Concertverslag: Delirium Blues Festival, OC De Schouw Lichtervelde, 19 april 2014

Delirium Blues Festival, OC De Schouw Lichtervelde (België), 19 april 2014

Verslag: Eric Vanhooren. Foto’s: Den Walt

Het sympathieke Delirium Blues Festival opent traditioneel het festivalseizoen in België. Het festival kreeg op Paaszaterdag het doopvont in de gloednieuwe locatie OC De Schouw Lichtervelde.

Iedere bluesliefhebber kent ondertussen al de pelgrimstocht naar het middelpunt van de Westhoek als zijn broekzak. Vanaf 16u15. kregen we 8 bands voorgeschoteld. Opener van het 21th Blues festival was Moonrunner, het viertal vetkuiven uit West-Vlaanderen losten vanaf de eerste noot alle verwachtingen in! Je waande je in de fiftiessfeer! De ‘Bluegrass’ muziek en tevens in dezelfde stijl als de band “The Broken Circle Breakdown” van Veerle Baetens. De “Runners” brachten een mengelmoes van zowel Fifties, Bluegrass en een vleugje Rock & roll! Een ideale starter.

Het Franse duo Black Cat Joe & Miss Corina kwam mijn inziens rechtstreeks uit het Frans Canadese landschap gebergte aan de St.-Lawrence rivier, in originele klederdracht en dito instrumenten. Zanger Joe op zowel gitaar als drums, terwijl Miss Corina op washtub bass haar man perfect begeleidde ! Dat je songs als “Whole Lotta Rosie” van AC/DC, “Get Rhythm” van Johnny Cash en “Goin’ Down South” van R.L. Burnside perfect in een Hillbilly kleedje kan steken, bewezen Joe en Corina met klasse. Volgende band was Ryan Lamb & Little Village, Ryan Lamb is een meer dan begenadigd gitarist; dit wisten we al langer! Maar volgens het publiek mist Ryan zijn ‘daddy’ op het podium, wat niet wegneemt dat de set niet tegenstak, het miste enkel de vlam. Maar geen paniek, het publiek kwam en kreeg “old good daddy Paul Lamb himself on stage”! Samen met zijn goede vriend Chad Strentz vloog (of beter zat) hij er meteen in! De harmonicavirtuoos blaasde als nooit te voren. De satijnen (met wat schuurpapier) stem van Chad Strentz sneed door merg en been. Na 5 nummers kwam zoon Ryan Lamb erbij en sloeg de vlam in de pan. Als toegift speelden ze Solomon Burkes “Cry to me”, wat voor vellen kippenvel bezorgde.

Ondertussen spelden Moonrunner en Richard Townend tussen de sets in de second stage. Richard Townend overheerste, wat niet verwonderlijk is als je weet dat Townend al maar liefst 3x genomineerd is geweest voor de British Blues Award! Op de Main Stage popelde ondertussen The Robin Bibi Band om van start te gaan en Robin Bibi miste duidelijk zijn start niet. Van meet af aan walste Bibi over het talrijk opgekomen publiek. De opwindende gitaarsolo’s en een stem die doet denken aan die van wijlen Stevie Ray Vaughan. Bibi’s stijl van zowel bluesrock en funk was ronduit superieur, absoluut hoogtepunt!

Volgende in de “lineup” is Neal Black & The Healers. In het verleden stond hij te boek als een gitaarbeul die stevig kon uitpakken. Dat stevig uitpakken is er nog steeds bij moet ik bekennen, maar niet zoals in het verleden: hij pakt nu strak en gedegen uit met ronde pittige gitaarsoli die soms heftig klinken en soms heel aangrijpend. Dat heeft hij in Lichtervelde duidelijk laten horen getuige ook songs als: ‘I Don’t Get The Blues’ of het nieuwe “Jesus & Johnny Walker”. Twee schitterende voorbeelden hoe blues je kan inpakken. Een woord: klasse!

Ondertussen was het hoogtijd voor de afsluiter van editie 21 v.h. Delirium Blues Festival. Het uit de UK afkomstige Mudcats Blues Trio kwam eerder wat bescheiden het podium op. Kan ook niet anders als je weet dat ze voor het eerst op het vasteland een bluesfestival (en wat vooraf ging) mogen afsluiten. Maar wat er toen gebeurde was gewoonweg fenomenaal! Ik weet niet of er nog mirakels gebeuren, maar mijn inziens was dit er toch eentje! Gitarist en frontman Chris Wragg overheerste de ganse avond. Chris heeft een zeer suppletieve eigen techniek van spelen. Supersnelle vingerwijzing met een snelheid die je nauwelijks kan bijhouden met het blote oog. Vlijmscherpe vervorming, flitsend en meedogenloos! Gitaar op grond gitaar in nek of gitaar op rug, de finesse en snelheid die hij speelt, doet men denken aan Joe Bonamassa of Kenny Wayne Shepherd. De Amerikaan Greg Copeland mocht en kwam nog Mudcats Blues Trio vervoegen, en deed zeer goed zijn best als soulzanger! Toch bleven alle ogen gericht op die ene jawel! Chris Wragg, een nieuw wonderkind is geboorden!

Delirium Blues 2014 was is er eentje om in te kaderen. De Schouw is een gezellige locatie, goed bereikbaar, ruime parking en een goede geluidsakoestiek! Tot spijt van degenen die er dit jaar niet bij waren! Kortom, Delirium “see you next year again”!