Crosby Stills Nash

Crosby, Stills & Nash
Heineken Music Hall, Amsterdam
24 september 2015

Tekst: Pauline Stroosnijder / Foto’s: Ans van Heck, Ans van Heck Photography

“Every new song is life” – Crosby Stills & Nash vieren oud en nieuw materiaal in HMH

Het was alweer 6 jaar geleden sinds CSN voor de laatste maal de HMH aandeden. Ondanks hun uitgesproken voorkeur voor Paradiso staat de band er toch weer, nu aangevuld met een sterke ondersteuningsband met o.a. sessie drummer Russ Kunkel en tweede gitaar Shane Fontayne (o.a. Bruce Springsteen) .

Er staat uiteraard veel oud materiaal op de setlist. Het concert kent een sterk begin met stukken uit hun begin periode, waaronder van hun debuutalbum uit 1969 en de klassieker ‘Déjà Vu’ (1970), zoals Carry On. Dit zet ogenblikkelijk de toon, ook al worden de zangpartijen niet overal even zuiver gezongen. Samenzang, mooie soli van de hele band en solide scheurwerk van de gitaar van Stephen Stills kenmerken deze avond van het sentiment. Stills moet vocaal keihard werken vanwege zijn gehoorproblemen. Graham Nash’s stem excelleert en vult dit aan met smaakvol gitaarspel. Hij is en blijft de meester van de samenzang en neemt veelal de tweede stem voor zijn rekening, Stills’ vocale missers worden door hem vakkundig gladgestreken. David Crosby bewerkt routineus het publiek : “I write the lyrics. It’s a dirty job but someone’s got to do it” en bewijst zijn kracht in fraaie gezongen CSN standards, ondanks een lichte verkoudheid die hem parten speelt.

Crosby Stills Nash

Crosby Stills Nash

Nash’s pianospel ontroert in Cathedral, vocaal ondersteund door Crosby, handen losjes in de zakken. En er is ook ruimte voor wat uitstapjes: Stills in Buffalo Springfield’s Bluebird en Dylan’s Girl From The North Country, Nash brengt met gitaar en mondharp Myself At Last, een ontroerende nieuwe song, geschreven voor zijn vriendin en Crosby neemt een nieuwe song voor zijn rekening, want “A new song is life.” En natuurlijk, geen CSN concert zonder politieke boodschap: ‘no more war‘. Zo kreeg de uit 1971 daterende Nash song Military Madness nog een actueel politiek tintje: “I hope that Obama discovers what’s driving the people wild.” De band brengt met Our House een ode aan de zieke Joni Mitchell, haar Woodstock ontbreekt opvallend op de setlist. Guinnevere (volgens Crosby nog nooit live op dezelfde manier gespeeld!), Wooden Ships, Almost Cut My Hair completeren deze best-of. Het feest der herkenning wordt afgesloten met Teach Your Children en Suite:Judy Blue Eyes, met vocale ondersteuning van het enthousiaste 50+publiek.

Wellicht is nu de tijd gekomen om de immer twijfelende Neil Young warm te maken voor de allereerste CSN&Young tour in Europa ooit? Agenda’s, heren!

Crosby Stills Nash

Crosby Stills Nash

Crosby Stills Nash

Crosby Stills Nash

Crosby Stills Nash


Ook op Blues Magazine ...

Geen berichten gevonden.