Luxor Live in Arnhem is een schitterende zaal met een prachtig gebogen plafond met sfeervolle verlichting. Het heeft een mooi groot podium en de akoestiek is erg goed, zoals bij de soundcheck al te horen is. Voor een band moet zo’n zaal een genot zijn om in te spelen. De zaal is zeer goed gevuld als de band het podium betreedt.

Dana Fuchs
Luxor Live, Arnhem
12 april 2017

Tekst: André Wittebroek / Foto’s: Rob Sneltjes

De band begint met het rockige Ready To Rise tevens de titel van deze tour. Direct valt op dat Dana prima bij stem is en dat de ritmesectie een uitstekend fundament neerlegt. Jon komt met een mooie, stevige, strakke gitaarsolo waardoor het nummer een geweldige opener is. Het geluid is top afgestemd: vol, breed en warm. Complimenten! Men vervolgt met Bliss Avenue van de gelijknamige CD uit 2013 met een hoofdrol voor toetsenist Nicola Venturini. Een rockende song waarin Dana haar emoties krijsend en schreeuwend uit. Zeer passend bij de tekst over eenzaamheid, alleen zijn: I’ve got nobody, no place to go…De funky blues, met zelfs jazzelementen. Handful Too Many heeft een heerlijk ritme. Het groovt door het relaxte basspel van Walter Latupeirissa en de strakke drums van Piero Perelli. Het swingt en de ‘viooltonen’ die Jon uit zijn gitaar tovert zijn helder en sfeervol.


Living On Sunday heeft een gospel, funky basis. Dana staat bekend om haar intense, uitbundige podiumpresentatie. In dit nummer maakt ze persoonlijk contact met mensen uit het publiek door op haar knieën voor hen te zingen. Dan volgt Callin’ Angels waarvan Dana kort de tekst verklaard. Het is een ode aan haar familieleden die de laatste jaren overleden zijn, maar ook voor alle mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Een ingetogen lied met een wat countryachtige inslag met tweestemmige zang van Walter en Jon, rustige groove. Zeer passend bij de tekst. Ain’t Nobody’s Fault gaat zoals hiervoor al is aangegeven over haar vader. Rockig, heerlijke tempowisselingen, strakke gitaarriffs , een pompende bas en een erg rauwe stem kenmerken dit nummer. Zeer strak gespeeld. Sinner komt daarna en rockt weer lekker met een scheurende gitaar.

Booty Call Song is een country song uit het zuiden waarin de lage diepe tonen en het ritme van de gitaar het een Johnny Cash tint geven. In dit nummer bespeelt Dana de akoestische gitaar als tweede gitaar, net als in het volgende rock and roll achtige Set It On Fire. Bij I’d Rather Go Blind zitten Jon en Dana alleen op het podium en het wordt gevoelig gespeeld. Ingetogen gitaarspel en de zang van Dana die dan weer geweldig uithaalt waarin de machteloosheid en verdriet tot uiting komen. Long Long Game van het laatste album heeft een lekkere riff waarin Dana het publiek aanspoort tot meeklappen en meezingen waaraan het graag gevolg geeft. Als eerste toegift speelt de band het liefdeslied Misery. Haar first love song zoals ze zegt. Ingetogen, gevoelig met passende gitaar- en pianobegeleiding.

Het laatste nummer is Same Sunlight wat ook op het nieuwe album komt. Een prima afsluiter met een boogie/rock riff. Strak en puntig gespeeld waarbij de relaxte speelstijl van Walter een genot is om naar te kijken. Dana verdwijnt dan van het podium terwijl de band nog even alles uit de kast haalt voor een knallend eind. Top.

Conclusie:
Aan het begin van de show zei Dana tegen het publiek: “We’re gonna rock tonight” en dat deden ze! Een prachtig optreden waarin alle bandleden ruimschoots aan bod kwamen en hun klasse konden laten zien. Dana’s stem is zoals bekend, krachtig en rauw. Geluid en licht zijn prima in orde en zo ook het toppubliek. Een mooie avond!

Line-up: Dana Fuchs: zang, akoestisch gitaar
Jon Diamond: gitaar
Walter Latupeirissa: basgitaar
Nicola Venturine: toetsen
Piero Perelli: drums

Website:www.danafuchs.com

Noot van de redactie: HIER is het interview te lezen dat André met Dana heeft gehad voor haar optreden.


Ook op Blues Magazine ...