Eric Clapton @ Royal Albert Hall, Londen 22 May 2017 – photo by Nineke Loedeman
Eric Clapton
Royal Albert Hall, Londen
25 mei 2017
Met mijn vaste Claptonkompanen trok ik op de vroege Hemelvaartsochtend van 2017, als ware het een soort dauwtrappen, richting Londen. Eric Clapton zou daar diezelfde avond zijn laatste van slechts drie shows spelen en de zenuwen waren groter dan ooit tevoren. Dat het voor ons een heus lustrum betrof – na Londen 2013, Mannheim 2014, Londen 2015 en Tokio 2016 werd dit al de vijfde achtereenvolgende keer –, had daar niets mee van doen. Wat daar wel mee van doen had, waren de nieuwsberichten die ons de afgelopen maanden om de oren vlogen; de neuropathie van Clapton, het afzeggen van twee shows in de Verenigde Staten vanwege ernstige bronchitis, de schrijnende beelden van een in een rolstoel zittende Eric op de luchthaven van Los Angeles én, hoewel ik dit als fan bijna niet op papier krijg, de toch wel afnemende kwaliteit van zijn gitaarspel, afgaande op de beelden uit de Madison Square Guarden in maart ditzelfde jaar. Afijn, wat wil je, 72, het is de man niet aan te rekenen, zeker niet als je bedenkt wat voor levensstijl hij er decennia lang op nahield.
Tekst: Daan Sindelka / Foto’s: Marnix Ruitenbeek
Evenwel troostten we ons vooraf met de gedachten dat EC in de Royal Albert Hall, zijn hal, zijn tempel, toch altijd net iets extra’s kan. Voor de kenners: denk aan ‘24 Nights’, denk aan de legendarische reünie van Cream in 2005 – indien onbekend, bekijk dit zo snel mogelijk – en recenter; denk aan ‘Slowhand at 70’, nog maar twee jaar terug.
Maandagavond 22 mei trapte Clapton zijn RAH-reeks af en dus betekende dat een drukke dinsdagochtend; wat heeft-ie gespeeld, hoeveel nummers en hoe zien de beelden op YouTube eruit? Enige teleurstelling maakte zich van mij meester toen bleek dat de setlist nagenoeg gelijk was aan die van vorige jaren, er waren vooral minder nummers – van 22 nummers in 2013 is-ie ieder jaar wat minder gaan doen. Lichtpuntje was Bell Bottom Blues, dat in reggae werd gespeeld en dat al jaren niet meer live was gespeeld – detail: Clapton zelf zag dit duidelijk niet als een succes, de tweede avond verdween het nummer alweer van de setlist en waren er nog veertien tracks over.
Doyle Bramhall II @ Royal Albert Hall, Londen 22 May 2017 – photo by Nineke Loedeman
Terug naar de avond zelf, we waren dus bloednerveus en derhalve al twee uur voor aanvang present – aan ons zou het niet gaan liggen. Doyle Bramhall II, vriend van Eric Clapton, net terug uit Nederland, deed het voorprogramma en gaf ons een deel van zijn Rich Man Tour. Uitstekend gitaarwerk, zijn stem deed het wat minder, maar om eerlijk te zijn; deze avond was het ons maar om één ding te doen, Eric Patrick Clapton, geboren 30 maart 1945 in Ripley, Surrey.
Kwart voor negen, de lichten gaan uit, Eric loopt op. Opluchting en blijdschap lijken zich van ieder aanwezig individu meester te maken; een weergaloze staande ovatie volgt. Clapton, zelden sprekend, pakt zijn gitaar, bedenkt zich, loopt naar de microfoon en roept: ‘Thank you very much! Good evening!’ De Claptonconnaisseur weet het onmiddellijk; hij heeft goede zin vanavond. Luttele tellen later klinkt de inmiddels bekende opener Somebody’s Knockin’, geschreven door wijlen JJ Cale én door Clapton inmiddels opgenomen op zijn laatste studioalbum ‘I Still Do’. Aan alles is te zien dat Clapton en zijn ijzersterke band zich vanaf het inzetten van de eerste klanken amuseren; licht gebogen knieën, meestappend op het ritme, zien we de voorman regelmatig glimlachen tijdens de solo’s van oudgedienden Chris Stainton en Paul Carrack – dat Carrack een foutje maakt door nog tijdens de solo van Stainton te beginnen aan de zijne, maakt het des te speelser. Zijn eigen gitaarsolo’s zijn verbazingwekkend sterk en hij lijkt helemaal in de muziek op te gaan. Weg neuropathie, weg bronchitis, weg 72 jaar – wat een opening. Weer een staande ovatie, het publiek draagt Slowhand op handen, en terecht!
Na sterke edities van blues standards Key To The Highway en Hoochie Coochie Man, steevast met solootjes van achtereenvolgens Stainton op piano, Carrack op orgel en Eric zelf op gitaar, volgt ‘de Sheriff’, zoals insiders dat zeggen over Bob Marley’s I Shot The Sheriff. Het is sinds jaar en dag één van de hoogtepunten van de shows van de Brit, iedere keer weer is het spannend hoe de solo zal zijn, en dat is vandaag niet anders. En sterk, dat is-ie, wat een power en wat een gevoel; hij blijft maar geven, zelfs als Steve Gadd op zijn drums al aan de afronding wil beginnen – juist die ad-hocbeslissingen maken Eric Clapton zo groot en muzikaal. Staande ovatie nummer drie.
De akoestische set volgt en, hoewel toch minieme teleurstelling als Bell Bottom Blues inderdaad wordt overgeslagen, blijft Eric ontzettend sterk spelen – we zijn op een bijzondere avond, dat lijkt iedereen te voelen. Na Driftin’Blues, een langzame Nobody Knows You When You’re Down and Out, Layla en het ooit voor zijn overleden zoon geschreven Tears in Heaven neemt de eerder die dag tot Commandeur des Arts et des Lettres benoemde gitaargod zijn Fender weer ter handen. Badge, mede geschreven door George Harrison, speelt-ie groots. Het nummer dat zich kenmerkt door de opeenvolging van stiltes en prachtig gitaarspel wordt opgevoerd als in de beste jaren, Clapton pompt her en der rauwe, jeugdige herrie door de track, de vierde staande ovatie is meer dan verdiend.
Na Wonderful Tonight en een aan alle kanten knallend Crossroads spreekt de nog altijd verlegen Eric Clapton plotseling. Voorbijkomende frases – ‘My whole life has been in here’ en ‘Thank you for being with me on this journey’ – doen het publiek rillen en uitzinnig raken; ‘we zijn erbij’ is het collectieve gevoel dat heerst.
Doyle Bramhall II voegt zich bij de band en vanaf dan is het louter plezier maken. Tijdens Robert Johnson’s Little Queen of Spades, dat Clapton al jaren heeft omgetoverd tot een muzikaal orgasme van pak ‘m beet een kwartier, wordt de ene solo moeiteloos afgewisseld door de andere, Eric immer lachend. Bij Cocaïne is dit niet anders en we prijzen ons gelukkig als we tijdens dit laatste nummer van de officiële setlist dichtbij het podium komen, samen met hordes andere dolle toeschouwers, maar vanavond houdt iedereen van elkaar.
Het is al weer tijd voor de toegift, High Time We Went van Joe Cocker, zo weet de fanaticus, en de avond nadert dus helaas zijn eind. Ook Doyle komt weer op voor de toegift en als uit de eerste gitaarklanken blijkt dat niet High Time maar Sunshine of Your Love wordt ingezet, raakt iedereen nog maar eens uitzinnig. Eric, Doyle en bassist Nathan East amuseren zich kostelijk en jammen er op los tijdens dit nummer. Bij High Time We Went mogen ook Stainton en Carrack nog eens knallend afscheid nemen en dan is het echt over. Eric Clapton mobiliseert zijn hele band, dankt iedereen uitvoerig op het podium en buigt tot driemaal toe. Dit was groot, groter, groots. De wederopstanding is een feit, en dat op Hemelvaartsdag.
Website
www.ericclapton.com
www.whereseric.com
Bijgaande video’s zijn van het eerste concert van Eric Clapton, gemaakt op maandag 22 mei 2017 door Edwin Birkhoff en Nineke Loedeman
Prima verslag,Compliment.
Ik krijg de indruk dat Clapton wat betreft song keuze wel erg op “safe” speelt. Zo te lezen geen echte verrassingen.
heel erg bedankt voor het mooie verslag en de dito foto’s !!! heb een printje gemaakt om thuis rustig na te lezen en in de map “Eric Clapton” te bewaren !!! (zit onderhand door jullie toedoen al aardig vol…)
Prima verslag over mijn held. Maar speelde idd weer op ouderwets niveau in vergelijk tot New York. Zal destijds al ziek geweest zijn.
Geweldig dat jullie erbij waren en door dit prima concertverslag toch meegenieten.
Mooi geschreven.