Eastside Rock & Bluesfestival, Nijmegen
14 april 2012

Tekst en foto’s: Patrick Struijker Boudier

Vier bands. Twee zalen. 450 bezoekers. Dat klinkt als een trailer van een nieuwe film, maar het betreft hier het Eastside Bluesfestival 2012. Na het lustrum van vorig jaar was het zaterdag 14 april tijd voor alweer de zesde editie van dit bluesfestival in Nijmegen. De decibelmeter slingerde deze avond heen en weer van een veilig niveau naar het dieprood.

Bij binnenkomst in De Vereeniging denk ik even dat Eastside stijf is uitverkocht, maar ik blijk te zijn beland in een grote mensenmassa voor het concert van Rob de Nijs in de benedenzaal. Ook mooi, maar ik heb me verheugd op ‘Everyday I have the Blues’ en niet op ‘Het Ritme van de Regen’.

In de Foyer bijten Sugar Boy & the Sinners iets na achten uur het spits af. De band bestaat sinds de zomer van 2010 en heeft uit Boy Vielvoije (zang en bluesharp), Ronnie Guerin (guitaar), Vinnie Guerin (bas) en Frankie Duindam (drums) in de gelederen. Jonkies? Jazeker, maar dat belet ze er niet van een gig neer te zetten die rijkelijk put uit de historie van rockabilly en blues, hier en daar overgoten met een toefje soul, funk en zo nu en dan zelfs een rumbabeat. De band speelt aangename en eigentijdse covers naast eigen werk. En als die eigen nummers een indicatie zijn van hun aanstaande debuutcd, dan hebben we er weer een prima bluesplaat van Nederlandse makelij bij. Op die plaat moeten we nog even wachten overigens. Sugar Boy & the Sinners is op dit moment veelgevraagd voor festivals – ze treden bijvoorbeeld op in Culemborg in augustus – en de band wil goed de tijd nemen om een plaat neer te zetten met alleen eigen werk. De gig die ze vanavond op de planken knallen is uitstekend: de licks van Ronnie Guerin, de grommende harp van Boy Vielvoije die herinneringen oproept aan Sonny Boy Williamson en Lester Butler en de solide en strakke ritmesectie van Vinnie Guerin en Frankie Duindam toveren een warme glimlach op de gezichten van het toegestroomde publiek. Een band om in de gaten te houden.

Leif de Leeuw (17 februari 1995) is de eerste band op het hoofdpodium. Leif studeert sinds september 2011 aan het conservatorium van Amsterdam en won in 2009 de finale van de SENA Dutch Guitar Awards. Anders dan wat in het programmaboekje staat, is de line-up van zijn band  drummer Niels Duindam, bassist Eibe Gerhartl en zangeres Britt Jansen. Dat Leif kan spelen, wist ik al van de keren dat hij met BluesMotel als gastmuzikant op de planken stond. Technisch is hij absoluut goed, maar wat ik vanavond mis is de emotie in de muziek. Leif en band beheersen de blues tot in de vingertoppen, maar ik voel er vooralsnog weinig bij. Misschien komt het omdat de band net een nieuwe line-up heeft en het allemaal nog wat onwennig is. Niettemin: het mag meer knallen, spatten en branden. Naast de prachtige gitaarlicks die over het podium rollen, wil ik ook zweet en tranen zien rollen. Een glimp daarvan schijnt door in uitvoeringen van Everyday I have the Blues en Wishing Well; helaas is het te weinig om gepakt te worden door het optreden. Hopelijk heeft de band de emotie gevonden als ze zaterdag 25 augustus 2012 optreden op het Culemborg Bluesfestival.

Lightnin’ Guy behoeft nauwelijks uitleg, omdat zijn energieke live-optredens en zijn eerste release Lightnin’ Guy plays Hound Dog Taylor zich inmiddels als een hele grote bluesvlek verspreid hebben over de bluesscene. Voor wie hem nooit live heeft gezien maar hem alleen kent van zijn live- debuutalbum: vermenigvuldig het gevoel en de energie wat die plaat oproept na beluisteren met tien en je hebt een aardig idee welke intense bluesgolf over het publiek wordt uitgestort. Guy Verlinde speelt niet alleen alsof de duvel hem op zijn hielen zit, hij IS het ook soms met zijn sardonische lach en manikale slideblues. ‘Ik vind het leuk hier te spelen; ik denk dat het hier leuker is dan beneden bij Rob de Nijs’ zegt hij voor aanvang. Over Rob de Nijs kan ik niet oordelen, maar over de gig van Lightnin ‘Guy wel. Heerlijk, wat een show en wat een totale overgave aan het publiek. Of het nu de striemende opener Take Five is, het dansbare Taylor’s Rock, het lome Sadie of publiekslieving Shake Your Moneymaker; de zaal explodeert in enthousiasme. Ik heb geen mensen gezien die stokstijf bleven staan, of het moet zijn van totale verbijstering wat er van het podium aan emotie in de zaal gutste. En dat niet alleen het publiek moeite had stil te staan maar ook de band, bleek wel uit de keren dat Lightnin ‘Guy zijn stoel verliet om vooraan en naast het podium het publiek op te zwepen en te betrekken in zijn performance. Guy speelde ruim een uur en een kwartier, maar ik vermoed dat als het aan hem lag hij de hele nacht door had gespeeld. De decibelmeter sloeg tijdens zijn optreden af en toe gevaarlijk door richting niveau pijnlijke oren, maar de band bleef er gelukkig ver genoeg vandaan om het als een zeer aangenaam en subliem optreden te betitelen.

Bij de Australische Rob Tognoni staat de geluidsmeter helaas vaker wel dan niet in het rood met zijn scheurende bluesrock. Ondanks dat de organisatie tot twee keer toe het podium oploopt om Tognoni te verzoeken het aantal decibellen wat omlaag te brengen, speelt de Australier vrolijk door met zijn powerblues. Jammer, want het haalt het kunnen genieten van een sterke set er af. Tognoni kende echter geen genade en knalde fullforce de nacht open waarbij zijn invloeden van Jimi Hendrix en AC/DC op orkaankracht voorbij kwamen. In de gig komen vooral nummers voorbij van zijn laatste cd Energy Red die net verschenen is, maar ook de ‘ evergreens’  op het gebied van de blues. Dat Tognoni geniet blijkt wel uit de enorme grijns waarmee hij op het podium staat en het uitstapje van het podium af de zaal in om zich te mengen met het publiek. Een stevig optreden, maar wat mij betreft te stevig door het niveau bloedende oren.

Gelukkig kunnen bezoekers daarna nog even op adem komen in de Foyer waar Sugar Boy & the Sinners nog een aftershow geven. Een optreden dat gewaardeerd wordt getuige de redelijk volle ruimte nog op dit tijdstip. Misschien een idee om volgend jaar ook een aftershow te doen?

Over Eastside Rock &Bluesfestival dit jaar ben ik tevreden. Afgezien van een optreden dat ik vond tegenvallen (Leif de Leeuw) en een slotgig in de grote zaal die te hard was, werd dat meer dan gecompenseerd door de prima energieke optredens van Lightnin ‘Guy en Sugar Boy & the Sinners.

Jammer voor de organisatie was wel dat – evenals vorig jaar – Billy in Bottendaal gelijktijdig werd gehouden, het rockabillyfeestje dat hemelsbreed een kilometer verderop plaatsvond. Dat had helaas zijn weerslag op het nauwelijks aanwezig zijn van ‘jong spul’  tijdens Eastside.

Meer foto’s op http://www.flickr.com/photos/p_okee/sets/72157629468257350/show/
Binnenkort foto’s van het Eastside Rock & Bluesfestival 2012: http://picasaweb.google.com/ftpgun

Website: www.eastside-bluesfestival.nl

Websites bands:
http://leifdeleeuw.com
www.lightninguy.com
www.robtognoni.com
www.sugarboyandthesinners.com

[/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]

Ook op Blues Magazine ...