Tomorrow’s Guitar Heroes On The Caravan
with Bart Walker, Jimmy Bowskill & Joanne Shaw Taylor
30 Januari 2013
Harmonie, Bonn (Duitsland)
Tekst: John Hurd / Vertaling & Foto’s: Andre Wittebroek i.s.m. 3SONGSBONN.com (Bonn Music Site)
Tomorrow’s Guitar Heroes On The Caravan.
Ook dit jaar kwam de RUF Records Blues Caravan weer in de Harmonie in Bonn om een optreden te verzorgen. Zoals altijd weet Thomas Ruf , eigenaar van Ruf records, weer een drietal jonge, maar zeer begenadigde gitaristen te vinden en deze klaar te stomen voor een avondje hete en smakelijke Bluessoep. Na de laatste 2 jaar met alleen maar vrouwen, de Girls With Guitars, door Europa te zijn getrokken, zijn nu weer enkele mannen aan de beurt plus een vrouw nl. Joanne Shaw Taylor. Een van de mannen Jimmy Bowskill deed al eerder mee, maar Nashville Tennessee man Bart Walker maakte zijn debuut in de Bluescaravan.
Precies om klokslag 19.00 introduceerde Thomas Ruf de bandleden onder dit jaar’s titel: Tomorrow’s Guitar Heroes. Direct daarna startte de show met Creedence’s Clearwater ’s Proud Mary, waarin alle drie de gitaristen al direct hun kunnen ten toon spreidden. Na deze opener kreeg elke gitarist ongeveer 40 minuten om met de uitstekende ritmesectie te spelen, bestaande uit bassist Ian McKeown van de Jimmy Bowskill Band en de werkelijk briljante Franse drummer Denis Palatin die al enkele jaren deel uitmaakt van de Bluescaravan.
Bart Walker
De eerste die optrad was nieuwkomer Bart Walker die qua uiterlijk erg lijkt op Julian Sas, net zo breed en indrukwekkend gebouwd. Wanneer hij begint te praten is echter direct duidelijk dat hij uit het diepe zuiden van de V.S komt, het land van Stevie Ray Vaughan. Stevie’s toetsenist Reese Wynans heeft tot voor kort zelfs in Bart band gespeeld, wat zeker iets zegt over Bart’s muzikale kwaliteiten. Vorig jaar won Walker the International Blues Challenge in Memphis en op zijn witte Gibson gitaar staat het Blues Foundation logo dan ook trots afgebeeld. Zijn gitaarspel is strak in bluesrocknummers als Blues Is My Favourite Colour en doorspekt met southern blues zoals in Take It Like A Man en intiem en gevoelig in Waiting on Daylight waarin de slide de hoofdrol speelt . Zijn teksten zijn niet zachtzinnig, eerder rauw en direct. Dat hij even de gitaar achter zijn rug bespeelt , nou ja eerder gezien en het zal de jongheid wel zijn, maar dat hij de microfoonstandaard als slide gebruikt is nieuw voor mij. Verder beschikt hij over een warme, diepe stem die prachtig harmonieert met zijn gitaarspel.
De volgende artiest is Jimmy Bowskill (P.S: vorig jaar al een interview met concertverslag in Bluesmagazine verschenen.) Op het podium is hij zeer enthousiast en vol energie. Hij laat zien wat het inhoudt om veel plezier te hebben op het podium. Waar Walker af en toe theatrale trekjes heeft, gaat het bij Bowskill natuurlijk en simpel net als ademen. Hij speelt soms zijn noten door op de gitaar te slaan, maar dat is het enige. Zijn beste momenten heeft hij bij het favoriete Loser met de melodramatische tekst en het intense solowerk en in Seasons Change waarin Led Zeppelin Cream ontmoet.
In sterk contrast met Bowskill’s intensiteit staat de relaxte Joanne Shaw Taylor. Haar stijl bevindt zich tussen de vorige twee muzikanten in, wat harder dan Walker maar gevoeliger dan Bowskill. Haar verhuizing van Birmingham UK naar Detroit USA heeft haar geluid zeker beïnvloedt. Verder heeft ze veel ervaring opgedaan in haar laatste Bluescaravantour in 2009 en weet hoe zoiets loopt. Ook haar live-optreden met Annie Lennox op de Queen’s Diamond Jubilee Show voor honderdduizenden mensen en meer dan een miljard via tv heeft haar veel zelfvertrouwen gegeven. De prachtige ballade Jealousy waarbij ze ondersteunt wordt door een prima spelende Jimmy Bowskill op keyboard is een hoogtepunt. Ook het funky Going Home is een topper en Tied & Bound is voor de liefhebbers die graag luchtgitaar spelen een knaller. . Ik hoop wel dat Joanne in de toekomst wat meer van haar bluesgevoel in haar shows zal stoppen en minder naar de hardere blueskant grijpt zoals bij haar optreden vanavond. De slowblues beheerst ze namelijk voortreffelijk.
Drie zeer verschillende vertegenwoordigers van de bluesrock samen te zien op een avond is een geweldige ervaring. Deze drie werden ondersteund door andere helden van deze avond: Denis Palatin die op bijna elke Bluescaravantour van de partij j was en de Jimmy Bowskill band bassist Ian McKeown. Ondanks de krappe tijd die ze hadden om voor te bereiden te oefenen is het een echte eenheid geworden. Bowskill bewees ook nog een heel goede keyboardspeler te zijn die goed samenspeelde met de ritmesectie en toen ik hem vroeg of hij keyboard spelen leuker vond dan het gitaar spelen glimlachte hij en zei diplomatiek:: “Het was leuk om te doen, het was eens wat anders!” In de toegiften bewees de band dat ze erg naar elkaar toe gegroeid zijn deze tour. Ik vond de Blues Caravan versie van Hound Dog Taylor’s nummer Give Me Back My Wig absoluut top , evenals Buddy Guy’s Got Dame I ‘ve Got The Blues. Stevie Ray’s House is Rocking gaf Joanne de kans te excelleren op vocals en gitaar en Freddy King’s nummer My Credit Didn’t Go Through was het laatste bewijs van de grote kwaliteiten van deze bluesmuzikanten.
Deze bluescaravantour is een groot succes geweest en laat zien dat hoe de muzikanten ook hun eigen stijl, geluid en ontwikkeling hebben, er een geweldige eenheid op het podium staat waarvan het spelplezier afdruipt!
Toelichting Andre: 10 februari zag ik deze Bluescaravan in Piano te Dortmund en wilde een verslag maken, toen ik zag dat bekende John Hurd dat net voor mij gedaan had. Ik was het helemaal met zijn verslag eens en mocht van hem zijn verslag vertalen voor BluesMagazine. Bij deze.
We horen graag je mening! Voeg reactie toe