Seasick Steve
Vredenburg Leidsche Rijn, Utrecht
16 Oktober 2013
Tekst: Gerrit Dijk / Foto’s: Tom Moerenhout
Voor meer foto’s, zie fotoalbum Tom
De show opent met Gemma Ray in het voorprogramma, die een stevige set neerzet. Zoals Steve het later zal zeggen, een singer-songwriter die haar eigen weg volgt. Ze wordt begeleid door een bassist, zo ook een drummer en heeft bovendien een vervaarlijk stalen mes tussen de Bigsby tremolo van haar gitaar geklemd die ze soms als slide gebruikt. Ook later op de avond wordt diezelfde drummer in het zonnetje gezet: hij heeft het BBC-optreden van Steve geregeld bij Jools Holland in 2006. Zelf zegt hij hierover dat het allemaal een droom lijkt. Wanneer hij hieruit ontwaakt, ligt hij weer met een fles onder een brug.
Rond negen uur komt Steve met gitaar het podium op en met ‘Treasures’ begint een avond die niet meer stuk kan. Alles klopt: een uitverkochte zaal, een zeer enthousiast en divers publiek, het podium, de belichting en vooral het perfecte geluid. In deze ambiance is het genieten van een man die ook zelf geniet. Zijn pretoogjes zijn te zien tot op de achterste rij.
Zijn stevige stem klinkt heel zuiver en de zaal is muisstil. Wanneer de laatste tonen wegglijden, klinkt een oorverdovend applaus. En door gaat het met nummers van zijn laatste cd, Hubcap Music, maar ook met hits, of zoals hij zelf zegt non-hit hits. Voor de meesten een feest van herkenning. Weliswaar worden de klassieke gimmicks weer van stal gehaald, zoals het uitkiezen van een meisje uit het publiek, wier naam hij niet kan uitspreken, ene Moira vanavond. Voor haar zingt hij ‘Walkin’ Man’. Ook leest hij weer iemand de les die niet oplet en zit te kletsen, in dit geval tijdens de ‘Dog House Boogie’, maar het blijft genieten.
Bij ieder nummer gebruikt Steve weer een andere gitaar of soort van gitaar en samen met drummer Dan Magnusson lijkt het of er een hele band op het podium staat: volop muziek maar nooit wordt het te hard. Bij iedere nieuwe gitaar geeft hij ook een toelichting, zeker bij het zelfgebouwde instrument van wieldoppen en bierblikjes en de Diddly Bo. Steeds weer een ander geluid en hoe kleiner de gitaar, des te groter de sound. Van Magnusson horen we nog een staaltje ‘brushen’ met een echte bezem bij de sing-along-song ‘It’s A Long Long Way’.
Aan het einde van de show komt Judy Blank het podium op. Zij en Steve hebben elkaar ontmoet op North Sea Jazz en samen zingen ze een country song. Alleen zingt zij nog ‘Ten Years Old’.
Afgesloten wordt er met de ‘Dog House Boogie’. Hiermee eindigt een geweldig optreden van een enthousiaste en oprechte muzikant met heel veel charisma. Zoals Steve het zelf zegt: “I don’t preach but I am passing by and I hope you like the songs”. Vanavond is dat in ieder geval gebeurd.
Geniet nog even mee met de foto’s in het album van Tom
We horen graag je mening! Voeg reactie toe