Eric Bibb & Olli Haavisto
LantarenVenster, Rotterdam
23 oktober 2015
Door: Bert Lek / Foto’s: Bert Lek. Album Eric Bibb
De setting van deze avond was bijna gelijk aan die van drie jaar geleden. Dat is niet verwonderlijk want beide artiesten zitten in dezelfde stal van Bepop uit Utrecht, dus dat betekent voor de pauze eerst Sean Taylor uit Engeland. Hij is zelfs in dezelfde out-fit (helemaal in het zwart gehuld)! In drie jaar is Taylor muzikaal fors gegroeid. Hij komt nu veel zelfverzekerder over bij het publiek en het contact is veel losser. Hoogtepunten in het half uurtje dat hem gegund is, zijn “Texas Boogie” over zijn belevenissen in Amerika, waar hij pas kort geleden voor de eerste keer is geweest. In dit nummer krijgt Johnny Copeland ook nog een eerbetoon. In “Hard House Blues” gaat Taylor terug naar zijn begintijd: optredens in ellenlange nummers om de tijd te rekken. Maar dat wil hij het publiek nu niet aandoen en brengt het terug tot een paar prachtige minuten. Met “Very Well” neemt hij afscheid van het enthousiaste publiek.
Na de pauze is het schrikken voor veel mensen in de volle zaal als zij er eens goed voor gaan zitten. Geen Staffan Astner of zoals een dame na afloop zei; “Ik had Habib Koité verwacht, die was er toch ook bij tijdens het North Sea Jazz festival?” Maar nu de Fin Olli Haavisto op (slide)gitaar. Bibbs vaste maat Astner moet verstek laten gaan, aangezien hij een tournee heeft in Zweden. Haavisto vervangt Astner perfect. Ze beginnen ingetogen met “Silver Spoon”, dat gaat over de jeugd van Bibb en zijn verdere ontwikkeling als mens en muzikant. Eigenlijk zijn alle songs, die hij brengt kleine biografietjes of waarnemingen uit het heden of verleden. Heel veel werk komt er voorbij van de cd ‘Blues People’; “Rosewood” over een leugen, die een ramp veroorzaakte in dat dorpje in 1923, welke begon op nieuwjaarsdag. Zes zwarten en twee blanken kwamen om en in zes dagen tijd veranderde het kleine dorp in een rokende puinhoop.
“Turner Sation” over een treinstation, waaruit mensen vertrokken om een betere baan te vinden, maar ook het vrolijke “Home”, “Needed Time” en in de toegift “I Heard The Angels Singin”. In vergelijking met het origineel worden de nummers krachtiger live uitgevoerd en als het moet wild stampend met een van zijn voeten, die het ritme aangeven. Zijn er dan geen minpunten aan te geven? Halverwege het anderhalf uur durend concert lijkt het weg te zakken, omdat de keuze van de nummers te rustig is. Gelukkig slaat de vlam in de pan wanneer Bibb tegen het eind van het concert het publiek meer bij het optreden betrekt en vraagt aan de bezoekers te klappen of mee te zingen in het refrein.
Website Eric Bibb
https://youtu.be/VrlaIoV0n98
We horen graag je mening! Voeg reactie toe