Doug MacLeod
Kerkje Ressen
18 Mei 2013
Tekst en foto’s: Bert Lek
Meer foto’s zie fotoalbum Bert
DOUG MACLEOD HIELD EEN MOOIE DIENST IN RESSEN.
Het was twintig jaar geleden, dat ik een concert van de Amerikaanse zanger, (slide)gitarist, Doug MacLeod bijwoonde. Sindsdien had ik hem eigenlijk een beetje uit het oog verloren. Zaterdag 18 mei jl. kon ik dat weer goedmaken. Doug trad op in het kerkje van Ressen. Niet ver van mijn woonplaats. Terwijl half Nederland naar de Euro song festival keek, kwamen ongeveer honderd mensen te samen in het kerkje, dat bijna tot de laatste plaats bezet was. Voordat het concert begon schudde Doug bekenden de hand. Toen hij mij herkende werd het een hartelijk weerzien. Doug wist nog precies waar hij in 1993 opgetreden had. Het kleine theatertje in Geldermalsen met de oplopen de stoelen. Waar de mensen aandachtig luisterden.
Dat was vanavond ook het geval. Tenslotte mag je in de kerk niet sociaal kwebbelen. De blues gelovigen waren een beetje onder de indruk van de omgeving. In het begin was er weinig wisselwerking met Doug. Hij spoorde ze aan om over hun kerkangst heen te stappen. Doug voelde naadloos de sfeer aan. Hij vertelde, dat hij langs de graven achter en naast het kerkje gelopen had. Dat inspireerde hem tot het nummer Big Black Train te zingen. Daarin komt een conducteur voor, die bij ieder station een reiziger aanwees om uit (het leven) te stappen.
Zoals een goed verhalenverteller het betaamt, zorgde Doug voor prachtige anekdoten tussen de nummers door. Om er maar een paar te noemen: zijn vierjarig verblijf bij de marine. Het opkomen voor zijn nummer in Vietnam. De samenwerking met Bruce Bromberg. Of over de song Old River. Iedere keer keerde hij terug om bij een moeilijk besluit de rivier te raadplegen. Vlak voor de pauze kreeg Doug de lachers op zijn hand door te verkondigen, dat hij ook verzoeknummers speelt. Alleen kost Sweethome Chicago vijftig Euro. Dat zegt dus al genoeg over zijn insteek m.b.t. de blues. (Akoestische blues, zoals Doug het zelf noemt, dat hij brengt.)
Na de pauze werd het concert was losser. Van zijn net uitgekomen cd There’s A Time bracht Dough o.a. Rosa Lee, dat gaat over een dame, die het oudste beroep van de wereld heeft uitgeoefend voordat zij met een advocaat trouwde, die er niets van mocht weten. Het vrolijke Upson gaat over het vrolijk zijn in het leven. Je leeft daardoor langer en krijgt meer van het leven, etc. Op verzoek van Hans Blauw bracht hij gratis het prachtige Doghouse Blues. Een beetje gedurfd in de kerk was Run With The Devil. Maar niemand, die daar aanstoot aan nam. Voor zijn toegift ontving Doug van de organisatie een fles wijn met een eigen etiket.
Daarna keerde iedereen meer dan tevreden naar huis. De zaterdagdienst met prachtig (slide)gitaar en zang zat er op. Ik laat er zeker geen twintig jaar over heen gaan om Doug weer te zien. Volgend jaar april ben ik zeker weer van de partij!
Ik zag hem een dag eerder in de Amer in Amen. Bijzondere man!