Guy Davis
10 November 2024
Lodewijks kerkje, Oisterwijk
Tekst en fotografie: Edwin van der Linden
Alle foto’s staan in het Fotoalbum: Guy Davis
(Let op: alle foto’s, video’s en teksten op deze website zijn auteursrechtelijk beschermd. Het is niet toegestaan deze zonder voorafgaande toestemming te gebruiken, af te drukken of te publiceren.)
Guy Davis is niet echt een artiest die geprogrammeerd wordt in de grote zalen, soms willen festivals hem wel programmeren, want voor de kenners is deze 72-jarige Grammy genomineerde best wel een grote naam. Akoestische blues is op een festival niet altijd een succes zoals bleek op Moulin’ Blues 2023. Het publiek was zo luidruchtig dat het hele concert in het water viel. Gelukkig was het publiek in Oisterwijk muisstil. De locatie was een kleine protestants kerkje in het katholieke Brabant. Het kleine podium was voor de kansel geplaatst. De huidige tour was ter promotie van zijn laatste cd, “The legend of Sugarbelly”. Bij veel van zijn albums heeft het album een thema, Sugarbelly is een vrouw van lichte zeden die niemand van zijn familie kent, maar iedereen uit de familie van Guy davis weet wie haar vermoord heeft. Het concert begint met “Kokomo Alley” van dat album. Het album speelt in een ver verleden waarin medicijnmannen in Georgia en Alabama nog veel voor kwamen. “Come Gitchu some” gaat over speciale drankjes. Drankjes die alles genezen inclusief de problemen met je vrouw en in bed, “You make love all night long”. Aan het einde van het nummer neemt hij een slok whisky en het kwartje valt.
Het mooie van een akoestische set is dat je op een ander manier gaat luisteren naar nummers als Blind Willie McTell’s “Statesboro blues” en Howlin’ Wolfs “Spoonful”, die de laatste jaren voornamelijk sterk versterkt gespeeld worden. Heerlijk rustig met een muisstil publiek waarvan je alleen de tappende voetjes hoort. Een publiek dat stil was als het moest en luidruchtig meezong als Guy erom vroeg.
Hoogtepunt van de middag was voor mij “Palastine, oh Palastine”. Dit nummer was al geschreven in 2019 voor de huidige problematiek in het midden oosten. Het nummer velt geen oordeel maar gaat erover dat mensen naar elkaar moeten luisteren. Naast het Palestina refrein volgt aan het einde Israël, Israël you are my home. Het publiek moest meezingen waarbij ze zich goed voelde, maar maakte ook geen onderscheidt. Wat had deze kerk een mooie akoestiek met de versterkte Guy en het onversterkte publiek. Publiekslieveling was het gevoelige “Early In the Morning”, met de zin “this time tomorrow I maybe gone” met wederom mooi samenzang wat paste in de omgeving waar wij ons bevonden. Na het nummer was hij zelf ook erg geëmotioneerd, waarom zullen we nooit weten, was het de zang van het publiek of toch de reden van het nummer waarom hij het schreef, afscheid nemen van geliefde.
Het was een zondagmiddag die ik niet snel zal vergeten. Guy speelde 2 uur met zijn publiek. Hij is een verhalenverteller zowel met zijn songs als tussen zijn songs. Veel eigen werk maar ook mooi gespeelde covers met naast bovengenoemde ook nog nummers van Leadbelly, Bob Dylan en Muddy Waters. Ondanks dat de kerk goed gevuld was kreeg iedereen een hand van Guy Davis. Dit was echt de juiste omgeving om naar dit type blues te luisteren. Mocht je tijd hebben, ga hem zeker bekijken. Hij speelt deze week nog in Groningen, Haarlem, Balk en Utrecht.
Mooi (foto)verslag van een topartiest.