CLAPTON VERMAAKT PUBLIEK MET INTENSITEIT EN KWALITEIT
ERIC CLAPTON
Support-act: MELL & VINTAGE FUTURE
AMSTERDAM ZIGGO DOME
7 JUNI 2022
Wanneer je met het Openbaar Vervoer het gebied rondom de hoofdstedelijke Arena Boulevard binnenkomt is er al vroeg in de avond een bijzondere tweedeling waar te nemen. De ene groep bestaat voornamelijk uit opgewonden pubers die een enorme rij hebben gevormd vanaf de bioscoop tot aan de hoofdingang van de AFAS LIVE. Zij komen voor Tyler, The Creator, een getalenteerde Amerikaanse rapper uit LA die nog aan het begin staat van zijn carrière, en zijn in afwachting van hun ‘concert van het jaar’. De penetrante geur van Energie-houdende drankjes belooft niet veel goeds. Degenen die de rij voorbijlopen zijn onderweg naar de Ziggo Dome om aan te sluiten in drie goed georganiseerde vakken waar de gemiddelde leeftijd aanzienlijk hoger ligt en waar voornamelijk halve liters bier in plastic glazen worden gedronken. De sfeer is gemoedelijk. Deze mensen hebben namelijk al veel langer moeten wachten op hun ‘concert van het jaar’. Aan de shirts is overduidelijk op te maken waar het vanavond allemaal om draait. De avondzon en de klanken uit de nabijgelegen kroeg, ‘Let It Grow’ klinkt luid uit de speakers, doen het lange wachten veranderen in een bijzonder prettig tijdverdrijf. Het doorgaans zo mistroostige plein voor de concertzaal is een soort gezellige ontmoetingsplaats geworden voor muziekfans die elkaar lange tijd hebben moeten missen. Het aftellen voor het optreden van ERIC CLAPTON is inmiddels begonnen.
FOTO’S: MARCO VAN ROOIJEN / TEKST: JEROEN BAKKER
Wanneer om 20.00 uur de lichten uitgaan voor de support-act in de zaal is het nauwelijks mogelijk om nog in het voorste gedeelte voor het podium te komen. Leuk voor MELL & VINTAGE FUTURE om voor zo’n grote menigte de avond te mogen aftrappen. Ze hadden het bijna op de fiets kunnen doen en anders was meeliften met de vele aanwezige Volendammers in de zaal eveneens geen enkel probleem geweest. Het bericht met de aankondiging van dit optreden werd 11 mei j.l. met bijzonder groot enthousiasme wereldwijd verspreid. Zou meneer Clapton zelf de keuze op deze leuke band hebben laten vallen? De meester heeft zich tenslotte altijd al laten omringen door fijne muzikanten. Vergis je niet, drummer Ton Dijkman heeft zelfs meerdere malen op het podium gestaan van een uitverkochte Kuip en de ervaren toetsenist Nico Brandsen wordt maar nauwelijks nerveus van een menigte zoals die hier aanwezig is. Na diverse interessante media-aandacht, waaronder TV-shows en een radio-optreden voor Tros-Muziekcafë op Radio 2, en een plaatsje op de programmering van het prachtige Ribs & Blues Festival in Raalte tijdens het pinkster-weekend, lijken het harde werken van de afgelopen zes jaar en alle moeite van de afgelopen tijd zich plotseling terug te betalen.
Vol overtuiging gooit zangeres Melanie Jonk haar ziel en zaligheid in een set die slechts dertig minuten, en geen minuut langer, mag duren. De doorgaans ondankbare taak om een zaal van deze omvang op te warmen lijkt aan dit drietal zeker te zijn besteed. Het verhaal van torenhoge energierekeningen is blijkbaar ook in de Ziggo Dome doorgedrongen. Zelfs de bar op de tweede ring beschikt over meer licht dan wat er op het podium te zien is. Het is een bekend verhaal maar het weerhoudt het drietal er niet van om een ijzersterke set neer te zetten waarin alle aspecten die Mell & Vintage Future zo sterk maken, naar voren komen. De funky soul en stevige Rhythm & Blues van ‘High On Love’ en de meeslepende ballad ‘Call My Name’ zijn hier nog niet zo bekend maar kunnen toch op oprechte waardering rekenen. Zelfs achterin valt de tevreden glimlach van Jonk waar te nemen en wanneer zij vol overgave de rauwe kreet ‘Baby, Baby…’ op de zaal loslaat klinkt er zelfs gejuich op. ‘Fijne vibes’ aldus de toetsenist. Brandsen herinnert zich nog goed toen hij in ’72 een plaat van Lou Reed kocht. Zijn zangeres zou pas veel later de wereld komen verblijden maar ‘Perfect Day’ in deze uitvoering mag er toch echt zijn al was een extra nummer van het zelf geproduceerde laatste album ‘Break The Silence’ ook zeer welkom.
De 17.000 kaarten voor het concert van Eric Clapton in de Ziggo Dome waren op 11 oktober 2019 binnen tien minuten vrijwel allemaal uitverkocht. Al snel werd een tweede concert toegevoegd. De populariteit van de 77-jarige Britse gitarist is nog altijd onverminderd groot. Desondanks zal hij in zijn bijna zestig jaar durende muzikantenbestaan nog nooit zo’n tumultueuze aanloop hebben gekend. Na de vele toestanden rondom een niet nader te noemen pandemie waarna concerten werden verplaatst, uitgesteld of afgelast bleek zelfs deze onschendbaar geachte grootheid toch niet zo onschendbaar te zijn. De fans in Zwitserland en Italië hebben de afgelopen weken een fikse teleurstelling moeten verwerken na zijn ziekmelding maar vanavond is de opluchting groot als rond 21.00 uur de gehele band het podium betreedt voor de eerste van de twee shows in Nederland.
Bassist Nathan East, toetsenist Paul Carrack, net als de support-act ook dit weekend nog in Raalte actief, drummer Sonny Emory, toetsenist Chris Stainton, achtergrondzangeressen Sharon White en Katie Kissoon en gitarist Doyle Bramhall II zijn vanavond degenen die Clapton ruim anderhalf uur zullen bijstaan.
Na het intrappen van de wah-wah-pedaal en het korte piano-riedeltje volgen ferme drum-klappen waarna de eerste gitaarklanken klinken van het stevige ‘Pretending’ waarmee het album ‘Journeyman’ uit 1989 opende. Clapton duelleert ontspannen met Bramhall. Plotseling blijkt er meer mogelijk te zijn met de podiumverlichting en het geluid lijkt ook al aardig te zijn afgestemd. ‘Slowhand’ oogt fit en het is prachtig om via de grote schermen zijn handelingen nauwlettend te kunnen volgen.
De spiertjes zijn lekker los gespeeld als ‘Key To The Highway’ direct wordt ingezet. De klassieker is al zo vaak door zoveel artiesten vertolkt maar in deze uitvoering krijgen alle muzikanten de ruimte om zich uit te leven. De Hammond-solo van Paul Carrack is dan ook een prima toevoeging en de hoekige solo van Bramhall als ‘sidekick’ klinkt lekker venijnig. Voor de bluesliefhebbers is het bovendien genieten wanneer meteen gevolgd wordt Willie Dixon’s ‘Hoochie Coochie Man’, nog zo’n legendarisch stuk uit de muziekgeschiedenis. Tijdens Junior Parker’s ‘Next Time You See Me’ neemt Paul Carrack de vocalen over en klinkt er gevoelige ‘blue-eyed soul’ van de sympathieke muzikant die zich zelf inmiddels ook al kan beroepen op een prachtige loopbaan als solo-artiest en uitstekende begeleider.
Een spontane jam-sessie kun je het niet noemen maar tijdens het tien minuten durende ‘I Shot The Sherrif’ wordt er wel weer lekker breed uitgewaaierd en klinken de solo’s van beide gitaristen uiterst ontspannen. Voor heel even wordt de Ziggo Dome omgetoverd in een kleine huiskamer voor een akoestische set waarin ‘Driftin Blues’ en ‘Nobody Knows You When You’re Down And Out’ voorbij komen. Vrijwel niemand haalt het in zijn hoofd om deze tijd te gebruiken voor andere zaken. Zelfs nu weet de band alle aandacht vast te houden en vooral als de linkshandig spelende Bramhall zijn moment weet te pakken. Uiteraard maakt ‘Layla’ veel enthousiasme los bij het publiek maar ‘Tears In Heaven’ veroorzaakt toch echt weer de nodige emoties in deze bizarre week waarin naast Clapton ook andere mensen plotseling geconfronteerd zijn met het verlies van hun kind.
Het voelt als een vreemd soort opluchting wanneer weer wordt overgegaan naar het zwaardere en versterkte werk. Met ‘Badge’ wordt de finale ingezet en is daar het besef dat het toch weer een bijzondere avond is geworden. Clapton verstaat nog altijd de kunst om andermans werk helemaal eigen te maken. De ode aan Robert Johnson met ‘Crossroad Blues’ is voor de jongste bezoekers die met hun ouders aanwezig zijn natuurlijk een onvergetelijk educatief moment. Het minder bekende ‘Little Queen of Spades’ krijgen ze er als extraatje toch maar mooi even bij en is wellicht tevens de basis gelegd voor een prachtige ontdekkingsreis in de bluesmuziek. De verplichte uitvoeringen van ‘Wonderful Tonight’ en ‘Cocaine’ maken wederom weer veel enthousiaste reacties los.
Zoals gebruikelijk zal deze tour met één toegift eindigen. Voor pianist Chris Stainton moet het vast bijzonder zijn om de avond te mogen afsluiten met ‘High Time We Went’ dat hij vijftig jaar geleden componeerde in samenzijn met Joe Cocker. Wellicht ook een blijk van waardering van Clapton die al zo lang gebruik maakt van zijn diensten. Het vocale gedeelte komt grotendeels voor rekening van Paul Carrack die daar uitstekend mee overweg kan en waarin ook weer door de gehele band wordt bijgedragen.
De eerste show van de twee optredens hier is voor velen overduidelijk HET concert van het jaar geworden. De bepaald niet misselijke entree-prijzen zijn al lang vergeten. Met een prachtig tour-shirt en een paar drankjes erbij praten we al snel over een paar honderd euro’s maar hey, het is dan wel Eric Clapton hè.
Nee, er is vanavond weinig contact met de muzikanten onderling en nee Eric Clapton verdoet geen tijd met flauwe grappen en andere drukte en nee het publiek zal niet worden aangesproken of tot meeklappen worden gemaand. Nee, ook heel veel verrassingen in de setlist hoef je niet tot nauwelijks te verwachten.
Het blijken steeds weer terugkerende dingetjes te zijn waar voornamelijk veel persmensen zich druk over maken. Vergelijkbaar met oeverloze discussies over de vocale prestaties van Bob Dylan. Het is in het geval van Eric Clapton allemaal vrij eenvoudig verklaarbaar: Deze muzikanten voelen elkaar blindelings aan en hebben geen enkel overleg nodig. De Fans hebben geen behoefte aan flauwekul, die laten zich liever graag meevoeren op de fijne gitaarklanken van hun held, desnoods met de ogen gesloten. Het verrassingselement is steeds weer de hoge kwaliteit van het muzikaal gebodene. En Eric Clapton….? Die blijft zich nog altijd zeer geconcentreerd en uitsluitend focussen op zijn waanzinnige gitaarspel waaruit nog altijd heel veel gevoel spreekt.
… Iets met ‘Let The Music Do The Talking’.
Dank voor je mooie onschrijving. Ik was een van de gelukkigen die kaartjes had. Helaas in de 2 jaar wachten een voetkwaal ontwikkeld waardoor ik niet lang meer kan staan. Kaartjes met flink verlies verkocht en nog getracht, tevergeefs, om een mooie zitplaats te kopen. Als bluesgitarist (speel sinds 1968) MOET je clapton een jeer gezien hebben. Het liep anders it”s life, its the blues.
mooi en waarheidsgetrouw verslag,.topmuzikanten!
Ik ben op 8 juni geweest. Clapton speelt nog steeds herkenbaar geweldig met een eenvoudige setup, hij heeft geen ’trucs’ nodig. Recensie sluit aan op mijn beleving.
Prachtige recensie. Sluit mij helemaal aan bij dit verhaal. En vooral de slotconclusie klopt helemaal.
Op 8 juni geweest. Genoten van de muzikant Clapton. De recensie geeft de sfeer goed weer. Een avond echte muziek dat geen verdere opsmuk nodig heeft.
Het was geweldig, Kwalitatief fantastisch maar het beste geluid hoorde ik toen Clapton op zijn stoel zat, bij de meer akoestische nummers. Het was te hard en te schel.
Geweldig concert van Eric Clapton. Ik was bij het 2e concert.
Wij kunnen er niet omheen, Eric Clapton is na Jimi Hendrix nog steeds de tweede van de beste gitaristen van de wereld. Ook ik zag hem 7 juni weer. Heb nog geen concert van hem in Nederland gemist. Wat kan ik er nog meer aan toevoegen. Hij laat zijn emoties over zijn snaren gaan.