Concertverslag: DANA FUCHS – Café De Noot, Hoogland, 7 september 2014

Dana Fuchs

DANA FUCHS, Café De Noot, Hoogland / Amersfoort, 7 September 2014

Tekst en foto’s: Jan Marius Franzen (http://purplehaze.rtvkatwijk.nl/)

Terwijl ik op een mooie septemberavond in het unieke en gezellige Café de Noot zit te eten zie ik het publiek toestromen voor het concert van Dana Fuchs in Hoogland, een dorp dat opgeslokt lijkt door Amersfoort.  De zaal is vol als de band van Dana begint te spelen tegen half negen. Kort daarna betreedt Dana het podium en klinkt het titelnummer van die geweldige CD ‘Bliss Avenue’. Dana maakt een gedreven indruk en maakt direct contact met het publiek. Haar stem heeft live nog meer weg van Janis Joplin. Ze vervolgt met ‘Handful Too Many’. Overtuigend gezongen en met gaaf gecontroleerd gitaarspel van Jon Diamond, die in tegenstelling tot de meeste gitaristen de hele avond dezelfde gitaar gebruikt, een Fender Telecaster, die hij volledig beheerst en waar hij schijnbaar moeiteloos rock, blues en country op speelt.

Jon Diamond

“Dank U wel” en Dana vervolgt:  “I  grew up down south, United States in the bible belt and everybody was nice but only on Sunday. I thought to myself, fuck that!, we gotta be nice to each other everyday, so we live, we live every day like it is Sunday, Yeah? ..”. Het nummer ‘Living On Sunday’ wordt gaaf uitgevoerd. Er ligt geen papier met een playlist op de grond. Het optreden is meer haar verhaal dat Dana zeer overtuigend brengt. Politiek en religie zijn zaken die Dana bezighouden en waar ze zich duidelijk kan over opwinden. Geen routinematig gedoe, maar betrokkenheid die zich vertaalt in een gave show, die steeds beter wordt naarmate het concert vordert.  Het wordt steeds warmer in de inmiddels overvolle zaal en de performance van Dana stijgt tot ongekende hoogte. ‘Superman’ is vet en Jon excelleert op de gitaar. Na een halfuur pakt Dana een acoustische gitaar en zegt ” Let’s do a country blues song about sex, ok?,  get away from religion and politics.” en ‘Nothing On My Mind’ wordt ingezet. Verbluffend mooi!

Dana Fuchs

Na dit nummer gaat de band onverdroten door. Rock ‘n Roll op ‘How Did Things Get This Way’ en de ritmesectie met Walter Latupeirissa op bas en Piero Perelli op drums is dik in orde. Met Walter speelt ze al zeven jaar en met haar ‘Italian baby brother’ Piero vier jaar.
“Can we all agree that we are fucking crazy….”. Bij het opzwepende, uptempo nummer ‘Rodents In The Attic ‘ is de temperatuur inmiddels tot het kookpunt gestegen.
Ontroerend is dat ze vertelt dat haar vader net overleden is en dat we van het leven elke minuut moeten genieten. “..All we can do is keep on rolling” en dat nummer ‘Keep On Rollin’ ‘ wordt meeslepend gezongen en het ontroert door het verhaaltje daarvoor vertelt.

Na ruim een uur is er een unieke gebeurtenis . Een onnavolgbare bassolo van Walter Latupeirissa in het nummer ‘Keep On Walking’. Ik heb veel bassolo’s gezien, maar nooit zo’n weergaloze als deze. Onbeschrijfelijk mooi!

Walter Latupeirissa

Dan volgt zeer verrassend het Pink Floyd nummer “Another Brick In The Wall”,  dat zeer goed wordt uitgevoerd. In dit nummer krijgt Piero Perelli de gelegenheid om te laten zien hoe goed hij is. Drumsolo’s boeien mij vaak niet, maar deze doet dat wel.

Piero Perelli

Op het Rolling Stones’ nummer ‘Gimme Shelter’ speelt Jon Diamond behalve gitaar ook mondharmonica. Dit gaaf uitgevoerde nummer blijkt het laatste van de show te zijn. Geen routinematige en geplande toegiften.  In anderhalf uur is het verhaal vertelt in een uniek concert en om in Dana’s idioom te spreken: It was fucking good!
http://youtu.be/1IGWsw_g5WI