Habib.
Dat is niet zo verwonderlijk, aangezien hij hier vaker optrad. Tenslotte richt RASA zich op wereldmuziek, waarvan de Afrikaanse muziek de boventoon voert.
Eric Bibb trapt af met I Have had My Fun/ Going Down Slow. Eric lijkt zo van een plantage weggelopen te zijn. Hij heeft een Farmers hoed op, dito out-fit aan en hij draagt prachtige nieuwe lichtbruine basketball schoenen.
Zijn stem is weer fluweel zacht en zijn gitaarspel is mooi ondersteunend zonder overdreven technisch te zijn. Vervolgens is Fatma het openingsnummer van Habib Koité. Wat een stem heeft deze stevige man, gestoken in de klederdracht van Mali! Bovendien soleert hij ook swingend op zijn gitaar. Nu horen we voor het eerst percussionist Mamadou Kone. Hij zit achter een soort halve grote super meloen, waaronder de microfoons verstopt zijn. Mamadou vertoont lachend ruim twee uur zijn kunsten. Wat een lol kan een mens hebben!
Needed Time is van oorsprong een Lightnin’ Hopkins nummer. Doch Eric vertelt dat Taj Mahal hem op dit Gospelachtige nummer geattendeerd heeft. Eric en Habib speelden samen dit nummer als zij elkaar voor eerste keer in Californie backstage ontmoeten. Dit samenspel leidt uiteindelijk tot Eric’s bezoek aan Habib in Bamako. Zo worden veel nummers voorzien van relevante korte informatie, die een concert aangenaam maakt. Needed Time wordt gedeeltelijk in het Engels (Eric) of in Tanuma, Afrikaans (Habib) gezongen. (Dat gebeurt bij meerdere songs.) Beide heren schreven We Don’t Care. Dit nummer gaat over goedkope oliewinning, uitbuiting en het gat tussen arm en rijk, dat steeds groter wordt. Zo heeft bijna iedere song een statement. Nu verwisselt Eric zijn gitaar voor een banjo om een bluestraditional Goin’ Down The Road Feelin’ Bad te brengen. Toumbouchtou gaat over het werelderfgoed, dat bedreigd wordt door de onderlinge gevechten in het thuisland van Habib. Dit nummer wordt door beide heren prachtig uitgesponnen, zowel in tekst als instrumentaal. Ze gaan er zo in op, dat ze er lachend maar een eind aanmaken om hierna pauze te houden.
Daarna vertelt Eric hoe zenuwachtig hij was toen hij op bezoek ging bij Habib in Afrika. “Ik kon niet slapen, dus schreef ik dit niemendalletje On My Way To Bamako.” Inderdaad het klinkt heerlijk simpel en blij makend. Dat laatste, blij, zijn alle aanwezigen in de zaal. Er wordt gedanst op kleine schaal door de dames, die in grote getallen op dit concert zijn afgekomen. Deze mengeling van Amerikaanse en Afrikaanse muziek leent zich daar uitstekend voor. Send Us Brighter Days wordt in een snelle Gospel versie gebracht, die anders en mooier is dan op de cd Brothers In Bamako. We Don’t Care wordt voor de tweede keer opgevoerd. Eric was niet te vreden over de eerste uitvoering. “Er gingen wat teksten verloren en we willen jullie ook een boodschap meegeven.” Het publiek pakt het sportief op en gaat zelfs een stapje verder om bij iedere vierde tel met hun voet op de grond te stampen. Wat een reactie van Eric oproept; ”That foot stump was really funky!”. In Don’t Ever Let Nobody Drag Your Spirit Down, laat Eric horen, dat ook hij een strot op kan zetten. Het is een swingende finale. Het publiek vraagt om een toegift en krijgt die.
Iedereen is het er over eens. Het is een geweldige avond geweest. Dat komt door de geweldige zang en het gitaarspel van beide heren en de simpele percussie van Mamadou, die net dat extra Afrika gevoel geeft en de grappige wisselwerkingen met het publiek. Maar ook door het geweldige zaalgeluid, waar RASA om bekend staat.
Bert Lek :Fraai verslag en dito Foto's van heerlijke muz iek>>
De concertzender zendt dit concert op een latere datum uit. Wanneer dit gebeurt is nog niet bekend.