Concertverslag Culemborg Blues, 22 augustus 2015

22^e Editie Culemborg Blues, 22 augustus 2015

Tekst: Paul Scholman. Foto’s: Harry Velders

In de afgelopen jaren is Culemborg Blues tot de gevestigde orde gaan behoren van de bluesfestivals. Dit gratis festival, mede mogelijk gemaakt door de vele sponsoren en ondernemers uit Culemborg en omstreken, is niet meer weg te denken in de kalender van menig bluesliefhebber uit heel Nederland. De 4^e zaterdag van augustus staat na het uitbrengen van de nieuwe agenda meteen rood omcirkeld. Ik kijk er in ieder geval jaarlijks naar uit. Over het weer hoeven we het niet te hebben, het was warm en het beloofde een zwoele zomeravond te worden, dit in tegenstelling tot de afgelopen jaren. Presentator John van Empel weet na afloop – met bijna geen stem meer over – te vertellen dat dit al de tweede droge versie is uit het 22-jarig bestaan.

Er zijn twee podia waar ‘het’ gebeurt, maar er zijn ook diverse binnen- en buitenpodia in de krochten en kroegen van Culemborg waar de blues te proeven is. Een keuze vooraf is wel te maken. Ik heb een rijtje namen in mijn hoofd die ik graag nog eens wil zien, of gewoon wil zien, omdat het de eerste keer is. Daar komt (te) weinig van terecht helaas wegens teveel bekenden, en dat is natuurlijk meteen ook het leuke van dit festival. Ons kent ons en de lokale bevolking van Culemborg gaat op in de landelijke sector bluesmuziek en aanverwante artikelen.

De organisatie van Culemborg Blues schrijft zelf in haar prachtige programmaboekje dat traditiegetrouw elk jaar een ‘dinosaurus’ uit de Nederlandse bluesscene de aftrap van het festival mag doen. Dit jaar is het de beurt aan Livin’ Blues Xperience met de inmiddels levende legende frontman Niko Christiansen in hun midden. Het is altijd lastig om de opwarmer te zijn op een festival, maar mij valt op dat het deze keer al redelijk druk is vooraan bij het podium bij deze opener. De heren laten zien dat ze er nog altijd toe doen. De sleet zit er nog niet op en met name Bas Kleine valt op met zijn bezielende harmonicaspel, zonder de anderen tekort te doen overigens. De grote hits komen voorbij als Wang Dang Doodle van Willy Dixon en groot gebracht in Nederland door Livin’ Blues.

Inmiddels heeft op het Fiber Stagepodium de Meryn Bevelander Band uit Nijmegen het bluesfestijn geopend. Deze zeer jonge honden krijgen de kans om lekker ervaring op te doen op een groot podium en hebben al een paar mooie optredens op hun naam staan, zoals o.a. Rosblues, The Shack en nu dus Culemborg Blues. Meryn (gitaar) en Aron (bas) lopen als grote kerels rond en staan zelfs rug aan rug te spelen. Broer Florian completeert het trio. Meryn schrijft zijn nummers zelf dus originaliteit voorop bij de heren. Hopen dat Meryn gauw de baard in de keel krijgt. Moeilijk kijken kan hij al…

Snel weer proberen terug te komen bij het hoofdpodium waar de Italiaan Jimi Barbiani, oud profvoetballer in spé bij Udinese in de serie A, zijn opwachting maakt. Een zware blessure maakte een eind aan zijn voetbalcarrière. Hij pakte de gitaar van zijn vader en heeft zich ontwikkeld tot wat we nu op het podium zien. De geluiden van uit het publiek zijn divers: van “voegt niks toe” tot “heerlijke gitaarrock” met Jimi Barbiani (gitaar), Daniele Vicario (bas) en Gianluca Zavan op de drums/percussie. De stijlen slingeren tussen Jeff Beck en ZZ Top. La Grange van ZZ Top past perfect bij de stem van Daniele Vicario, de bassist. Going Down ging er ook in als pap, maar ook het instrumentale Sad Soul, met een dikke vette knipoog naar Jeff Beck is een ander geluid op Culemborg Blues. Helaas is de gehele set niet heel origineel.

Na het geweld van Jimi Barbiani duiken we de Tollenstraat in waar op dat moment ‘Stennes’ resideert. Nard van Dinteren (gitaar en zang), Bram van den Heuvel (drums), Nard Dekkers (bas) en Jeroen de Heuvel (orgel). Het programmaboekje verraadt al wat we aantreffen: een bandje dat iets heeft met Jimi Hendrix. Om te beginnen is Hendrix een mooie opstap voor een band en dat doen ze overigens niet verkeerd, maar ook niet bijster origineel. Ik moet er bij vertellen dat ik er maar twee nummers van gezien heb. Ik mag hopen dat ze het ook eens gaan proberen met eigen nummers als ze zichzelf serieus nemen. ‘Absolution’ is meer een band die rechttoe-rechtaan speelt, met weinig variatie. Met Joe Fewcett (gitaar en zang), Doug Lang (drums) en Ben Gardner (bas) is het een hoop gitaarwerk waar we bij Jimi Barbiani al van genoten hebben en een vrij monotone zanger. Kon mij niet echt boeien.

Daarna door naar de inmiddels begonnen ‘Howlin’ Stone’. Op speciaal verzoek is harpist Reno Shariff meegekomen. Thimo Gijezen is vervangen door Jules van Bussel (o.a. bassist geweest bij King Mo). Verder komen we Tom Janssen (zang en gitaar) Daan Geerlings (gitaar en backing vocals) en Julien Rapmund (drums) tegen. Howlin’ Stone was vorig jaar een van de verrassingen van de Dutch Blues Challenge en stonden ook in Culemborg editie 2014. Een stel enthousiaste jonge honden uit het Zuiden dat de weg naar het Noorden definitief heeft gevonden. Tom heeft een stem die klinkt als een klok en daar kan hij het heel ver mee schoppen. Doordringend zwaar, niet à la Tom Waits, maar het is wel een denkrichting. Ik vind het erg jammer dat dit soort bands als Howlin’ Stone geen kans krijgen op het hoofdpodium. Je zou denken dat als een band voor de tweede keer wordt gevraagd, ze een soort promotie maken naar het hoofdpodium op hetzelfde festival. Vandaag vind je op de Varkensmarkt (Fiberstage) ‘blues’ en niet op het hoofdpodium waar bluesrock de boventoon voert. Dat zijn wel de Nederlandse bands die het op de Fiberstage de hele dag goed doen.

Inmiddels staat in de Tollenstraat ‘JennB’ op de planken. Zangeres Jennifer Bomert besloot in december 2013 te stoppen met JennBBlues. Velen betreuren dit en vinden het een groot verlies voor de Nederlandse bluesscene. Inmiddels is ze met een andere band terug en is ze met haar met haar eigen stijl weer te bewonderen. Ze zingt als Janis Joplin, maar heeft vooral haar eigen stijl en dat is gewoon recht voor zijn raap, met haar eigen volume en haar eigen geluid en een prima band. Uitstekende zangeres die Bomert en de mensen zijn blij dat ze inmiddels weer op de planken staat.

Om half zeven vangt ‘Kamchatka’ uit Zweden aan, maar dit is eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Gitaar, basgitaar en drums. Start de motoren en het rubber valt te ruiken. Het heeft niets met blues te maken. Noem het bluesrock – daar heb ik er vrede mee – maar ik had het gevoel dat de plaat bleef hangen, met alle respect voor hun inzet. Er zijn ongetwijfeld mensen die het leuk vinden, maar ik haak ff af… Te veel geschreeuw.

Tijd voor onze zuiderburen ‘Rusty Roots’. De heren treden met enige regelmaat op in Nederland en het is een logische stap om een keer op Culemborg Blues te spelen. Frontman Jan Bass, gitaar, heeft het duidelijk naar zijn zin op het podium. Hun cd’s zijn afwisselend te noemen, ik heb er een paar op de plank liggen, maar het was er nog niet echt van gekomen om ze te gaan bekijken. Ze beginnen met Wiggle en vervolgens een paar nummers van de plaat ‘Your Host’ als Tell It Like It Is en Back Door Man. De heerlijke riffs volgen elkaar op samen met Bob Smerts, de andere gitarist. Let Her Down is al wat ouder van de cd ‘Something Ain’t Right Blues’, maar uitstekend en natuurlijk Electrified met een geweldige solopartij, rustig opgebouwd, van Bob Smets. Dat was pure blues! Bird Stevens op bas en Nico ‘Tutt’ Vanhove op drums vormen de ritmesectie. Pompend, groovend, neigend soms naar Southern Rock vliegt Jan Bass over het podium met zijn verfrissende uitstraling en eeuwige glimlach. Hij heeft een prima onderhoudende stem en staat weinig stil. Het publiek kan deze vier heren uit het Zuiden wel waarderen. Als afsluiter Fades Out nog even en dan op naar Danny Bryant, maar de meesten blijven staan voor The Dynamite Blues Band!

‘Danny Bryant, is lekker op dreef vanavond en heeft er duidelijk zin in. Hij gooit zijn hele hebben en houwen in de strijd en het publiek kan dat wel waarderen. Natuurlijk weer zeer veel gitaarwerk van Danny, maar hij weet het nog te variëren in slow en uptempo en dan zijn snik in zijn stem. Zijn laatste cd kon mij niet echt bekoren, maar zijn hele oeuvre is inmiddels dusdanig gevormd dat hij respect afdwingt met hetgeen hij tot nu toe gedaan heeft. De line-up is compleet met Alex Phillips op bas en Dave Raeburn achter zijn drumkit.

Afsluiter Johnny Mastro is een klein mannetje, met grote longen. Speelt prima harp en is een verfrissing na al het gitaargeweld en geluid op dit podium. Gitarist Smokehouse Brown, strak in het pak, gaat lekker los en laat een heel ander (slide)geluid horen met deze Chicagoblues. Brown weet van beide gitaren een snaar te breken die hij even snel weet te repareren. De heren spelen veel van de onlangs uitgebrachte cd ‘Never Trust The Living’. Johnny weet de harp vol te pompen en mag aan het eind nog even een toegift doen en even na half een afsluiten.

Een kritische kanttekening
Livin’ Blues Xperience opent en Johnny Mastro & Mama’s Boys sluit het festival af, maar tussendoor heb ik op het hoofdpodium geen blues meer gehoord. Bluesrock prima, maar de blues zoals de naam aankondigt op de poster van Culemborg Blues is ver te zoeken. Bovendien is er te weinig variatie wat betreft bezettingen. Een band als Howlin’ Stone hoort gewoon thuis op het hoofdpodium, zeker afgezet tegen de bands die er wel staan.

Neem Aaron Keylock. 17 jaar. Niemand kent hem, aanstormend talent, zeker. Ik had er wel van gehoord en wat over gelezen, maar hij heeft nog niets bewezen of laten zien hier. Die mag snuffelen op de Fiber stage. Of moet het de afstand zijn? Wat van ver komt is beter? Engeland versus Limburg? Het is dat er een plas tussen zit. Ik heb zeker niks tegen Jimi Barbiani, ik heb hem in Westendorp gezien in januari van dit jaar. Hij kan zijn gitaar leuk vasthouden, maar dat kan Brend Bakker van Zippy Leaps ook. Die vond ik samen met zijn band een van hun betere optredens verzorgen.

Zo kun je de een tegen de ander uitruilen. Het Nederlandse bluestalent dat we hebben, wordt op deze wijze niet erkend. Zij worden op een klein podium ‘weggestopt’, jammer. Dan heb ik het nog niet eens over de afsluiter op de Varkensmarkt ‘The Dynamite Blues Band’. Daarvan kun je toch niet zeggen dat ze net komen kijken. Ze zijn inmiddels zelfs zeer ervaren. Weten een feestje te maken van elke gelegenheid waar ze optreden, beetje humor erbij zoals een zonnebril met hun naam in het donker uitreiken. Technisch doen al deze Nederlandse bands echt niet onder voor de buitenlandse acts die geboekt staan op deze editie.

Website: www.culemborgblues.nl

Ook op Blues Magazine ...